A Perfect Game (voltooid)

8. Verliefd op een onbereikbare man.

8

Anne besloot dat ze de wedstrijd ook wilde zien. Ze ging op zoek naar Jeremy, die volgens George haar een plaats op de tribune kon bezorgen. Ze vond hem bij de kaartenverkoop. "Mr. Feinbrenner heeft gezegd dat u plaats mag nemen in de box van uw keuze." Anne schudde haar hoofd. "Ik zou graag plaats nemen op de gewone tribune in plaats van een speciale box", zei ze tegen de slungelige jongeman die haar enigszins verbaasd opnam. Het zou waarschijnlijk weinig voorkomen dat men om een downgrade vroeg, maar Anne was vastbesloten. Het leek haar geweldig, een echte wedstrijd mee te maken en te genieten van de reacties van de mensen op de tribune. Het laatste wat ze wou was de 'speciale behandeling'.

Terwijl Jeremy in de computer naar een beschikbare plaats zocht, viel haar oog op een etalage van de fanshop. Onweerstaanbaar aangetrokken tot de afbeelding liep ze naar de etalage. Onelegant stond ze met open mond te kijken naar de foto op display. Met zijn gebronsde huid en helder groene ogen was hij adembenemend. De man die ze op het veld had bewonderd was dezelfde als de man die uit George's kantoor was gestormd. Zelfs op de poster had hij een magnetische aantrekkingskracht op haar. Anne kon haar ogen niet van hem afhouden. Op zijn shirt stond het nummer twee.

Met haar hart kloppend in haar keel liep ze terug naar de balie. "Op welke positie speelt de nummer 2?", vroeg ze aan Jeremy. De jonge man keek haar smalend aan. "Ryan Maynor speelt de positie van shortstop. Hij staat tussen het tweede en het derde honk." Geduldig wachtte hij op haar respons. "Heb je kaartjes beschikbaar bij het derde honk?", vroeg ze zo nonchalant mogelijk. Inwendig kreunde ze. Ze hoopte dat ze niet zo gretig overkwam als dat het in haar eigen oren had geklonken. Met haar kaartje in de hand liep ze langs de etalage.

Anne voelde een warmte in haar buik kruipen bij het kijken naar de poster. Een scherpe steek in haar hart liet haar beseffen dat ze zwaar in de problemen zat. Met haar zevenentwintig jaar was ze als een pubermeisje hals over kop verliefd geworden op een onbereikbare man. Een man die haar ingewanden leek te reduceren tot vloeibare lava elke keer als ze aan hem dacht.

Anne keek haar ogen uit op de tribune. Dat kwam vooral door het publiek om haar heen. Zoveel mensen kwamen met kleine kinderen. Ze hadden ook van alles mee. Spandoeken, borden, petten en T-shirts met teksten. En ze waren luid! Allemaal! Anne keek gefascineerd toe hoe de essentie van het honkbalspel zich aan haar ontvouwde toen de spelers hun positie op het veld innamen. Het totaal was een spektakel van ongeveer vier uren, waarvan ze elke minuut genoot. Op haar plek had ze goed zicht op Ryan Maynor. Ze kon al zijn bewegingen volgen. Al snel werd ze zich ervan bewust dat ze niet de enige was die deze man in de gaten hield. Elke actie kon rekenen op ongezouten commentaar. Elke fout werd met luid boegeroep, genadeloos afgestraft. Ook zat het stadion vol met adorerende fans, die hun affectie voor Ryan en zijn teamgenoten met spandoeken en luidde leuzen duidelijk lieten blijken. Ze vond het spel, de spelers en het publiek geweldig.

Ze had daarna elke thuiswedstrijd gezien die ze ook maar mogelijk kon kijken. Ondanks de fans die enorm veel lawaai produceerden en de opwinding van de wedstrijd, ervoer Anne een gevoel van ontspanning als ze in het stadion zat. George had haar voor het komende seizoen een seizoenkaart aangeboden, voor een plek die ze zelf mocht bepalen. Na veel zoeken had ze gekozen voor een plekje op de hoek, vier rijen achter de dug-out. Voor Claudia was de nieuwgevonden hobby van haar bazin een levende nachtmerrie geweest. Ze moest een nieuwe planning bedenken die het mogelijk maakte dat Anne zoveel mogelijk thuiswedstrijden zag. Dat kwam neer op 81 dagdelen voornamelijk bestaande uit avonden die binnen een periode van zes maanden vrij moesten worden geroosterd. "Onmogelijk!", had ze wanhopig geroepen. Anne had water bij de wijn moeten doen. Ze had bijna een derde van de wedstrijden geschrapt zien worden. De strenge blik van haar jonge secretaresse weerhield haar van enig commentaar. Na enig gemor ging ze akkoord met de voorwaarden die Claudia stelde. Ze kon ermee leven dat ze haar laptop mee moest nemen, rapporten las en haar telefoon constant aan moest hebben. 

Niemand had ze verteld van haar adoratie voor de ongekend populaire man. Al die tijd had ze hem in stilte bewonderd. Een stilte die hij op een verbazingwekkende manier had doorbroken. Een diepe zucht ontsnapte aan haar lippen. Anonimiteit was niet meer te garanderen na de stunt die hij had uitgehaald. Met enig ongemak vroeg ze zich af hoe dit incident haar leven zou beïnvloeden.             "Bob, wil je de douche aanzetten op 32 graden?" Lichamelijk afgemat stapte ze na een uur van de crosstrainer. Na een lange douche kroop ze uitgeput in bed.

Ryan Maynor had de nodige problemen sinds het einde van de wedstrijd. Journalisten hadden hem de oren van het hoofd gevraagd, nadat de reportage over de "Boekenwurm" uit was gekomen. Wie, hoe, wat. De ergernis steeg tot een hoogtepunt en een onschuldige materiaalbeheerder kreeg een uitbrander te verteren. Meteen daarna bood Ryan zijn verontschuldigingen aan, maar desondanks ontkwam hij niet aan een fikse boete voor grof taalgebruik en een pittig gesprek met Joe Torres. De manager liet duidelijk weten dat hij niet zou aarzelen om zijn kapitein op de bank te zetten als hij ooit nog een dergelijke stunt zou uithalen.

Thuis aangekomen deed hij zijn televisie aan. Alle kanalen hadden het verhaal opgepikt. Dit zou de eerste paar dagen niet overwaaien. Even had hij medelijden met haar. Hij was gewend op in de spotlight te leven. Alles wat hij deed in en buiten het veld had nieuwswaarde en daar had hij mee leren omgaan. Maar deze fan kreeg meer dan ze aan het begin van de dag op had gerekend. Zijn belangstelling voor de onbekende vrouw was in het clubhuis al enige tijd onderwerp van vele flauwe grappen. Sinds kort liepen er zelfs weddenschappen. De bijnaam die hij voor haar had bedacht was hem een keer ontglipt en werd nu algemeen gebruikt. Na de wedstrijd hadden zijn teamgenoten hem genadeloos gepest. Het zou een tijdje duren voordat dit zou stoppen. Als het er op aankwam waren zijn collega's vasthoudender dan de pers.

Zijn pieper ging af. Hij herkende het nummer van Melinda Walden. Met een geërgerde zucht gooide hij de pieper op de bank. Vermoeid zakte hij in een stoel en wreef met zijn hand over zijn voorhoofd. Het zou zes dagen duren voor ze weer in New York zouden spelen. Hij hoopte dat ze niet door zijn domme fout weg zou blijven. De wedstrijden waren zijn enige toegang tot haar.