In Love With Who?!

Deel 11

Rafael:

Vandaag is het de dag dat Fatima te horen krijgt of ze is geslaagd of niet. Ik moet ook weten of ik ben geslaagd dus kleed ik me goed om. Snel pak ik mijn gsm en blijf er naar staren. Het nummer van Fatima verschijnt. Ik heb haar nummer door Sabrina, maar toch stuur ik niks. Ik weet dat ze niet dat soort meisje is en dat respecteer ik. Ik wil ook niet dat ze denkt dat ik wel dat soort jongen ben, want dat ben ik niet. Mo kijkt naar me terwijl ik mijn stropdas deftig probeer te doen.

Mo: heb je die mail van je ma nog niet gecheckt?

Rafael: rustig, doe ik heus wel!

Mo: ik waarschuw je maar.

Rafael: zo klink je mijn moeder wel.

Ik ben klaar met me om te kleden en al en ook met mijn stropdas. Ik zet lekkere geurtje op. Achter me hoor ik Mo lachen. Geiriteerd draai ik me om.

Rafael: en wat is er zo grappig?

Mo: niks hoor (AHHAAHAHAHHA ~ lacht in zichzelf en een beetje luidop)

Rafael: ik ben niet dom ofzo zeg maar waarom je lacht.

Mo: ik dacht gewoon zo, iemand hier doet heel erg zijn best.

Rafael: natuurlijk! Fatima komt ook.

Mo: ONZEEEE BOYYY IS IN LOVEEEE!!

Rafael: doe normaal, schreeuw harder, mijn moeder in Portugal heeft je nog niet gehoord.

Mo: dat zou ze wel doen als je op haar mail zou antwoorden.

Rafael: pff, jij met die mail! Ik word gek van je.

Na ons gesprek pak ik mijn jasje en samen met Mo loop ik naar de auto. We stappen in en rijden weg. Bij de uni aangekomen, kijk ik om me heen. Geen Fatima te zien. Mo wijst een plaats aan en daar gaan we zitten tot we één voor één worden geroepen voor onze uitslagen. Iedereen is nerveus. Iedereen wilt weten hoe de examens waren gegaan en of ze volgend jaar terug mogen. Maar eerlijk, volgend jaar ga ik gewoon weer les geven en dat betekent dat ik Fatima niet meer ga zien. Daarom moet ik haar vandaag iets belangrijks vertellen. En nee, het kan niet wachten.

Fatima:

We zijn laat!! Ayemmaaaaaa!!!! Ik zei nog tegen Salim: maak ma en pa wakker. Wat doet die ezel? Juist ja, hij loopt weg van me! Snel kleden we ons allemaal om. Het is niet verplicht dat je ouders mee komen, maar ik kan het niet laten. Ik wil ze erbij hebben op deze belangrijke dag! Een beetje laat komen we daar aan. Als ze een naam roepen, ben ik blij want dat betekent dat ik nog niet aan de beurt ben. Pas tien namen erna. Ik zie opeens Rafael. Hij draait zich overal om en precies opzoek naar iets. Omdat mijn vader me bijna betrapt met naar Rafael te staren, kijk ik weg. Ondertussen zit iedereen te praten door elkaar. Een paar mensen willen dansen tegen de stress. Anderen beginnen te rennen, gewoon gekkenhuis. Opeens wordt mijn naam ook afgeroepen! Omgg, dat ben ik. Ik sta op en loop naar voren. Opeens komt rafael voor me te staan. Oh nee, wat doet hij?

Rafael: Fatima, ik moet je iets zeggen!

Fatima: kan dat niet later, ik moet echt gaan. (ik wil ook niet later, want mijn ouders kijken)

Rafael: het is heel erg belangrijk, zeg maar over toekomst en dood.

Fatima: het spijt me, mijn ouders zijn hier en ik wil liever niemand lastigvallen, Rafael, nu moet ik echt naar binnen.

Zonder wat nog te zeggen, loop ik naar binnen. Ik krijg mijn testuitslagen en ik ben.... GESLAAGDDD!!! Met een glimlach loop ik weer terug. Ik zie Rafael teleurgesteld en gekwetst naar de grond kijken, maar daar let ik niet op en loop naar mijn ouders.

Yemma: en??

Fatima: geslaagdd!!

Yemma: goed zo!

Baba: ja, maar wie was die jongen?

Fatima: iemand die ook met me lesvolgde.

Baba: het is geen marokkaan hé? Hij lijkt er wel op, maar dat is hij niet? Toch?

Fatima: nee, hij is het niet.

Waarom maakt dit onderwerp me zo verdrietig? Maar ik mag niet denken aan Rafael, ik ben geslaagd. Nog één jaar te gaan! Samen rijden we terug naar huis en daar krijg ik de schrik van mijn leven....