In Love With Who?!

Deel 31

Oke, ik begrijp dat Rafael boos is. En ik begrijp ook dat we niks van elkaar zijn. Vandaag sta ik op met een dubbel gevoel. Aller eerst : ik moet telkens denken aan Rafael. Ten tweede: Vandaag komt Hamza mijn hand vragen. Eigenlijk kijk ik er best naar uit. Voor het eerst in mijn leven. Ik sta van mijn bed op, heb vandaag geen school, en doe de woedoe. Dan verricht ik het gebed. Ik doe duizenden du'aas voor iedereen en dan loop ik met een bigsmile naar de keuken. Iedereen merkt dat en ze beginnen te joelen omdat ze weten dat ik gewoon ja ga zeggen. Dit gevoel voelt fantastisch, alleen jammer dat Hamza niet Rafael is, maar ach ja, je moet toch blij zijn met iets. Ik maak een ontbijt voor mezelf want iedereen heeft al gegeten. Dan begint het echte werk, opruimen. Majda helpt me en niet eens in een uur zijn we klaar. Oke, wat nu? Tijd doden? Hamza heeft een Visa geregeld voor zijn ouders. Dus zijn ouders komen van Marokko naar hier. Nou ja, ze zijn er al.

Ik merk dat Majda weg is. Waar is ze? Als ik haar zoek, zie ik dat ze haar huiswerk van Bio is aan het maken. Ze heeft er blijkbaar heel veel moeite mee. Ik besluit om haar te helpen.

Majda : maar wij hebben dat zo geleerd.
Fatima : nou, dan hebben jullie het fout geleerd.
Majda : zeg dat maar tegen Rafael.

RAFAEL. Die naam gewoon. Ik slik een brok weg en probeer niet te denken aan de vorige keer toen hij mij zijn lokaal uit stuurde. Tijd doden is zo moeilijk want in mijn leven heb ik niks te doen. Als ik kijk in mijn rooster zie ik dat ik vanavond stage loop. WATT???!!! Toch niet vanavond!! Als de bel gaat ben ik opgelucht dat ze vroeg zijn gekomen. Wacht.. Hoe zie ik eruit?? In paniek ren ik naar mijn kamer en Salim komt achter me aan.

Salim : weyooi, ik heb je nog nooit zo snel gezien.
Fatima : hoe zie ik eruit???
Salim : lelijk, maar wat heeft het met ons gesprek te maken?

Ik rol met mijn ogen en duw hem mijn kamer uit. Dan kleed ik me om, perfecte-schoondochter-stijl. Dan loop ik naar de woonkamer waar de gasten al zitten. Hamza ziet er niet normaal schattig uit in zijn hemdje met een strikje. Hij draagt ook een nette broek. Omgg, cutee!! Ik begroet zijn ouders en ga dan zitten. Voor ik het weet is de thee al op tafel. Hamza heeft nog niks tegen me gezegd, maar ik zie hem met rode wangetjes naar me kijken. Het is echt moeilijk om er niks van te zeggen.

Moeder Hamza: en mijn dochter, willen jullie nog met elkaar praten? Dan kunne we beter van plaats veranderen en kom je hier naast Hamza zitten.
Fatima: bedankt, gelti.

We verwisselen van plaats en ik kom naast Hamza zitten. Al snel zegt Hamza iets.

Hamza: ik was al bang dat je er weer lelijk uit zou zien.
Fatima : pas op voor wat je zegt, ik kan nog altijd nee zegge.
Hamza: saafe saafe, ik zwijg al.

Ik geef hem een glimlach en diep vanbinnen ben ik zo blij!! Daarom is mijn antwoord als ze me vragen of ik met Hamza wil trouwen heel simpel.

Fatima : ja, ik wil met hem trouwen.