A Perfect Game (voltooid)

27. Lucky no. 7

27
       

Anne stond na de wedstrijd in de gang voor het clubhuis op Ryan te wachten en was verrast toen ze George, samen met Clark Wilson uit het clubhuis zag komen.

"Anne, wat zie je er vanavond stralend uit!"

George haalde haar aan en gaf haar een zoen op de wang.

Clark schraapte zijn keel.

"Ik zou graag de mogelijkheid krijgen u nogmaals een kop koffie aan te bieden, miss Wijsman. Sinds onze laatste ontmoeting is de kwaliteit met sprongen vooruit gegaan."

Anne keek hem glimlachend aan.

"Dank u meneer Wilson, voor deze uitnodiging. Ik zal u daar zeker aan houden. Wat fijn voor de spelers dat ze met een gerust hart een kopje koffie kunnen drinken."

Ze nam George met een schuin oog op.

"Aan wie hebben we deze vooruitgang te danken, meneer Wilson?"

"We zijn in contact gekomen met een klein Braziliaans bedrijfje dat ons koffie van uitstekende kwaliteit wou leveren tegen een zeer aantrekkelijke prijs."

Clark leek erg tevreden met zichzelf.

Anne was vergeten om aan Thiago De Moreira, de eigenaar van een koffieplantage, te vragen hoe het contact verlopen was. Ze had hem verteld over haar ervaring met het afschuwelijke slootwater en hij was meer dan bereid geweest om zijn favoriete Amerikaanse honkbalclub van heerlijke koffie te voorzien. Zo te horen en ze had ook niet anders verwacht, waren de klanten tevreden.

De deur van het clubhuis ging open en een stroom van schoongewassen mannen groeten het kleine gezelschap in het voorbijgaan. Anne kreeg van meerdere spelers een persoonlijke groet en een zoen op de wang. Ineens viel het haar op dat er verder geen vrouwen aanwezig waren en ze keek Clark vragend aan.

"Het is zeker niet de bedoeling dat ik hier op Ryan sta te wachten, of wel? Waar staan de andere vrouwen te wachten?"

Clark schuifelde ongemakkelijk heen en weer en zocht morele steun bij zijn baas die zich wijselijk stil hield.

"De echtgenotes en vaste vriendinnen staan boven te wachten, miss Wijsman."

Anne las tussen de regels door en voelde een brok in haar keel. Clark zag hoe ze deze informatie verwerkte en George hield haar met alerte ogen in de gaten.

Ze voelde zich als een insect onder een vergrootglas. Als ze ergens de pest aan had dan was het in een hokje geplaatst te worden. Ze zaten haar aan te kijken alsof ze een zielig wezentje was dat elk moment in huilen kon uitbarsten, omdat ze sneu behandeld werd. Nou, dan hadden ze toch echt de verkeerde voor. Nonchalant leunde ze achter over en wachtte, tot het moment dat Ryan verscheen. Deze was aan het discussiëren met Dion over de afhandeling van een spelmoment.

Ryan stopte abrupt met praten toen hij Anne in de gang zag staan. Hij was overduidelijk verbaasd om haar daar aan te treffen. Deze uitdrukking was alles wat ze nodig had om de brok weg te voelen smelten. Dion, Clark en George, liepen verder door de gang en besloten niet te wachten om te zien wat er eventueel zou gebeuren. Ryan zag de mannen na, maar Anne hield haar ogen op hem gericht.

"Ik weet dat het niet de gewoonte is, maar ik kon niet langer wachten om je te zien."

Ze drukte een korte kus op zijn lippen.

Ryan pakte haar hand.

"Kom, ze zijn speciaal gekomen om kennis met je te maken."

"Wie bedoel je?"

"De vrouwen."

Anne stond abrupt stil. Verontschuldigend keek Ryan haar aan.

"Ja, sorry. Ik wist niets van deze plannen af. Jason heeft het geregeld."