In Love With Who?!

Deel 29

Rafael kijkt me afwachtend aan en ik weet niet wat ik moet zeggen. Mijn hart zegt ja!! Hij is ook goed en ik mag geen nee zeggen alleen omdat hij van andere cultuur is. Hij is moslim, dat is alles wat telt. Maar mijn ouders... die gaan sws hem afkeuren en dan is het enige waar ik echt van houd, weg voor altijd. Daarom kan ik niks anders zeggen dan...

Fatima: het spijt me, maar ik denk het niet... ik bedoel, we zijn zo verschillend...

Dat is alles wat ik zeg. Rafael is blijkbaar diep gekwetst en dat kan ik me maar al te goed voorstellen. Omdat ik niks anders kan doen, besluit ik om weg te gaan. Ongemakkelijk loop ik naar huis. Het is donker en alleen lichtje brand dicht bij het park. Daar zie ik Hamza. Langzaam loop ik naar hem toe.

Fatima: heey heey

Hamza: oh Hijabi... (oké, dat was droog)

Fatima: is er iets?

Hamza: nope!! Ga je eindelijk trouwen?

Fatima: wat? hahah, hoezo?

Hamza: ik zag je met de gast...

Ik leg alles uit, vooral omdat ik geen zin heb in misverstanden. Maar ik denk dat ik nog meer gebroken ben dan Rafael. Vooral omdat het mijn schuld is! Ik heb nee gezegd en ik had ja moeten zeggen. Alles in me schreeuwde op dat moment jaaaaaaaa, maar toch zei ik nee. En hij had nog zoveel moeite gedaan. Hamza kijkt me heel erg serieus aan en ik merk dat ik in gedachten bezig was.

Fatima: Hamza?

Hamza: ja?

Fatima: ik heb gehoord dat je gevoelens voor me hebt...

Hamza: Mohcine??

Fatima: ahahah jaaa

Hamza: ik snap dat je niks voor me voelt, echt, voor de rest zal ik je heus niet aanrake..

Ik onderbreek hem, want ik moet het gezegd hebben. Ik moet ook alles vergeten. Mijn onmogelijke liefde!!!! Daarom ga ik rustig praten en probeer de tranen in mijn ogen te bedwingen, want alles in me zegt nu neeeeeeee, maar toch..

Fatima: ik denk dat we kans maken voor de juiste huwelijk, we kunnen zo goed met elkaar opschieten en echt, Hamza, ik hou veel van je.

Niks is gelogen, ik hou oprecht veel van hem, maar misschien niet op de manier als ik doe voor Rafael. Hamza is zo te zien verbaasd dat te horen. Even is het stil en ben ik bang dat ik de verkeerde dingen heb gezegd, maar dan zie ik die gekke grijns van Hamza.

Hamza: dan denk ik dat we daar iets aan moeten doen.

Fatima: wat had je dan in gedachte?

We moeten beide lachen en ik geniet echt van dit moment. Na een tijd nemen we afscheid en met een goed gevoel loop ik naar huis. Tot Rafael weer in me opkomt. Wat haat ik de situatie!! Wat haat ik Marokkaanen!! Waarom moet ik per se met een marokkaan trouwen?? Altijd die cultuur-gedoe. Anders zou ik allang getrouwd zijn met Rafael. Niet met Hamza en dat is nu eenmaal de waarheid. Maar ik hoef me niet meer te focussen op Rafael. Het is gedaan, wat er ook eigenlijk was. Nu ga ik trouwen met Hamza. Hij komt binnen drie weken mijn hand vragen, maar hij wilt veel eerder. Maar binnen een week begint school terug voor mij dus heb ik liever dat hij wacht tot dan. Heb ik wel de juiste keuze gemaakt?