A Perfect Game (voltooid)

33. De flagrante leugen.

33

Ryan werd wakker van geluiden die hij niet direct kon thuisbrengen.

Hij keek op de klok en zag dat het vier uur was. Al vanaf het moment dat hij de Ferrari van Anne op het parkeerterrein had zien staan en bij de receptie naar haar kamernummer had gevraagd, had hij in haar kamer op haar gewacht. Kennelijk was hij in slaap gevallen.

Zijn oren spitsen zich. Er was iets aan de hand. De geluiden die uit de badkamer kwamen klonken alsof... Hij wist het niet, maar er was iets mis. Hij sloeg het laken van zich af en stapte naar de badkamer.

Ryan kon haar horen huilen en negeerde de gemene steek in zijn hart. Voorzichtig om haar niet te laten schrikken zei hij:

"Anne?"

Haar hoofd schoot omhoog. Met een snik in haar stem en kwetsbaarder dan hij haar ooit had gehoord, zei ze:

"Ryan?"

Voorzichtig schoof hij het gordijn aan de kant en zag Anne als een zielig hoopje op de bodem van de douche zitten. Het water van de douche vermengde met de hete tranen die ze huilde.

Onbekommerd om het water dat op zijn rug stroomde sloeg hij zijn sterke armen om haar heen en wiegde haar heen en weer. Anne huilde tot ze niet meer kon.

Ryan wikkelde haar in een zacht badlaken en tilde haar naar bed waar ze uitgeput in slaap viel.

Hij keek naar haar ondertussen zijn natte kleren uittrekkend. Haar zachte lichaam voegde zich direct naar het zijne toen hij tegen haar schoof.

Met zijn armen om haar heen geslagen troostte hij haar in haar slaap. Zelf kon hij de slaap niet vatten.

Hij wilde weten waarom Anne zo had moeten huilen. Wie of wat had haar zo'n verdriet gedaan en welke actie kon hij ondernemen om te voorkomen dat het ooit weer zou gebeuren.

Want haar verdriet was voor hem onverdraagzaam. Het onvoorwaardelijke vertrouwen dat ze had getoond door hem haar te laten troosten verbond haar nog dieper aan hem dan voorheen.

Hij wist dat ze dingen voor hem achterhield, persoonlijke dingen. Hij wist dit omdat hij hetzelfde deed. Hij had zich nog nooit volledig gegeven aan een ander buiten zijn familie om.

Uit puur lijfsbehoud had hij zich een masker aangemeten dat zo perfect zat dat hij soms vergat dat het er zat. Bij Anne had hij de sterke behoefte om haar de Ryan achter het masker te laten zien.

Haar lichaam kwam in beweging en een ogenblik lang dacht hij dat ze wakker werd, tot hij realiseerde dat ze aan het dromen was. Hij streelde met kalmerende bewegingen langs haar bovenarm en drukte haar rug beschermend tegen zijn borst. Hij duwde zijn neus in haar nek en plantte enkele tedere zoenen.

"Ik hou van je", fluisterde hij.

Met een arm onder haar borsten en haar lichaam tegen hem aan gleed hij langzaam weg.

Woede en angst streden om voorrang nadat hij had gehoord waarom zijn geliefde zo had moeten huilen. Hij had haar kunnen kwijtraken. Die gedachte was onverdraagzaam. Hij omhelsde haar zo stevig dat ze een kreetje van pijn uitte.

Anne zag hoe de verschillende emoties over Ryans gezicht schoven en met zijn lichaam dat haar keer op keer beminde, vertelde hij wat hij met woorden niet zei. Hij hield van haar. Daar twijfelde ze niet meer aan. Toch zeiden ze de woorden beiden niet. Er speelde meer mee en daar moesten ze zich goed bewust van zijn.

Ze zou moeten wennen aan een prominentere rol in de media.

"Kunnen we vanmiddag nog in Boston doorbrengen?"