A Perfect Game (voltooid)

28. Iedereen heeft vragen.

28

Anne deed haar ogen en keek slaperig om zich heen. Ryans slaapkamer was net als zijn appartement smaakvol ingericht en midden in de ruimte stond een prachtig bewerkt bed bekleed met duur linnen goed. Op een stoel naast haar kant van het bed zag ze haar kleren liggen. Ze trok haar slipje en het shirt aan en liep op blote voeten naar de woonkamer.

Allemachtig, dacht Ryan toen hij haar aanzag komen slenteren. Het zou illegaal moeten zijn om er zo schandalig lekker uit te zien in een voetbalshirt.

Anne rekte zich gapend uit en haar shirt schoof een paar gevaarlijke centimeters omhoog en onthulde een streepje van haar slipje. Ryan sloot zijn ogen en telde tot tien.

"Knap hoor dat je kunt koken met je ogen dicht, maar volgens mij brand je toast aan!" zei Anne plagend.

Ze kuste hem op zijn wang en liep de keuken in om de toast te pakken. De aangebrande stukken brood zagen er niet echt smakelijk uit en Anne haalde haar neus op. Ryan omhelsde haar van achter en drukte een kus in haar nek. In zijn armen draaide ze zich om.

"Je bent ongewoon aantrekkelijk op de vroege morgen, wist je dat?"

Zijn diepe stem klonk schor in haar oren.

Anne gaf hem een smeulende kus en wist met moeite het vuur dat ze voelde te onderdrukken. De dag was begonnen en ze hadden allebei hun energie nodig.

"Mag ik je op ontbijt trakteren?"

Ryan was nieuwsgierig geweest om te zien waar Anne hem mee naar toe zou nemen, maar dit kleine bakkerijtje was perfect. De geuren die hem tegemoet kwamen deden hem watertanden en aan alle lekkernijen in de vitrine te zien zou hij het nog moeilijk krijgen om een keus te maken. Anne had hier kennelijk vaker mee te maken gehad want ze bestelde een 'wiener melange", wat dat ook mocht zijn en drie verschillende broodjes.

Hij bestelde koffie, een koffiebroodje en een croissant met jam. De serveerster zat hem met grote ogen aan te kijken maar zei niets. Hij was het wel gewend dat hij herkend werd, maar hij hield Anne in de gaten om te zien hoe zij hier op reageerde. Ze paste perfect bij hem, maar zijn publieke bekendheid was een onderdeel van zijn leven dat hij niet kon verbergen.

Anne keek de serveerster aan en zei iets in een taal die Ryan niet verstond. Het was geen Nederlands en hij was onder de indruk. Ze sprak haar talen. Hij was benieuwd wat ze nog meer kon. De serveerster knikte en liep stralend naar de keuken.

"Wat heb je tegen haar gezegd?"

"Dat ik jou hier mee naar toe heb genomen zodat je van haar overheerlijke broodjes kon proeven."

Ryan keek naar de keuken.

"Ze maakt alles zelf?"

"De rest van de familie helpt ook mee, maar de winkel is van Annechien."

Nadenkend zat Anne hem op te nemen. Ze was verliefd op een man waar ze veel van wist, maar de man achter zijn publieke imago kende ze niet. Ze keek er naar uit om hem te leren kennen. Ze wist dat in het openbaar ze hem zou moeten delen en daar had ze vrede mee. In haar eigen werk stelde ze zich ook altijd beschikbaar voor de noden van anderen. In die zin snapte ze hem heel goed, maar na al die jaren vond ze het steeds uitdagender worden om een plekje voor zichzelf te creëren.

Ryan zag hoe Anne wegzonk in gedachten en maakte van de gelegenheid gebruik om zijn lichaam te ontspannen en te genieten van deze zondagochtend. Al bijna vanaf het begin van hun contact hadden ze aangename stiltes met elkaar gedeeld en ook nu zaten ze ontspannen te wachten op hun ontbijt.

Annechien stond naar het tweetal te kijken en was samen met de aanwezigen in de keuken in haar moedertaal, Oostenrijks, aan het discussiëren over hun gasten.