In Love With Who?!

Deel 44

Er zijn vele weken en zelfs maanden voorbij gevlogen. Geen enkele dag ben ik Hamza vergeten. In het begin was het moeilijk om te accepteren dat ik hem echt kwijt was, maar nu gaat het beter. Hij was een goede jongen en ik blijf du'as voor hem verrichten. Als er op mijn deur wordt geklopt, kijk ik op van mijn examenbladen. Mijn moeder doet de deur open en kijkt me stralend aan.

Yemma: mijn dochter!

Door haar woorden weet ik direct wat ze wilt zeggen. Langzaam schud ik met mijn hoofd in de hoop dat het duidelijk is dat ik nu niet gestoord wil worden.

Fatima: yemma, het spijt me, maar ik heb geen zin om te trouwen, de laatste keer dat ik dat heb overwogen, ging hij dood.

De tranen springen bijna in mijn ogen, maar deze keer hou ik me sterk. Mijn moeder komt naar me toe.

Yemma: ik snap het, maak je geen zorgen, maar wil je niet op z'n minst kennis maken met een aantal mensen?

Fatima: ik heb morgen een belangrijke examen, het spijt me.

Mijn moeder kijkt me teleurgesteld aan en loopt dan mijn kamer uit. Zuchtend blijf ik naar de deur staren. Dan moet ik denken aan Sabrina en aan hoe ongelukkig Salim wel niet was. Wat best raar is, want ze hebben elkaar zelfs maar nooit echt gesproken. Door Sabrina moet ik weer denken aan Rafael en dit doet ook zoveel pijn. Vooral omdat hij de laatste persoon is die ik echt heb gesproken voor de dood van Hamza. Weer moet ik denken aan Hamza. Hoe hij naar ons keek, vanuit de andere kant van de straat. Eerst ongelukkig, meer bedroefd, maar dan glimlachend en vrolijk omdat hij wist dat ik met hem zou trouwen en niet met Rafael. Door mijn gedachten, merk ik niet dat Majda mijn kamer is binnen gekomen.

Fatima: waarom komt iedereen me storen??

Majda: omdat je zo belachelijk doet, kom gewoon met de gasten zitten, ze wachten op je.

Fatima: het spijt me, maar dat die onnozele domme mensen niks te doen hebben in hun leven betekent niet dat ik niks te doen heb!! Stuur ze weg of laat me met rust!

Misschien iets te luid wat me na een tijd niet kan schelen. Majda loopt mijn kamer uit en ik probeer me weer te concentreren op mijn studies. Maar het lukt niet. Ik moet aan alles en nog wat denken. Zo kan ik toch niet studeren!! Daarom besluit ik dan maar om even het huis uit te gaan. Gewoon weg! Dat heb ik ten minste verdiend. Ik kleed me snel om en doe iets deftigs aan. Als ik beneden ben, zie ik dat mijn moeder blij is om me zo te zien, maar als ik haar duidelijk maak dat ik ff weg ga, is ze teleurgesteld. Maar ik heb nood aan rust.

Buiten vraag ik me als eerst af waar ik naartoe zal gaan. Daarom besluit ik maar om naar de dichtstbijzijnde winkel te gaan. Als ik wil oversteken, zie ik Rafael druk met een vriend praten aan de overkant. Daardoor voel ik me onzeker en ongemakkelijk als ik oversteek. Wat ik niet doorheb, is dat er op dat moment een razendsnelle auto mijn kant op rijd.