A Perfect Game (voltooid)

43. At Last my love has come along.

43

"Goedemiddag, mevrouw. Ik ben op zoek naar Anne Wijsman."

Mollie draaide zich om naar de diepe, warme stem en kreeg zowat een hartaanval.

Daar stond hij dan, in levende lijve.

Ryan.

Gemakkelijk drie keer knapper dan op de foto, staarde ze hem aan.

Met moeite wist Mollie zich van stotteren te weerhouden en schraapte haar stem.

"Mijn man, Harlen Bell, kan u naar Anne brengen zodra hij terug is van een boodschap."

"Dat zal niet nodig zijn, mevrouw. Ik heb een auto gehuurd. Ik heb alleen een routebeschrijving nodig."

Oh, hemeltjelief! Harlen was onderweg om Alex bij Anne op te halen.

Mollie vond het niet een goed idee dat de mannen elkaar zo onverwacht tegen zouden komen. Wie weet wat voor deuk een goede vriendschap kon oplopen. Dus, dacht ze gehaaid, zou ze hem langs de oude kust route laten rijden. Dat zou minimaal tien minuten langer duren dan de normale rit en er zou geen kans zijn dat hun wegen elkaar zouden kruizen.

Zeer tevreden met haar oplossing, gaf ze Ryan de route op papier en volgde zijn auto zover ze hem kon zien. Nog geen vijf minuten later kwamen Harlen en Alex het café binnen. Mollie haalde opgelucht adem en hoopte op het beste.

Ryan reed voorzichtig op de wegen nu het weer was gaan regenen. De wind trok aan zijn auto en hij moest zich goed concentreren op de weg. Hij betwijfelde dat hij uit de zachte berm kon komen als hij daar eenmaal in was beland.

Tevens was het goede afleiding, omdat hij geen idee had hoe Anne zou reageren als ze hem zag. In de verte zag hij het huisje opdoemen.

Anne scharrelde tevreden door de woonkamer.

Samen met Alex hadden ze de hele ochtend zitten brainstormen over de situatie. Ze hadden afgesproken dat hij bij terugkomst in New York contact zou zoeken met Mark en vanuit daar verder zou helpen. Het was een heerlijk gevoel om eindelijk weer iets productiefs te doen.

Ze trok haar schoenen aan en maakte zich op voor een wandeling. De regen die door de wind tegen het raam sloeg weerde haar niet af. Integendeel. Ze had nog een paar ideeën die ze wou delen voordat ze haar plannen om terug te keren naar de bewoonde wereld, werkelijkheid maakte.

Het bezoek van Alex had haar doen beseffen dat iedereen aan het vechten was voor haar relatie, behalve zichzelf. Ze had zichzelf totaal uit het plaatje verwijderd.

Dat zou gaan veranderen!

Ze keek op toen ze een auto hoorde naderen. Vanuit haar ooghoek zag ze de broek van Alex liggen die hij bij aankomst gisteren had uitgedaan. Met een brede glimlach pakte ze het kledingstuk van het bed en liep ermee naar de voordeur. Ze hoorde voetstappen naderen en net voordat er op de deur kon worden geklopt zwierde Anne de deur open.

"Je hebt je broek op bed laten liggen, Alex", riep ze vrolijk, voordat ze besefte wie er in de deuropening stond.

"Ryan?"

De schok op Anne's gezicht was overduidelijk. Een verbijsterde Ryan stond Anne aan te staren. Vervloekt als ze niet weer schuldig keek!

"Alex?" bracht hij met moeite uit en zijn ogen gleden naar de broek in Anne's handen.

Zijn verhitte brein bracht hem tot een onmogelijke conclusie.

"Jij hebt me verlaten voor Alex?"

"Wát?" kwam Anne vol ongeloof over haar lippen.

Zonder op zijn antwoord te wachten knalde ze de deur dicht. Ze hoorde hem bonzen en roepen, maar negeerde hem. Stampende van woede rukte ze een waxjas van de kapstok en verdween via de achterdeur.