A Perfect Game (voltooid)

9. Memmie.

9

Anne haalde opgelucht adem toen ze die ochtend de krant opensloeg en geen artikel tegenkwam dat refereerde aan de gebeurtenis die haar de laatste vijf dagen zo had gekweld. Ze had de interviews die Ryan Maynor gaf, voor en na de uitwedstrijden, met extra belangstelling gevolgd, maar hij had de pers geen enkele verklaring gegeven voor zijn blunder. Ook had hij niet gereageerd op de verwijzingen van reporters naar de onbekende vrouw op de tribune. Hij had in alle toonaarden gezwegen zodat na een tijdje de belangstelling voor het verhaal doofde. Toch had ze moeite om zich op haar werk te concentreren. Claudia had haar al enkele malen betrapt terwijl ze in de ruimte zat te staren.

De jonge secretaresse kon slechts met moeite haar enthousiasme verbergen telkens als ze haar bazin zag wegdromen. Het was al een ruime tijd gelegen dat Anne aan andere dingen dacht dan werk. Volgens haar kon ze wel wat romantische complicaties gebruiken. En Ryan Maynor was naar haar bescheiden mening een heerlijke complicatie. Dankzij een donkere vader en een blanke moeder, had hij een prachtige huidskleur die zij als koffie met volle room zou omschrijven, donker bruin haar en een mond die bekend stond om zijn slepende lach. Zijn heldere groene ogen, die intelligent en intens naar de buitenwereld keken, deden vrouwen van alle leeftijden zwijmelen. Als die ogen naar haar zouden kijken zou haar hart het waarschijnlijk ter plekke begeven.

Het geluid van de intercom zette haar weer in beweging. "Ja, Anne?" "Staan er voor vandaag afspraken die niet verzet kunnen worden?" Met een blik op de agenda kwam de respons. "Ik kan je tot vier uur vrij boeken, maar daarna heb je een vergadering met McCarver." "Dank je, Claudia. Ik laat mijn mobiel aan mocht je me nodig hebben.

In de drukke straten van New York kon Anne haar gedachten de vrije loop laten. Hier was er niemand die met een grote grijns naar haar zat te kijken of opmerkingen maakte over een tekort aan mannen in haar leven. Met haar mahonie bruine haar, dat ze meestal in een staart of vlecht droeg, diep donker blauwe ogen in een gezicht met hoge jukbeenderen en volle lippen, gecombineerd met een slank en atletisch figuur met rondingen op de juiste plekken, had ze aan mannelijke aandacht geen tekort. Maar Anne was kieskeurig als het om relaties ging. Omdat ze voor haar werk veel naar liefdadigheidsgelegenheden moest, had ze een aantal aantrekkelijke en interessante begeleiders waar ze een beroep op kon doen, zonder dat er verwachtingen werden geschept. Behalve haar kalverliefde voor New York's populairste honkballer, was er niemand die haar hart sneller deed kloppen.

Na een half uur op wandeltempo was ze aangekomen bij haar bestemming. Achter een grote container, die zich in een krappe steeg bevond, was een deur die toegang gaf tot de gaarkeuken van Memmie Kovac. Twee jaar terug was dit een van de eerste projecten in NY die de AF had gesteund. Anne had veel bewondering voor de vrouw die zonder hulp van buitenaf al vijftien jaar voedsel uitdeelde aan gezinnen met kinderen die niet konden rondkomen. Anne had de onderhandelingen met Memmie over de benodigde hulp als typerend gezien voor de New Yorkse mentaliteit. De 60+er van Afrikaans-Amerikaanse afkomst was er slechts met moeite van te overtuigen dat het aannemen van hulp niet leidde tot het identiteitsverlies. Zij was de baas en dat bleef ze ook, had Anne haar meermalen moeten voorhouden. De wil om een ander niet tot last te zijn, zat ook bij de andere bezoekers van de gaarkeuken diep ingebakken.

Om de doelgroep beter te leren kennen en hen een gelegenheid te geven om te wennen aan haar, was Anne als vrijwilliger in de gaarkeuken gaan werken. Een van de verbeteringen die werden aangebracht bestond uit de aanschaf van een busje die maaltijden naar mensen bracht die ziek of gehandicapt waren en niet naar de gaarkeuken konden komen. Eén van de vaste klanten die vroeger als kok had gewerkt, maar door omstandigheden dakloos was geworden, werd aangenomen als extra hulp in de keuken om zo Memmie te ondersteunen.

"Volk!", riep Anne terwijl ze de deur opende en een smalle gang inliep die vol stond met dozen. Na ongeveer zes meter kwam ze in een ruime keuken waar de roestvrij stalen apparatuur en de grote houten eettafel met twaalf ongelijke stoelen een gemoedelijke indruk op haar maakte. Omdat er de hele dag door maaltijden werden gemaakt, was ook nu de keuken in gebruik. "Hé, Manny, alles kits?", begroette ze de jonge keukenhulp die bezig was met de groente. "Hallo, Anne. Als je Memmie zoekt, dan kun je haar in de eetzaal vinden." "Dank je." Met een ondeugende blik pikte ze snel een worteltje uit een van de enorme pannen. Op haar worteltje kauwend, trof ze Memmie achter een van de eettafels aan.

"Meid, wat heb ik jou al in een tijd niet gezien. Je hebt het zeker druk gehad", zei Memmie haar aanhalend voor een dikke knuffel. Nonchalant haar schouders ophalend nam ze plaats aan tafel en keek naar de papieren die in stapeltjes verdeelt waren. "De gemeente wil een overzicht van onze activiteiten en hoeveel mensen we ondersteunen. Het is een routine onderzoek, maar het levert altijd zoveel werk op. Ik heb zo hard gewerkt om deze keuken van de grond te krijgen en dankzij jouw hulp kunnen nog meer mensen bereiken dan voorheen, maar het is niet altijd makkelijk om alles rond te krijgen." Maar voordat Anne een reactie kon geven was ze opgestaan en liep richting keuken. Toen ze terug kwam had ze krantenknipsels in haar handen die Anne akelig bekend voorkwamen.

"Wat heb je gedaan om die jongen zo van zijn stuk te brengen? Ik volg hem al jaren. En zo'n domme fout heeft hij nog nooit gemaakt!" Met een hand op haar heup en de andere druk wapperend met de krantenknipsels ging ze voor Anne staan die in een gebaar van overgave haar beide handen in de lucht stak. "Het is door de pers enorm opgeblazen. Het slaat echt nergens op. Er is niets gebeurd!"

Anne schoof van tafel en begon geagiteerd te ijsberen. "Het is voor mij net zo'n raadsel als voor iedereen. Waarschijnlijk nog meer omdat ik betrokken ben bij iets waar ik geen weet van heb. Mensen lijken mij van spel beïnvloeding te willen beschuldigen, maar het enige wat ik gedaan heb is een boek lezen tijdens een honkbalwedstrijd. Ik weet dat het ongewoon is, maar je weet dat Claudia wil dat ik mijn tijd tijdens de wedstrijden goed besteed", eindigde ze haar pleit kleintjes. "Je hoeft je niet achter die lieve meid te verschuilen. Denk maar niet dat je er zo gemakkelijk van afkomt, Anne Wijsman! Ik heb namelijk uit goede bron vernomen dat dit niet de eerste keer is dat Ryan Maynor naar jou keek. Volgens mijn informatie word je regelmatig in het clubhuis besproken. De bijnaam "Boekenwurm" komt rechtstreeks van Maynor." Met open mond staarde Anne haar aan. Ze probeerde de vlinders in haar buik te negeren. "Wat zeggen ze (hij) dan over mij?"

"Het schijnt dat er verschillende weddenschappen lopen waarin jij de hoofdrol speelt. Zoals hoeveel inningen je per wedstrijd uitzit, welke acties je doen opkijken, welke speler je aandacht kan trekken en wat voor boeken je leest." Gezegend met een goed gevoel voor humor zette Anne een lichte verontwaardiging van zich af. Eigenlijk kon ze de situatie op waarde schatten. Dus, de kijker werd zelf bekeken. Ironisch. "Ik had echt geen idee, Memmie. Dit is voor het eerst dat ik hiervan hoor." Met een glimlach op haar gezicht zei ze: "Het is Maynor zeker gelukt om mijn aandacht te trekken." "En wat ga je morgen doen?"

"Hetzelfde wat ik altijd doe tijdens een thuiswedstrijd", zei ze vastberaden. " IK ga mijn gewoontes niet aanpassen voor een stelletje mannen die er goed aan zouden doen om in plaats van te gokken iets meer aandacht te besteden aan hun spel."