Fleeting Moments from the Past (COMPLETE)

Kabanata 30

Kabanata 30

Nang dumating kami ni Auntie sa New York, I realized that maybe this time makakapag pahinga na ako sa lahat-lahat ng sakit.

It was a long day for the both of us.

Dahil sa pagod sa byahe patungo rito sa bahay ni Auntie, pagkatapos kong mag ayos ay nakatulog na ako.

Sa gitna ng pagkakatulog ko, nagising ako dahil sa hindi malamang dahilan. Ngayon ko naramdaman ang pagkamiss sa manila. The life I left.

Isinuot ko ang aking tsinelas pagkatapos ay kinuha ko sa rack ang aking roba. Pagkasuot ko ng roba ay naglakad ako patungo sa balkonahe upang makapag isip.

Nang buksan ko ang sliding door ng balkonahe, a cold wind from the midnight touches my skin. I shiver.

Niyakap ko ang aking sarili. I rubbed both my hands in my arms.

Maraming tao akong iniwasan sa pag alis ko. Marami akong dapat ipaliwanag ng maayos sa kanila dahil sa pag alis ko.

I know that I need to somehow sort out my emotions, feelings, anger, hatred and a longing of love.

Sobra ko siyang mahal.

It gives me comfort. And suddenly, it gives me heartache.

Na sa sobrang pagmamahal ko sa kanya, na-realize kong hindi na tama. Kinakain na ako ng pagmamahal ko para sa kanya. Unti-unti akong inuubos nito.

I smiled bitterly.

I looked at the dark sky.

I wish that you may found your happiness through her.

Panibagong araw ang bumungad sa akin. Auntie Zen helped me. Dahil sa gusto ko ang maging independent. Away from the pain. Pinili kong mag apply sa isang company na related sa course ko. Alam kong mahirap ito dahil kakasimula ko pa lamang ng buhay dito sa amerika.

Naghintay ako ng calls mula sa in-applyan kong agency. Auntie helped me to get pass sa isang agency.

Auntie Zen wants me to try a modelling career. Since I have this talent "daw".

"Next." Ani ng isang staff. "You're Shine Ramirez, right?"

"Yes, I am."

"Come with me." Sumunod ako sa kanya. May nakita akong iilang modelo sa lobby. Some of them are looking at me but I chose to ignore them.

"You're a filipino, right?" ani ng isang babae.

"Yes, I am. Trying my luck." I smiled at her.

"Well, good luck." palakaibigan itong ngumiti.

Tulad ng sinabi ng isang staff, I introduced myself sa harap ng camera. I smiled.

"Shine Ramirez, 18."

"You're a new to this industry?"

"Yes."

Tiningnan niya ang portfolio ko. My agent smiled at me. Assuring na makukuha ako. Well, the use of my Auntie's name.

"Just turn around and face the camera, please." 

Tulad ng sinabi niya ay ganoon nga ang ginawa ko. Naglakad ako sa isang ramp stage nang sinabihan ako. I did my best.

Pagka ikot ko sa harapan ay parang huminto ang paligid.

Sa 'di kalayuan nito ay isang lalaki ang nakapamulsa at nakatingin sa akin. Kumunot ang noo ko sa nakita.

"Very good. Nice walk." Ngumiti ako at nag bow.

Muli kong sinulyapan ang lalaki pero wala na iyon doon.

Akala ko aabutin pa ng matagal pero mabilis lang na-announce ang pagkakapasok ko sa agency.

Umuwi ako just to celebrate this. Nasabi ko kay tita na baka mga six months lang ako sa pagmo-model. Nasabi ko rin na wala pa akong karanasan sa pagmomodel but Auntie said It's okay dahil napag aaralan naman ito.

Pagkagabi ay muli akong nagpalipas ng oras sa balkonahe bago matulog. Tumingin muli ako sa kalangitan.

Nakikita kaya niya ito ngayon?

I should stop thinking about him from now on. Divert my feelings and start a new life with new people.

Tama na ito para bigyan ako ng panahon para makapag isip ng mabuti.