In Love With Who?!

Deel 51

De volgende ochtend als ik naast me kijk, zie ik Chemsudinne niet. Waar kan hij zijn? Ik fris mezelf op in de badkamer, verricht de gebeden en loop als laatste naar de keuken. Het is vakantie en we werken beiden niet. Gelukkig, maar waar kan hij nou zitten? In de keuken in ieder geval niet. Daarom besluit ik om vandaag bij mijn moeder op bezoek te gaan. Ik loop naar ons kast en tot mijn grote schrik zie ik... alle spullen van Chemsuddinne zijn weg!! Al zijn kleren. Wacht, betekent dit nu dat hij me verlaten heeft?? Nou trouw ik eindelijk, gebeurt er dit!! Ik weet echt niet wat ik moet denken. Het zit me kennelijk dwars, maar als ik hem probeer op te bellen, reageert hij niet. Op mijn berichten ook niet. Ik geef het op en kleed me om. Met een gebroken hart rijd ik naar mijn moeder.

Ze zijn allemaal blij om me te zien. Majda doet gelijk alsof ik haar drie jaar niet gezien heb ofzo. Maar als mijn moeder vraagt naar Chemsudinne, doe ik gewoon alsof alles goed is. Het is erg om zo tegen mijn moeder te liegen, maar ons problemen zijn ons problemen. Al heb ik niks gedaan en is het meer de schuld van Chemsudinne, maar ik geef niemand de schuld. (ook al is het zo hard zijn schuld!) Na de koffie bekijkt mijn moeder me voor een lange tijd aan.

Fatima: echt serieus, ik word nerveus van die blik!

Yemma: oh sorry...

Fatima: is er iets?

Yemma: nee, niks, benti, maak je geen zorgen.

Fatima: altijd als je dat zegt, maak ik me juist wel zorgen!

Yemma: het is alleen dat... 

Fatima: dat wat??

Yemma: mensen beginnen te praten.

Fatima: over wat??

Yemma: jou, ze ehm.. zeggen dat je met een niet-moslim bent getrouwd, dat je niet proper was en daarom niemand anders kon krijgen... 

Met grote ogen kijk ik naar mijn moeder. Nee!! Dat is toch niet wat ze van me denken???!!! Oh nee... Mijn moeder probeert me nog gerust te stellen, maar het zit nu zo in mijn hoofd dat ik het echt niet kwijt kan. En dan komt er ook nog eens bij kijken dat Chemsudinne me verlaten heeft. Geweldige leven heb ik toch?! Als het tijd is voor me om naar huis te gaan (ik heb geen tijd aangezien niemand me thuis verwacht, maar goed) stap ik naar mijn auto. Het is echt vreselijk om te zien dat de buurjongens allemaal verhuisd zijn. Ik denk na mijn verloving. Ik mis die apen wel. Mijn blik hou ik bij het doel. Hoe vaak heb ik wel niet van hun gewonnen?? Oh, zalige momenten! Hoe vaak heb ik me wel niet kapot gelachen?? En Hamza... over echte heren gesproken. Bij mijn huis aangekomen, zie ik tot mijn grote verrassing een briefje die ik eerder niet heb gezien. Het is van Chemsudinne, natuurlijk!

Brief:

Mijn allerliefste, ik weet wat je denkt! Ik heb je verlaten, bla bla, maar echt, ik ben maar voor een paar weken weg. Of zelfs maar een paar dagen. Hangt eigenlijk af of ik dingen wel kan regelen. Ik ga naar Portugal! Het spijt me van gisterenavond, maar ik had nood aan rust. In portugal ga ik mijn moeder uitleggen waarom ik met je getrouwd ben, waarom ik m bekeerd heb, waarom we allemaal op deze aarde zijn. Ik wil dat ze het begrijpt. Als ze dan boos is, is het haar schuld en kan ik verder niks doen. Maar mijn moeder moet mijn grootste liefde, Islam, leren kennen en mijn prachtige vrouw!! Als ze dat niet kan accepteren, dan zal ik direct terugkeren, naar waar ik echt thuishoor. Voor alle duidelijkheid, dat is dus terugkeren naar jou ;) Ik hoop dat je deze overhaaste beslissing kunt vergeven en dat ik nog een vrouw heb als ik thuiskom. HOU TE VEEL VAN JE!!!!! Kusjes, jouw Rafael, Chemsudinne.

Zo mooii!! Maar of hij zijn moeder nu kan overtuigen... zo lang hij maar snel thuis is.