A Perfect Game (voltooid)

11. Het moment waarop de wereld even ophield te bestaan.

11

De tweede helft van de vijfde inning stond op het punt van beginnen. Veel spelers hingen over het hek dat de dug-out van het veld scheidde. Ryan Maynor kwam uit de dug-out, hing over de reling, sprak met zijn teamgenoten en keek naar het spel. Vanaf haar positie had ze een prachtig uitzicht op zijn geweldige lichaam. Zoals ze zo vaak had gedaan, bekeek ze zijn ontspannen lijf, bewonderde zijn schouders, rug en fraai gevormde billen die zich duidelijk door zijn uniform aftekenden. Reagerend op iets wat een speler achter hem zei, draaide Ryan zich lachend om. Zijn ogen gleden, zoals hij zo vaak had gedaan als hij hier stond, omhoog naar de positie van "De Boekenwurm". Zijn hart sloeg een slag over toen hij haar blik onderschepte.

Zichtbaar hapte ze naar adem. Anne hoorde het bloed in haar oren suizen. Haar ogen sperden open. Als gevangen in het moment bleven ze elkaar aanstaren. Zijn groene ogen boorden zich in de hare. Anne voelde een fel rode blos op haar wangen branden. Haar hartslag roffelde pijnlijk tegen haar ribben. Met een roze tong bevochtigde ze haar droge lippen. Een vreemd gevoel roerde in haar onderbuik. Het water waarin ze zich begaf was van zeer gevaarlijke aard. Waarom bewoog hij niet, zei hij niets? Kon het zijn dat hij net zo verrast was met de intense spanning die volgde op hun oogcontact? Dit moest stoppen. Het vreemde gevoel was bezig met uitbreiding. Stoppen. Nu!

Met moeite verzamelde ze al haar wilskracht en verbrak het tantaliserende contact met de oogverblindende man door haar ogen neer te slaan. Met gejaagde adem staarde ze naar haar handen die zweterig haar knikkende knieën omknelden. Dit had ze nog nooit meegemaakt. Het was alsof ze alle controle kwijt was. Anne schudde met haar hoofd om zo het bedwelmende gevoel dat zich door haar hele lichaam verspreidde kwijt te raken. Zonder succes. Ze wou dat ze de kracht had om op te staan en weg te rennen, maar ze wist vrijwel zeker dat haar benen zouden weigeren.

Het verging Ryan al net zo. De grote blauwe ogen hadden hem aan de grond genageld. Alles en iedereen was naar de achtergrond verdwenen. Zijn maag danste de horlepiep. Het kippenvel stond hem op de armen. Toen ze deed waar hij niet toe in staat leek en het oogcontact met een hoogrode kleur verbrak, kwam de wedstrijd en het publiek met volle kracht terug. Er ging een opgewonden gejoel door het stadion. De camera's hadden het moment geregistreerd en werd nu op het enorme scherm getoond. Geprikkeld door de ongewone actie van hun kapitein, die erbij stond alsof hij door de bliksem geraakt was, liep bijna de gehele dug-out leeg om nieuwsgierig naar Anne te staren. Alex stootte zijn kapitein aan. "Dat heb je netjes opgelost." Even keek Ryan zijn vriend aan, daarna   keerde zijn blik terug naar de vrouw op de tribune die nog steeds naar beneden keek.

Anne's gedachten draaiden op topsnelheid. Haar eerste ingeving was om weg te rennen. Nu bedacht ze zich dat dit zinloos zou zijn, de schade was immers al gedaan. Eén intense blik had haar volop in de spotlight gezet. Niets kon dat terug draaien. Trouwens, ze had niets fout gedaan. Buiten dat was het ook niet haar stijl om een uitdaging uit de weg te gaan. Na een paar keer diep te hebben ingeademd rechte ze haar rug en keek met opgeheven hoofd richting dug-out. Vastbesloten niet onder hun starende blikken te bezwijken stak ze in een onbewust koppig gebaar haar kin vooruit. Met een trotse houding weerstond ze de overweldigende en vooral verbale aandacht van de fans om haar heen.

De scheidsrechter had genoeg van het oponthoud. Hij riep de spelers tot de orde. "Let's play ball!"

Dankbaar voor de interventie zag Ryan dat het spel zijn normale weg vervolgde. Anne kon haar ogen niet van Ryan afhouden. Zijn intense blik hadden emoties in haar los gemaakt die ze lang verborgen had gehouden. Eerlijkheid gebood haar om te bekennen dat ze niet wist wat ze van hem of zijn actie moest denken. Ze had hem immers nog nooit echt ontmoet. Hete golven schoten door haar heen. Het leek onmogelijk om zich aan het geweld te onttrekken. Anne wist dat ze deze golf zou moeten uitzitten.

Ongeacht waar die haar zou leiden.