A Perfect Game (voltooid)

39. De brute afwijzing.

39

Ryan had geen vastomlijnd plan en ging totaal op zijn gevoel af.

Het was zijn bedoeling om net als anders in de dug-out te verdwijnen, maar er was iets ongrijpbaars dat zijn bewegingen stuurden. Met soepele bewegingen beklom hij de dug-out, sprong in het gangpad van de tribune en nam een staande Anne in zijn armen.

Een paar teamgenoten bleven met een brede grijns voor de dug-out staan kijken.

"Hallo, lief", zei hij, voordat hij een innige zoen op haar lippen plaatste.

Weerloos in zijn armen liet Anne alle emoties over zich heen komen. Alles wat dit moment speciaal en uniek maakte werd in haar geheugen gegrift en zou ze nooit en te nimmer vergeten.

Dit was iets dat niemand, níemand van haar af kon pakken.

Zijn grondige begroeting werd door haar met evenveel enthousiasme beantwoord. Na een zinderende zoen hing ze slap tegen hem aan. Het hele stadion leek gonzend toe te zien hoe de  ongewone actie van de kapitein zou uit pakken.

Anne voelde iets om haar nek glijden, maar ging teveel op in haar eigen emotie om er echt aandacht aan te besteden. Het bitterzoete moment bracht een stille traan in haar oog die nu langzaam over haar wang gleed. Ryan proefde de zilte traan op haar lippen en streelde teder haar wang.

"Het is niet nodig om te huilen, Anne. Alles zal goed komen."

Ryan plaatste Anne zorgvuldig op haar stoel en las de uitdrukking in de opengesperde ogen totaal verkeerd.  Hij dacht verrassing te lezen in de grote blauwe ogen, maar het was ontsteltenis. Hij nam een diepe zucht en blies hard uit.

'Nee', dacht Anne wanhopig. 'Dit kon niet waar zijn. Oh, Ryan alsjeblieft doe dit niet!'

Maar haar stille smeekbede ontging Ryan, die opgepompt door adrenaline de sprong in het duister waagde.

Ze deed nog een poging om op te staan, maar hij had haar hand al gepakt en zakte op één knie.

"Anne. Jij bent de vrouw waar ik altijd van gedroomd heb. Mooi, intelligent, sterk en gevoelig. Je hebt één van de grootste harten die ik ooit heb gezien. Iedereen die ik ken bewondert, net als ik, wie je bent en wat je doet. Ik hou zoveel van je, Anne. Niets zou me trotser maken dan om je echtgenoot te zijn. Lief, zou je me de grootte eer willen doen om mijn vrouw te worden?"

Anne's hart vloog hoog bij het horen van de woorden die over Ryan's lippen kwamen en brak bij de wetenschap aan wat ze zou moeten doen. De absolute blik van afschuw op haar gezicht was niet gespeeld. De gedachte om deze geweldige man publiekelijk te moeten vernederen was meer dan ze kon verdragen.

Wanhopig sloot ze haar ogen, tranen gleden langs haar gezicht en in ontzetting schudde ze haar hoofd. Deze beweging ontketende een reactie in het aanwezige publiek. Kreten van ongeloof vulden haar oren en dwongen haar ogen open.

Ze keek naar Ryan die niet had bewogen en haar intens zat op te nemen. Hij mocht haar niet doorzien! Met haar laatste kracht projecteerde ze alle minachting die ze voelde voor Dimsdale op Ryan.

Hij schrok van de verandering in Anne. Kilte straalde van haar af toen ze haar hand uit zijn grip losrukte en ging staan.

"Hoe haal je het in je hoofd om me zo voor schut te zetten? Ik dacht dat we het leuk hadden samen? Geen geplak, ieder onze eigen ruimte. En nu deze stunt?"

Haar ogen versmalden.

"Hoe durf je me zo voor het blok te zetten? Dacht je dat ik eerder geneigd zou zijn om ja te zeggen, alleen omdat je vijftigduizend getuigen hebt?"