In Love With Who?!

Deel 42

Zo snel als ik kan, ren ik de straat op met Rafael achter me aan. Telkens hoop ik dat dit een grote nachtmerrie is, maar ze zijn er echt. Ik ga op de grond zitten naast hun en probeer naar ademhaling te zoeken, maar ik voel niks. In paniek probeer ik dat ook bij Sabrina, maar niks. Ondertussen is mijn kleed zo vies geworden van het bloed van Hamza. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar mijn verloofde. Niet zo lang geleden als een goede vriend voor me. Ik besef niet dat mijn handen vol bloed zitten en veeg mijn tranen weg waardoor mijn hele gezicht vies word met het bloed. Achter me probeert Rafael me weg te trekken, maar ik duw hem weg.

Rafael : fatima, de ambulance is er.
Fatima : dus? Het is te laat, Rafael, het is te laat...

Mijn tranen kennen geen pauze en ik kan niet geloven dat dit bij mij gebeurt. Waarom?? Sabrina word als eerste meegenomen en dan Hamza. Niet alleen ben ik Hamza kwijt, maar Sabrina... We hebben echt een goede band gekregen. Huilend probeer ik de ambulance te volgen, maar Rafael duwt me aan de kant. Hij pakt mijn gezicht stevig vast en ik schrik door zijn tranen. Stond hij ook te huilen?

Rafael : we moeten hun hun ding laten doen, we moeten geduld hebben.
Fatima : maar jij begrijpt het niet! Jij bent maar 1 iemand kwijt geraakt, ik heb er 2 kwijtgeraakt!!
Rafael : ik heb maar 1 iemand verloren?? En hoe zit het met jou? Nog voordat ik je had, was ik je al kwijtgeraakt!!

Zijn woorden zijn als messen en dat zorgt er alleen maar voor dat ik harder ga huilen. Voor ik het besef, laat ik me omhelzen door Rafael en een tijd blijven we zo.

Als ik wat gekalmeerd ben, rijden we naar het ziekenhuis. Ondertussen bel ik mijn broer die de jongens gaat waarschuwen. Zijn ouders die terug naar Marokko zijn, weten van niks. Wat erg voor hun!!

In het ziekenhuis moeten we wachten. Door het wachten moet ik aan al die leuke dingen denken die ik beleeft heb met Sabrina. En dan denk ik aan Hamza. Oh... Nee, hier komen de tranen weer! Waarom kan ik niet stoppen?? Opeens komt Salim naar ons toe en trekt me in een knuffel. Als een grote broer hoort te doen. Dan volgen de jongens die hysterisch naar ons toe komen. Ze beginnen zich allemaal af te reageren op Rafael.

Mohcine : en wie ben jij, klootzak??!!
Walid: wat moet je bij Fatima??!!! Wilde je onze Hamza gewoon KAPOTMAKEN??!?

Ze beginnen Rafael te slaan en te doen en ik heb geen kracht om hun tegen te houden. Ik kan het gewoon niet. Ergens denk ik dat ik vind dat het Rafael zijn schuld is. Wat als ik weg ws gereden?? Maar het is zijj dag, wat er ook gebeurt zou zijn.

Fatima : doe normaal!! De dokter komt zo!! Rafael heeft er niks mee te maken!! Zijn nichtje ligt ook in het ziekenhuis!!!!

Het wordt direct stil. Maar niet om wat ik gezegd heb. Nee, de dokter staat achter me. We kijken hem allemaal hoopvol aan, maar door zijn blik weet ik dat het foute boel is. Dan volgen zijn woorden. Huilend word ik getrokken in een knuffel