A Perfect Game (voltooid)

6. Yankee Stadium.

6

"Bob, wil je wat workout muziek voor me opzetten?" "Natuurlijk, Anne. Volume 17?" "Akkoord", gaf ze aan terwijl ze zich snel omkleedde. Ze nam plaats op de crosstrainer. Sporten was een natuurlijke manier voor Anne om alle beslommeringen van zich af te zetten. Als bijkomend pluspunt onderhield ze zo haar conditie en goede figuur. Naast de crosstrainer had ze een loopband. Nu ze zachtjes begon te hijgen van de inspanning en de stress van haar afgleed liet ze haar blik door het appartement gaan.

De mahoniehouten vloer en de rode bakstenen muren vormden een goede balans tegen het licht dat door de immense ramen, die van vloer tot plafond reikten, binnen viel. Alles bevond zich in één grote ruimte, die spaarzaam was ingericht. Rechts bevond zich de keuken, die met zijn antracietstenen keukenblad en knalrode deurtjes, voorzien was van alle snufjes inclusie een wasmachine en droger. Als Nederlanders begreep ze de voorliefde van NewYorkers voor gezamenlijk wassen niet.

Rechtuit in wat je de woonkamer zou kunnen noemen stond een versleten 3-zits flessengroene leren bank. Een grote houten salontafel werd aan twee kanten geflankeerd door comfortabele fauteuils. Tegen de muur stond het audiovisuele centrum dat een buitenproportionele ruimte besloeg. De rest  van de muur werd grotendeels gevuld door een even indrukwekkende boekenkast die door een timmerman op maat was gemaakt. Een deur in de boekenkast gaf toegang tot de slaapkamer, badkamer en inloopkledingkast.

Diep verzonken in het ritme van haar bewegingen liet Anne haar gedachten de vrije loop. De goede vriend die haar naar Amerika had gehaald was tevens de eigenaar van de New York Yankees, George Feinbrenner. Ze had George drie jaar eerder in Italië ontmoet, bij een liefdadigheidsbijeenkomst waar zowel Anne als hijzelf interesses bij hadden. Het had geklikt tussen de oude man en gedreven jonge vrouw. Hij had haar uitgenodigd om in New York verder te praten. In de periode die volgde was ze regelmatig naar Amerika afgereisd. Samen met George en zijn vrouw Martha had ze uitgebreid gesproken over de liefdadigheid in hun land en wat er voor de AF aan mogelijkheden zou liggen.

Zo was het gekomen dat Anne in mei van het vorige jaar, tijdens een project bespreking met George, voor de eerste keer Yankee Stadium betrad. Ze had van George al veel verhalen gehoord over de club en zijn geschiedenis, maar de impressie die het stadion op haar maakte was verpletterend. Ze kon zich nog herinneren hoe ze, na het einde van de besprekingen, door de gangen van het stadion was gelopen en vol ontzag bleef staan kijken naar het veld dat majestueus in de zon lag te wachten op de volgende wedstrijd. Het had een diepe indruk op haar gemaakt.

"Adembenemend uitzicht, vindt je niet?", zei George zachtjes. Anne knikte zonder haar ogen van het veld af te nemen. "Zou ik het van dichterbij mogen zien?" De verlangende klank in haar stem deed zijn trots groeien. Het leek hem fijn om zijn liefde voor zijn organisatie met haar te kunnen delen. Hij had twee zonen, maar Anne kwam het dichts bij een dochter. Hij wist dat Martha dit gevoel deelde. "Je mag zelfs op het veld komen", zei hij een blik op haar sneakers werpend, galant zijn arm uitstekend. Anne haakte haar arm in de zijne. "Zolang je op het gras blijft, zal niemand je lastigvallen."

George keek haar onderzoekend aan. Anne kon merken dat hij ergens op zat te broeden. Ze wachtte geduldig af. De lift die hen naar de begane grond bracht was leeg en hij zei: "Martha zou zeggen dat ik me met mijn eigen zaken moet bemoeien, maar ik snap echt niet hoe het komt dat een knappe en intelligente meid zoals jij geen man en kindjes heeft."

'Ah, daar kwam de aap al uit de mouw'. Met een kleine glimlach zei Anne: "Martha is een wijze vrouw!" George probeerde haar regelmatig te koppelen, maar ze wimpelde zijn bemoeienissen altijd beleefd af. Na een kort ogenblik antwoorde ze: "Ik zal toch eerst echt tot over mijn oren verliefd moeten worden op een geweldige man en zolang ik die niet ontmoet...tja, met minder kan ik geen genoegen nemen." George leek haar woorden in zich op te nemen. "Heb je een profiel waaraan deze geweldige man moet voldoen?", vroeg hij serieus. Hij kende genoeg geweldige mannen. Misschien... "Nu moet je toch echt ophouden", zei Anne lachend toen ze hem diep zag nadenken. Ze onthaakte haar arm. De lift schoof open op de begane grond en Anne liep naar buiten.

De grondbewaarder bevestigde dat Anne met haar schoenen het veld op mocht, maar alleen op het grasgedeelte. De man keek op zijn horloge. "U heeft nog drie kwartier voordat de eerste spelers komen en de trainingen beginnen." "Zoveel tijd heb ik niet nodig, maar bedankt voor de informatie." Anne's blik dwaalde over het veld dat nu voor haar uitgestrekt lag. "Ga maar", zei George. Vol anticipatie stoof ze er vandoor. "Neem alle tijd die je nodig hebt", riep hij haar achterna. "Bedankt, George", riep ze naar de oudere man.

Met een onbevangen blik nam ze alle uitzichten in zich op. Anne bewoog langzaam over het veld. Ze was nietig in deze immense arena. Het voelde aan als een levend museum. In het out-field hield ze vol ontzag haar adem even in. Dus dit was het uitzicht dat de spelers hadden. Ze kon zich nauwelijks voorstellen hoe overweldigend het moest zijn als alle plaatsen bezet waren. Langzaam zonk ze neer op het gras. Genietend van de heerlijke geur van gras liet ze zich op haar rug vallen.

Anne keek naar de blauwe lucht waar slechts enkele wolken in over dreven. Ze sloot haar ogen terwijl de zon haar gezicht streelde. Vreemd dat ze zich zo ontspannen voelde, maar ze zou zich zo kunnen overgeven aan een klein tukje, daar in het out-field.