A Perfect Game (voltooid)

30. Wie zegt er nou nee tegen diamanten?

30
       

Zijn ouders bleven een week en Anne kon goed met hen opschieten. De ongedwongen manier van omgang  deed haar beseffen hoezeer ze haar eigen ouders miste. Anne was blij dat ze Judy haar geheim had verteld en genoot volop van een middagje samen shoppen.

Genietend van een welverdiend kopje koffie vertrouwde Anne aan Judy toe:

"Het is heerlijk om eens een keer schaamteloos zonder limiet te kunnen shoppen. Dat doe ik anders nooit."

Ze pauzeerde een ogenblik.

"Ik wil niemand voor het hoofd stoten, weet je."

Judy knikte.

"Dat snap ik, maar de vrienden om je heen weten toch dat je een goed betaalde baan hebt? Zelfs zonder dat ze niet weten hoeveel geld je op de bank hebt staan, ben je een gefortuneerde vrouw."

Dat klopt", zei Anne, "maar dat zijn zij niet."

Ze zuchtte bezwaard.

"Ik weet dat ik er hard werk en alles, maar toch voel ik me soms schuldig omdat ik zoveel geld heb. Daarom is het voor mij ook zo belangrijk dat mensen zich niet blind staren op mijn positie of de rijke en beroemde mensen die ik ken."

De blik op haar gezicht veranderde. Judy keek aandachtig naar de jonge vrouw voor haar.

"Ik prijs mezelf gelukkig voor de kans om kennis te maken met de bijzondere mensen op deze aarde. Ongeacht rijkdom, roem of status."

Anne leunde achterover en leek naar de juiste woorden te zoeken.

"Ik ken mensen die vechten tegen onrecht, armoede en geweld. Dit zijn de mensen die ik bewonder. Zij verdienen mijn hulp en respect. Ik ben dankbaar dat ik hen mag helpen om hun doel te verwezenlijken. Daar leef ik voor. Grootsheid verstopt zich op de meest onverwachte plekken. Het is mijn missie om het potentieel van grootsheid te zoeken en de ruimte te geven die het nodig heeft om volledig tot ontwikkeling te komen."

Judy liet deze woorden op zich inwerken.

"En je eigen potentieel?"

"Mijn gave ligt in het bewerkstelligen van het potentieel in anderen. Mijn doel is bereikt zodra zij hun doel bereiken. Hun falen is voor een deel ook mijn falen."

"Nu snap ik ook beter waarom het zo belangrijk is dat mensen je zien als iemand op wie ze volledig kunnen vertrouwen. Je pakt het zo persoonlijk aan, daar heb ik veel bewondering voor."

Anne nam een slok van haar koffie en keek Judy dankbaar aan.

"Dank je, Judy."

Dank me nog maar niet, dacht de vrouw.

"Leg me nu eens uit hoe het komt dat mensen die je niet kent je hele ziel en zaligheid krijgen, maar je Ryan je hart niet durft te geven?"

Met haar mond vol tanden staarde Anne naar Judy die tevreden achterover leunde.

"Wat.... hoe?" spartelde ze tegen.

Judy glimlachte wetend.

"Hoe het komt dat ik zo goed weet wat er in je omgaat?"

Woordeloos knikte Anne.

"Waarschijnlijk omdat ik zoveel van mezelf in jou herken. Ik kan je geen pasklare antwoorden geven, maar ik weet zeker dat je er aan het eind wel uitkomt. Je hart weggeven is het moeilijkste dat je kunt doen in deze wereld, maar het is dubbel en dwars de moeite waard."

Ze klopte moederlijk op Annes hand.

"Kom, we gaan."

Tot haar grote opluchting keerden ze al snel terug naar hun luchtige conversatie.