A Perfect Game (voltooid)

3. Anne.

3

Anne Wijsman keek op van haar boek toen een onaflatende tirade van scheldwoorden aan het adres van Ryan Maynor tot haar bubbel van rust doordrong. Haar vermogen om zich in grote menigten van hinderlijke geluiden af te sluiten werd gesaboteerd door een man in de zitting direct achter haar. Toen hij steeds grover in zijn uitspraken werd, draaide Anne zich in haar stoel om, nam de man op van zijn kingsize plastic beker bier tot aan zijn rood aangelopen gezicht en keek hem met haar diepblauwe ogen bestraffend aan.

De man leek haar blik te vatten en zijn luide commentaren reduceerden tot een zacht gemor. Hij keek haar met waterige ogen aan en vond iets van zijn oude bravoure terug toen hij naar het scorebord wees en zei: "Maar zeg nou zelf! Hoe kan een speler van zijn kaliber een dergelijk domme fout maken?" Niet begrijpend waar de man op doelde draaide ze haar gezicht richting videobord. Wat ze tot dusver van de wedstrijd had gezien rechtvaardigde de hevige uitspraken van de man niet, dus moest er iets gebeurt zijn.

Een snelle blik op het grote scherm in het stadion liet haar de enorme blunder zien die Maynor had gemaakt. Vol ongeloof staarde ze naar de herhaling. Met een diepe frons wierp ze een blik op de gekwelde shortstop die net het veld opkwam en bezig was om zijn team op te peppen. De getalenteerd kapitein van de Yankees had met zijn activiteiten op het veld én van het veld een diepe indruk op haar gemaakt. Ze vroeg zich inderdaad af hoe een man met zoveel ervaring een dergelijk fout kon maken.

Ze keerde terug naar haar verhaal, maar het ontspannen gevoel waarmee ze altijd vervuld werd in het immense stadion had haar verlaten. Het toneelstuk van Shakespeare kon haar aandacht niet meer vasthouden. Met een zucht sloot ze haar boek en richtte haar aandacht op het veld. Het spel was net hervat toen ze haar telefoon tegen haar heup voelde trillen. Ze herkende het nummer en wist dat het met haar rust gedaan was.

"Anne", riep ze in de telefoon een vinger in haar rechteroor stekend. "Sorry dat ik je moet storen, Anne, maar je zei dat je direct wilde weten wanneer Michael Sharp telefonisch beschikbaar was en hij komt net uit de vergadering, dus...", zei Claudia Navarro, haar zeer toegewijde secretaresse. "Ik zal hem direct bellen." Anne's ogen volgden de bewegingen op veld. Ze had mazzel. Dit telefoontje kon ze hier ook plegen. Michael wist dat ze een vaste bezoekster was van de thuiswedstrijden. Jammerlijk had ze buiten de efficiënte planning van Claudia gerekend. "Ook heb ik geïnformeerd bij MacKenzie en hij had alleen over een half uur tijd. Er staat buiten het stadion een taxi op je te wachten.

Anne's gezicht betrok. Balen! Dit was de laatste thuiswedstrijd voor deze week en ze had zich er zeer op verheugd. Maar werk ging voor. In haar stem lag niets te horen over haar tegenzin om deze mooie avond in een muf kantoor door te brengen toen ze antwoorde: "Dank je, Claudia. Tot zo."

Terwijl Anne haar spullen verzamelde liet ze haar blik langs alle spelers glijden. Ze bleef even hangen tussen het tweede en het derde honk. Ze vond het altijd jammer om de geweldige sfeer van de wedstrijd niet tot het einde mee te maken. Met een zucht draaide ze zich om.

Eén man in het bijzonder volgde haar aftocht en haalde opgelucht adem. In ieder geval was deze beproeving voorbij, dacht hij toen er een bal op hem kwam afstuiven en zorgde voor een makkelijke uit op één.