A Perfect Game (voltooid)

40. Papa's kleine meisje.

40

Anne kreeg niets van dit alles mee.

Een taxi had haar van een klein vliegveld naar het kleine dorpje gebracht waar de plaatselijke café eigenaar, in het bezit van de sleutel, haar naar het huisje gebracht.

Harlen Bell had de bleke jonge vrouw bezorgd opgenomen. Haar stem had zeer ijl geklonken bij hun kennismaking. Hij had zich voorgehouden om haar goed in de gaten te houden.
Toen hij twee dagen later aan zijn vrouw Mollie had gevraagd of ze even bij ms. Wijsman langsgaan om te controleren of alles goed was, had ze in paniek opgebeld.

Anne had met hoge koorts op bed gelegen. Ze was kort naar aankomst totaal ingestort en had gehuild tot ze uitgeput in een koortsdroom was gegleden.
De dokter adviseerde om haar onder controle te houden en ze hadden Anne naar het hotelgedeelte van hun café overgebracht.

Daar sloeg ze negen dagen na de gebeurtenis die haar leven veranderde haar ogen open.

Het zonlicht stroomde door een naadje in het gordijn. Ze lag in een kamer en bed dat haar niet bekend voorkwam.
Ze slikte moeizaam en zag een glas water op haar nachtkastje staan. Anne schrok van haar lichaam dat slechts met moeite meewerkte.

Langzaam schoof ze rechtop. Met trillende hand bracht ze het glas water naar haar mond en dronk gretig van het koele water.
Ze hoorde voetstappen buiten de deur en nam de vrouw die binnenstapte nieuwsgierig op.

"Goed, je bent wakker!" zei de vrouw met een onmiskenbaar Schots accent.

Ze had een dienblad met ontbijt bij zich en lachte hardop toen ze Anne's maag hoorde knorren.

"Dat is nog eens een goed teken. Ik ben blij om te zien dat je weer eetlust hebt. Je zult snel aansterken met het goede voedsel dat je hier zult krijgen."

Ze schoof het dienblad op Anne's knieën en ging zelf op het voeteneind zitten. Haar vragende blik deed de vrouw snel antwoorden:

"Oh ja, natuurlijk! Ik was vergeten dat je me nog niet had ontmoet. Mijn naam is Mollie Bell. Mijn man Harlen heeft je naar het huisje gebracht. Daar vond ik je twee dagen later helemaal van de wereld."

Geroutineerd schonk ze een kopje thee in.

"Je bent heel ziek geweest, Anne. Gelukkig hebben we een goede dokter."

"Dank je, Mollie."

Haar stem klonk schor en rasperig. Ze voelde zich nog steeds erg zwak.

Mollie zag dit schijnbaar aan haar.

"Eet je ontbijt en rust wat uit. We hebben tijd genoeg om te praten. De dokter laat je pas naar huis gaan als je volledig bent hersteld."

Dankzij de goede zorgen van Mollie sterkte Anne snel aan.

Mark was opgelucht om eindelijk iets van haar te horen. Alles was relatief rustig in New York en meer hoefde Anne niet te weten.
Ze spraken met geen woord over Ryan en daar was ze dankbaar voor. Mark beloofde haar op de hoogte te houden.

Ze was nu regelmatig beneden in het café te vinden waar ze de harten van de dorpsbewoners won met haar directe betrokkenheid in hun dagelijkse leven.
Omdat er geen internetaansluiting in het café was had Anne weinig anders te doen dan te luisteren naar de verhalen van de dorpsbewoners.

Zelfs nadat de dokter goedkeuring had gegeven voor haar terugkeer naar het huisje, was Anne veelvuldig in het dorp te vinden. De eenzaamheid trok haar niet en ze verlangde naar afleiding.

De avonden en nachten waren verschrikkelijk. Ze maakte lange wandelingen totdat ze uitgeput in slaap viel. Maar naarmate haar conditie verbeterde werd ze steeds minder snel moe. Haar onrust groeide en dit ontging Mollie niet.