In Love With Who?!

Deel 7

Ik kijk Wafaa met grote ogen aan.

Fatima: ik kan nog steeds niet geloven dat je gaat trouwen! Werd tijd in plaats van mij te vertellen dat ik dringend een man moet zoeken.

Wafaa: jaa, ik kan het echt niet geloven!Maar hij is ook zooo lieff!!

Fatima: ben zo blij voor je.

Ik weet niet waarom, maar ik moet automatisch denken aan Rafael. Aan de manier hoe ik me voel als hij even kijkt of iets zegt tegen me. We hebben niet lang kunnen praten, maar toch ben ik al in de wolken. Het is zo'n raar gevoel, die ik ook nooit heb gehad. Je wilt dat dat gevoel ophoudt, maar tegelijk wil je dat het eeuwig zo blijft duren. Ik neem afscheid van Wafaa want ik moet vroeg opstaan morgen. Kleine vakantie is zo al drie weken voorbij en het is hoog tijd om te studeren voor de examens. Thuis ga ik naar mijn kamer en begin te studeren. Nou, wat ik dus niet studeren kan noemen aangezien ik de hele tijd sta na te denken aan wat ik zal dragen op de trouw van Wafaa.

De adhaan gaat af de volgende ochtend. Ik sta op en verricht de woedoe in de badkamer dan ga ik bidden. Vandaag heb ik pas na de middag les. Dus ik zal me echt vervelen aangezien ik kei vroeg wakker ben.

Yemma: Als je je zo verveelt, kun je net zo goed het huis opruimen.

Fatima: Hoeft niet hoor, ik kijk wel tv.

Ik zit net zo lekker voor de tv, heb echt geen zin om op te ruimen. Mijn moeder vertrekt naar haar werk en een paar minuten later hoor ik Majda schreeuwen.

Majda: OMGGGG ben zo laattt!!! Awiliiii!

Fatima: hahaha rustig, één keer te laat komen is niet erg hoor

Majda: ja dan nog! (met rood gezicht)

Fatima: Majdaaaaa, moet je me soms iets vertellen??

Ik heb mijn zus nooit zo gezien! Ze is toch niet verliefd, hé??? Majda draait me haar ogen en dan is ze weer weg. Op mijn gsm zie ik een aantal berichten van Wafaa. Meer details over haar trouw. Lachend stop ik mijn gsm weg. Net voor de middag, maak ik iets te eten en dan loop ik mijn huis uit. Maar daar kan ik de auto nergens vinden. Ik bel mijn moeder op. Ze neemt na lange tijd op.

Fatima: Yemma, ik kan de auto nergens vinden.

Yemma: ik weet het lieverd, Salim had hem even nodig.

Fatima: wat?? En wat moet ik dan?

Yemma: neem de bus, ciaaoo lieverd!

Mijn moeder hangt zomaar op??? Dit meen je niet, toch niet de bus?! Heb ik wel genoeg geld voor de bus? Ja, ik wel wel drie euro, ik ga nu niet overdrijven. Opeens zie ik Mohcine in de verte. Hij steekt zijn hand naar me op als begroeting, maar daarna besluit hij om toch naar me toe te komen.

Mohcine: Hijaabii, alles goed? Wat doe jij hier nog?

Fatima: ik ga naar school vertrekken. Weet je soms waar ik de halte kan vinden?

Mohcine: Jaa hahaha tuurlijk weet ik dat, zal ik anders met je meegaan?

Fatima: hoeft echt niet, zeg gewoon waar het is.

Mohcine: okee, dus je gaat rechtdoor tot je zo grote feshkel bord ziet dan neem je de afslag naar rechts en daar tegenover zie je de bushalte.

Fatima: wat???

Mohcine: ahahah, zal ik toch meegaan?

Fatima: jaa, graag.

Samen met Mohcine loop ik naar de bushalte. We praten wat over ditjes en datjes, je kent het wel. Als de bus er is, neemt hij afscheid en loopt weg. Ik neem vooraan plaats nadat ik betaald heb. Als ik aangekomen ben op het station neem ik de tweede bus die me dus naar de universiteit brengt. Bij de uni, ga ik naar mijn vaste plaats en met mijn mappen ga ik zitten. Waarom zit ik zo om me heen te kijken???? Maar ik kan er niks aan doen, ik wacht op .... Rafael loopt opeens de zaal binnen. Ik verwacht dat hij naar me gaat glimlachen ofzo, maar in plaats daarvan negeert hij me en loopt door naar achteren. Wat is er opeens met hem? Maar weet je, beter zo. Hij is toch geen moslim en ik verwacht te veel. Hoe kan ik nu van iemand houden die zelf niet van Allah houdt?