In Love With Who?!

Deel 23

In mijn kamer in Marokko denk ik na over alles. Waarom heeft Rafael geen gevoelens voor mij?? Of heeft hij dat wel?? Pff, ik weet het niet. Soms denk ik dat hij best iets voor me kan voelen, maar dan denk ik aan de tijden dat hij me negeert en me niet eens een blik gunt alsof ik stront ben. En hoe goed ken ik hem nu eigenlijk? Is hij nu echt bekeerd of niet? Volgens Sabrina wel en ik geloof haar echt. En waarom ik nu op mijn kamer ben? Oh omdat mijn ouders boos zijn. Ik heb weer nee gezegd en deze keer tegen een goede vriend van mijn ouders. Tja, je kunt niet alles hebben in het leven. En aan het einde ben ik degene die trouwt. Je denkt dat 22 niet zo oud is, maar ik word bijna 23 en in mijn familie is dat zo ongewoon. Iedereen trouwt al als ze 17 zijn. Salim komt opeens mijn kamer binnen.

Salim: ik heb aan ma en pa gezegd dat we morgen gaan hé, naar Salahedinne.

Fatima: bedankt, echt!

Salim kijkt me nog een tijd zwijgend aan en dan is hij weer weg. Weer zit ik alleen met mijn gedachten. Ik en mijn gedachten... als we alleen zijn, dat loopt niet goed af, geloof me. Ik twijfel echt aan alles. Vooral omdat iedereen te veel aandringt, maar ik voel letterlijk niks voor niemand. Alleen voor Rafael en hem ken ik niet eens zo goed! Ik ga bidden en dan val ik in een droomloze slaap.

Volgende dag word ik vroeg wakker gemaakt door Majda. Salahedinne heeft ons vroeg uitgenodigd en het huis moet nog opgeruimd worden. Slaapwandelend loop ik naar de badkamer, was mezelf en ga dan naar de keuken. Mohiem, als ik klaar ben met mijn routine en met opruimen, loop ik terug naar tweede verdieping en kleed ik me om in mijn kamer. Als we allemaal klaar zijn, lopen we naar de auto. Mijn vader komt niet mee, omdat hij nog boodschappen moet doen en hij doet dat altijd alleen in Marokko. In mijn auto rijden we dus naar Salahedinne. Ik weet waar ze wonen, Nador. Ik hou van Nador!!!! Ikzelf woon in een onbekende dorp, dus een stad is zalig! Bij Salahedinne aangekomen, groet zijn moeder ons weer hartelijk. Ik krijg altijd hier het beste gevoel. Salahedinne loopt op me af met een bigsmile. Zijn moeder heeft hij waarschijnlijk gemist toen hij in Belgie was. Automatisch moet ik denken aan Hamza die zich eenzaam voelt. Och arme, die gast. Salahedinne is zo blij me te zien dat hij gelijk mij omhelst. Dan beseft hij WIE hij aan het omhelzen is en verontschuldigt zich.

Fatima: geeft niks (bloos bloos)

Salahedinne: hahaha (ongemakkelijke lach) maar wat heb ik gehoord!

Fatima: wat dan? (ik kijk gelijk naar Salim die alsof doet dat hij geintereseert is in de muren)

Salahedinne: je hebt Faris afgewezen!! Shit man! Wat moet hij zich klote voelen!!

Fatima: wel ik was met jou aan het praten aan de telefoon, weet je nog? Toen deed hij gelijk alsof ik zijn bezit ben, dus nee, voor mij hoeft dat niet.

Salahedinne: ahahah meskieen!!

Zijn moeder heeft iets heel lekkers gemaakt!! Ik kan dat gewoon ruiken, ruikskillss. Maar eerst serveren ze koffie en ik begin een gesprek met de getrouwde zus van Salahedinne. Het wordt kortom een geweldige dag! Als het tijd is om te bidden, vraag ik waar ik kan bidden. Boven aangekomen, zie ik dat Salahedinne de hele tijd droevig kijkt.

Salahedinne: daar zijn de hoofddoeken.

Ik loop naar de kast en trek het open en tot mijn schrik zie ik.... een gil ontsnapt uit mijn mond.