In Love With Who?!

Deel 50

Als ik naar die mensen kijk dan ga ik ervan uit dat het Chemsudinne's ouders zijn. Ik heb ze ooit eerder gezien. Ze kijken me vreemd aan en lopen door zonder me kusjes te geven. 

Moeder Rafael: We kwamen op bezoek, niet omdat we deze verraders willen zien, maar omdat je ook hier bent. 

Rafael: moeder ik ehm... moet je denk ik even bijpraten.

De moeder van Chemsuddine reageert niet, maar kijkt mijn kant op. Ik weet niet wat ik moet doen en glimlach dan maar. Maar er wordt niet terug geglimlacht!! Schaamtee!! 

Moeder Rafael: en wie ben jij? (ze loopt op me af alsof ik werkstuk ben in museum ofzo)

Fatima: ik ehm.. ben de echtgenote van Chems... ik bedoel Rafael.

De moeder van Chemsudinne kijkt gelijk naar hem met grote ogen. Dan wordt er een hele boel geschreeuwd omdat Rafael het blijkbaar niet vertelt heeft. Niet alleen dat... zijn ouders komen ook nog eens te weten dat hij bekeerd is. Foute boel en op de één of andere manier voelt het alsof het toch een beetje allemaal mijn schuld is. 

Moeder Rafael: Ik... wil je nooit meer zien!! Vanaf vandaag beschouw ik je niet meer als mijn zoon! Sterker nog, niet eens als familie!

Zijn vader zegt  niks, maar volgt de moeder de deur uit. Ik zie de ogen van Chemsudinne langzaam met tranen en ik voel me zo slecht. Alsof het allemaal tegen mij was. Ik loop op hem af en omhels hem.

Fatima: gaat het?

Chemsudinne: tuurlijk, ik eh wist dat dit ooit ging gebeuren... of moest gebeuren.

Ik omhels hem nog strakker, maar besef dan dat we niet alleen zijn, dus laat ik hem langzaam los. De sfeer voor de rest van de avond is gelijk verpest. We gaan daarom vroeger dan normaal weg. Thuis zie ik Chemsudinne direct vertrekken naar ons kamer en daar komt hij niet één keer uit. Ik ga er vanuit dat hij aan het slapen is zeker. Ik loop naar de dozen en probeer ons appartement meer van ons te maken. Direct ga ik aan het werk tot ik telefoontje krijg. Buiten adem neem ik op. Het is Wafaa.

Wafaa: ik heb zo'n goed nieuws!!!!

Fatima: hmm, moet ik raden? Want eerlijk gezegd heb ik echt geen zin.

Wafaa: nee, je hoeft niet te raden... maar ik ga trouwen!!! Jaa, ik weet het, alweer.

Ze moet lachen en het is allemaal zo schattig. Ergens wil ik de vraag stellen die ik in mijn hoofd heb, maar durf niet. Bang voor de verkeerde antwoord.

Wafaa: haloooooo, wil je dan niet weten met wie??

Fatima: eh neeee, zeg aub niet dat je mijn broers hart gaat breken.

Wafaa: erger nog!

Fatima: neee omgg, ik wist het wel!

Wafaa: ik ga met hem trouwen! Jouw broer...

Fatima: wat??? (oké, dat zag ik niet aankomen)

Wafaa: ja, eerst had je pa er iets tegen, maar ze hebben het opgelost.

We blijven nog uren praten en niet één keer heb ik Chemsuddine ons kamer zien verlaten om gewoon bij mij te zitten. Ergens breekt mijn hart dat zijn hart is gebroken, maar dat geeft hem eigenlijk nog steeds niet de reden om mij de rest van de avond te negeren. Als ik ga slapen, zie ik dat Chemsuddine allang aan het slapen is. Zuchtend ga ik naast hem liggen en met een slecht gevoel val ik in slaap.