In Love With Who?!

Deel 43

Op dit moment ben ik in de luchthaven. Net zoals al mijn buurjongens. We doen allemaal ons best om er sterker uit te komen, maar zoiets als Hamza begraven, is pijnlijk. De tranen springen in mijn ogen. Wie had kunnen denken dat hij zou sterven? Sabrina is ook begraven, maar ik denk ergens in Portugal. Op dit moment ben ik me pijnlijk bewust van alle pijn die door mijn lichaam gaat. Ik zou gaan trouwen, ik zou gelukkig zijn, ik zou mijn goeie vriend niet kwijtraken. En toch zijn we hier. Nog nooit heb ik mijn buurjongens zo rustig en zo droevig gezien. Telkens als iemand de naam Hamza laat vallen, volgen de tranen in iedereens ogen.

Mohcine: Fatima? Ons vlucht.

Ik draai me om naar Mohcine en kijk in zijn rode ogen. Het kost me veel moeite om te knikken en achter hun aan te gaan. Mijn ouders zijn niet mee, maar Salim wel en dat is een grote steun voor me. In de vliegtuig komt Walid naast me zitten.

Walid : we hadden het niet kunnen voorkomen, het was Allah 's wil.

De woorden van Walid galmen na in mijn oren, vooral zijn stem. Hij vecht tegen deze vreselijk strijd en aan het einde zijn wij de verliezers. Ik wil iets zeggen, maar ik weet dat mijn stem schor gaat klinken, dus zeg ik niks. Ik wacht gewoon af tot we de lucht in zijn. Daarboven denk ik na. Misschien is het vandaag ook mijn dag. Misschien sterf ik wel nu. Wat er ook gebeurt, Hamza komt niet terug. Ik mis zijn gekkigheid nu al. Zijn stomme commentaar, zijn schattige gezicht, zijn moedigende woorden. Ik mis Hamza... Tranen rollen over mijn wangen en wat ik ook doe, ik kan daar niks aan veranderen.

In Marokko word het dodengebed verricht en dan wordt Hamza begraven. Ik zie de buurjongens zich groot houden, maar niet voor lang want daar stromen de tranen al. Nog nooit heb ik hun zo horen huilen. Wat ook logisch is, want Hamza was als een broer voor hun. Ik wil de jongens kalmeren, maar hoe moet ik dat doen als ik mezelf niet eens weet te troosten?? Als ik besluit dat ik er niet meer tegen kan en dat ik veel te veel lijd, ga ik rustig weg om even alleen te zijn. In Marokko is het gevaarlijk om alleen rond te lopen, maar dat is nu wat ik nodig heb.

Na mijn wandeling, die ik snel heb afgemaakt omdat ik heel erg bang ben, loop ik terug naar de rest. Salim slaat zijn arm om me heen, maar ik merk dat zijn ogen ook rood zijn geworden.

Salim : we vliegen morgen terug.
Fatima : is goed en de jongens?
Salim : gun hun even de tijd hier...

Ik zeg al niks meer en we nemen de taxi naar ons hotel. Daar kan ik de hele nacht niet slapen en kijk ik er al naar uit om morgen terug naar België te vliegen. Alleen deze keer zonder een Hamza..