A Perfect Game (voltooid)

52. 'Dat was nou typisch Anne. Had ze weer een hart veroverd.'

52

Ryan werd wakker van een deurbel.

Hij sloeg geïrriteerd het dekbed van zich af, bedacht zich halverwege, gleed weer onder het dekbed om direct in slaap te vallen.

Voor zijn gevoel nog geen vijf minuten later werd hij weer door de deurbel gewekt. Resoluut stapte hij uit bed, sloeg snel een handdoek om zijn blote lijf en opende de deur.

"Goedemiddag, Ryan", zei zijn moeder opgewekt.

Samen met een zeer tevreden kijkende Marieke stapte ze de kamer binnen.

"Anne?" riep Marieke. "Waar ben je?"

Ryan verstijfde. Hij beende naar de slaapkamer, maar vond geen spoor van Anne.

Met hangende schouders keerde hij terug naar de woonkamer. Voordat hij iets kon vertellen hield zijn moeder met rode wangen een briefje omhoog.

"Dit lag naast de telefoon. Sorry...", zei ze zichtbaar gegeneerd.

Ryan pakte het briefje aan en las:

"Mijn lustige minnaar,

Wees niet ontstemd door mijn voortijdige vertrek, maar ik weet dat ik niet van je heerlijke lichaam zou kunnen afblijven. Je hebt je kracht voor vandaag nodig. Ik zal mijn best doen om niet naar je te lonken, maar dan moet jij ook eerlijk spelen. Geen stiekem je handschoen strelen zodat ik je vingers op mijn huid voel. Geen opzichtig stretchen om je goede figuur te benadrukken. Je weet dat het me gek maakt van verlangen.

Heb een goede wedstrijd, mijn lief.

De jouwe,

Anne.

Zijn hart bonsde in zijn borst. Fladderde op elke keer als hij las; mijn lief.

"We hadden gehoopt om jullie hier beiden aan te treffen", zei Judy.

"Het is niet zoals we gepland hadden, maar dit is te belangrijk om aan voorbij te lopen", zei Marieke vastbesloten.

"Trek wat kleren aan, jongen. We hebben je heel wat te vertellen."

Met Ryan in de slaapkamer en buiten gehoor, vroeg Judy nogmaals aan Marieke of ze hier wel goed aan deden.

"Hij heeft recht op de waarheid. Als dingen zijn gelopen zoals we hebben gepland, dan heeft ze meer dan genoeg kans gehad om hem op de hoogte te brengen. Mocht het niet zo zijn, dan gebeurt het alsnog."

Intussen had de roomservice de brunch gebracht. Op zijn horloge zag Ryan dat het al half één was. Hij moest wat eten voordat hij naar het stadion vertrok.

Met een zucht keerde hij terug naar de wachtende vrouwen in de woonkamer. Aangenaam verrast zag hij een aantal schalen op de tafel staan. Een heerlijke geur vulde zijn neus.

"Sorry, dames", zei hij terwijl hij een bord opschepte, "maar ik heb een enorme honger."

"Eet gerust, zoon."

Judy aarzelde. Marieke nam het van haar over.

"Ryan? Ik was benieuwd of Anne je verteld heeft over wat zich de laatste paar weken in haar leven heeft afgespeeld. Over de reden van haar abrupte vertrek?"

Met een volle mond schudde Ryan nee. Hij slikte een grote hap weg.

"We hebben niet zoveel gesproken gisteravond."

Toen hij zich realiseerde tegen wie hij dit bekende, verscheen er een diepe blos op zijn wangen.

"Dat hadden we uit het briefje al begrepen", zei Judy zuinig.