Fleeting Moments from the Past (COMPLETE)

Kabanata 28

Kabanta 28

Nagmadali na lamang akong umalis at hindi ko na napuntahan pa si Lyn. Kung sabagay, totoo naman ang sinabi ni Erika. Isa sa mga dahilan ko kung bakit ako aalis ay dahil sa kanya. Pakiramdam ko parang nanliliit ako sa sarili ko dahil sa mga pinag-gagawa ko nitong huli.

I'm just escaping from that pain. Is it wrong to leave at all? Kahit alam kong hindi pa ako totally over with him. It's just that the pain I felt was too much. At kahit pa sa point na ito, punong puno na ng katanungan lahat.

I'm not saying na kaya ko ito ginagawa, para lang makaganti. No, not that. I want to start a new one. 'Yong malayo sa lahat, malayo sa sakit na naramdaman ko.

But it's too late.

Bumalik agad ako ng apartment para mag-pack up ng mga things ko. Okay. Ako na ang may gustong umalis. Not tomorrow, not in the other day. Ayoko na kasing magpanggap na okay lang ako, when the truth is not.

Wala akong pinagsabihan na ngayon na talaga ako aalis. After kong mag-pack up, pumunta na agad ako sa house ni Tita.

Pinagbuksan ako ng mga maid ni Tita. Sinabi nila na nasa kwarto ito at nagpapahinga. Umakyat ako at nagtuloy-tuloy sa room ni Tita.

Kinakabahan ako dahil baka sabihin nya, ako naman ngayon ang nagmamadali.

Kumatok ako pero bukas na pala ito. Binaba ko muna yung gamit ko sa tabi then pumasok na ako sa room n'ya.

"Shine?" Nakita kong nakaupo sya sa bed nya habang nagbabasa ng magazine.

Lumapit ako sa kanya at naupo sa tabi nya.

"Napadalaw ka?" tanong nito. Natatakot akong sabihin ang dahilan ng pagpunta ko.

Tumingin si Tita sa'kin. Hindi ako mapakali dahil sobrang takot ang nadarama ko.

"I want to go now." sabi ko. Nilapag n'ya ang hawak n'yang magazine sa tabi.

"Bakit?" tanong nya. I sighed.

"Tita kasi, may dahilan po, eh. I don't want to pretend na okay ako. And I don't want to stay here."

Sobra na kasi ang sakit na nararamdaman ko.

"Okay, I understand. Tonight, aalis tayo, okay?" She said. Pinilit kong ngumiti at saka lang ako nakahinga ng maluwag.

"Thank you, Tita." Ngumiti s'ya sa'kin saka nya ako niyakap. Humiwalay agad s'ya.

"I'm very sure that your parents are proud of you." Hindi ako nagsalita sa naging pahayag ni Tita. Sana nga they're really proud of me. Lalo pa sa mga naging actions ko lately.

"Sige po Tita." Tonight, magbabago ang lahat. No more pain. No more regrets. I hope so. So, if I could leave now, maybe I'm just like a little girl na gusto lang ang maging masaya.

"Are you sure na gusto mo na talagang umalis?" Napayuko ako sa tanong ni Tita.

"Yes, I'm sure." tugon ko.

"Once na pumayag ka, there's no turning back, my dear."

Naisip ko si Jake, ang sabi n'ya, susulitin daw n'ya na kasama n'ya ako.

"I'm glad na pumayag ka." sabi nito. Hindi ako umimik sa naging pahayag ni Tita. But maybe, I need this.

Escaping from the pain is not the solution. Harapin mo.

Muli ko namang naalala yung sinabi sa'kin ni Jake. Okay, totoo 'yon. I'm escaping. Muli akong napa-buntong hininga.

"What's wrong?" tanong ni Tita.

"It's nothing important, Tita." tugon ko. Tumayo ako at hindi pa rin naalis ang tingin sa'kin ni Tita. Para bang gusto nyang sabihin na hindi lang ito ang dahilan ko, may iba pa.

"Okay, Just call me If may kailangan ka, okay?" Hindi ako nagsalita tanging pagyuko lang ng ulo ang sinagot ko.

Lumabas ako ng room ni Tita with a heavy sigh.

I feel guilty. Pakiramdam ko, Escaping from the pain is not the solution. Harapin mo.

Aish! Jake naman, eh!

Bakit ba palaging naiisip ko ang sinabi mo? Please naman, oh! I need this!

Napahampas ako sa noo ko ng maisip ko si Lyn. I know nag-aalburoto na 'yon dahil hindi ko s'ya pinuntahan.

Kinuha ko agad ang phone ko. Then I dialed her number.

"Saan ka na ba?" See? Galit nga s'ya.

"Somewhere." Sabi ko.

"Anong somewhere? Saan ka ba, ha?"

"Basta. I'll see you soon." then I click off my phone. Ayokong may tumawag o mag-text sa'kin.

"Para ito sa lahat." nasabi ko na lang at nagbuntong hininga ako. Sana sa pag alis ko, maging okay na ang lahat. Wala n asana ang masaktan. Sana sa gagawin kong ito, tuluyan ko na s'yang makalimutan.