A Perfect Game (voltooid)

32. Boston

32

De ploeg zou vertrekken voor een vierdaagse reis naar Boston en Anne had veel moeite gehad om hem te laten gaan. Telkens weer maakte ze hem in de nacht wakker om haar te beminnen tot hij uiteindelijk in de ochtend had gesmeekt om medelijden. Het werd steeds moeilijker om van hem gescheiden te zijn en na drie dagen hield ze het niet meer uit. Het was fysiek pijnlijk om hem op de tv te zien en hem 's nachts niet in haar armen te kunnen houden.

Impulsief nam ze een besluit en sprong letterlijk in haar auto om in record tijd naar Boston te rijden. Met bonzend hart parkeerde ze haar auto voor het hotel waarvan ze wist dat de ploeg logeerde. Dit had niet zozeer te maken met de enorme snelheid met waarin ze de afstand had afgelegd, als wel de man die ze onverwacht ging overvallen. Omdat ze niet precies wist hoe hij zou reageren nam ze een kamer en ze zette haar tas neer op het bed.

De wedstrijd was nog niet afgelopen en ze had een paar uurtjes voordat hij in het hotel werd verwacht. Rusteloos besloot ze om de omgeving van het hotel te verkennen. De kleine winkeltjes en gezellige kroegen waren precies wat ze nodig had om even bij te komen.

Glimlachend hoorde ze vloekende mensen uit een sportbar komen en wist dat dit betekende dat haar mannen aan het winnen waren.

Aangetrokken tot het levende gewoel en de mogelijkheid om Ryan te zien, duwde ze de deur van de bar open en stapte naar binnen. Ze viel met haar spijkerbroek en T-shirt niet uit de toon en zocht zich een weg naar de bar waar ze op een kruk plaats nam. Ze bestelde een biertje, dronk uit het flesje en zag dat de wedstrijd tot de zevende inning was gevorderd en dat de voorsprong slechts twee runs was.

Met haar ogen strak op het grote scherm gericht merkte ze niet dat ze aandachtig werd opgenomen.

"Ken ik jou niet ergens van?", klonk het naast haar.

Een vrouw van middelbare leeftijd stootte haar niet onzacht aan. Anne keek haar verstoord aan en schudde haar hoofd.

"Lijkt me onwaarschijnlijk aangezien ik hier voor het eerst kom. Als u me wilt verontschuldigen, ik zou graag de wedstrijd volgen."

Ze hoopte dat de vrouw de hint zou snappen en haar met rust zou laten.

"Toch weet ik zeker dat ik je ergens van ken."

Omdat Anne niet reageerde stootte ze de persoon naast haar aan.

"Komt zij je niet bekend voor, Mason?"

Mason keek Anne waterig aan. Niets in zijn houding gaf Anne het idee dat hij haar herkende. Hij keerde zijn blik naar de vrouw.

"Hou op Lois, je hebt voor vanavond wel weer genoeg gehad. Laat die meid nou gewoon met rust en ga naar huis. Ik weet zeker dat Frank al op je zit te wachten."

Verontwaardigd gleed Lois van haar stoel en verdween luidruchtig. Anne richtte haar aandacht weer op het scherm en smolt weg toen er een close up van Ryan werd getoond. De dromerige uitdrukking ontging Mason niet en hij schoof op de kruk die Lois leeg had achtergelaten.

"Je zou er goed aan doen om je te realiseren waar je bent."

Zijn zacht gesproken woorden maakten haar duidelijk dat hij wel degelijk wist wie ze was. Nieuwsgierig nam ze stilzwijgend op.

"Je staat niet veel in de pers, maar voor de attente lezer ben je geen onbekende."

Nog steeds onbewogen nam ze hem op. Snel schoten haar ogen langs de andere gasten, maar die bleken allemaal buiten gehoorsafstand. Desalniettemin zette ze zich schrap. Zijn woorden klonken vriendelijk, maar ze realiseerde zich dat de situatie in één seconde explosief kon omslaan.