ATEŞ VE GÜNEŞ (Tutku ve Tehlike Serisi-1)

Merhamet

Merhaba! Bölümümüz güzel ve hızlı oldu.Başı,ortası,sonu şaşıracaksınız.Dilerim beğenir,OYLAMAYI VE YORUMLAMAYI unutmazsınız.Benim onlara çok ihtiyacım var çünkü,emeklerimin karşılığını sizler bana veriyorsunuz.:)

Sizi KESİTLER paylaştığım Facebookta ki "Casablanca'nın Kaleminden" grubuna bekliyorum.

YENİ BÖLÜM DE PERŞEMBE GÜNÜ. Keyifli okumalar!

*-*-*

"Çok güzel bir gece oldu,teşekkür ederim."

"Benim içinde öyleydi.Günümü güzelleştirdin."

Güneş,yeni yetme kızlardan farksız gülüyor ve utanıyordu.Sanırım bu huyundan kolay kolay vazgeçemeyecekti.Gerçi onca yaşanan şeyden sonra böyle olmaları bile mucizeyken bu duruma kolay kolay alışması beklenemezdi,değil mi? Sevdiği adama baktı.Belli etmeden iç çekti.Ateş,onu hep beklerdi galiba.

Bu gece birbirlerine söz vermişlerdi ve bu aklından çıkmıyordu.Beyninin bir köşesi hala daha bunu düşünüyor,bu sözleri tutmanın ağırlığı altında ezilmemelerini diliyordu.Ama bunu başaracaklarına da inanıyordu.

"Yarın yoğun bir gün olacak."

"Sanırım bu gitmem gereğinde kibarcası."

"Evet."

İkisi de buna gülerken hareket eden olmadı.Güneş'in gitmesi gerekiyordu ama gitmekte istemiyordu.Yarın sabah erkenden görüşecek de olsalar yanında gitmeyi hiç istemiyordu.Bir müddette kıpırdayamadı yerinden.Gözüne arabadaki saat ilişirken epey ilerlemiş olduğunu görünce bu duruma bir son vermesi gerektiğini biliyordu.

"Geç olmuş.Artık gitmeliyim."

"Vaktin nasıl geçtiğini anlamadım."

"Doğrusu ben de." 

Gülerek emniyet kemerini çözdü ve Ateş'in yanağına küçük bir öpücük bıraktı.Çenesine değen sakallar onu biraz huylandırmıştı ama fena da olmamıştı doğrusu.Adamı,yüzündeki erkeksi tebessümle baş başa bırakarak indi.Kapıyı kapatmadan hemen önce "İyi geceler." diledi ve arkasını dönüp apartmana girdi.İzlendiğini bilmesi dizlerini titretmişti.Ona el sallayıp asansöre bindi.Eve anahtarla girerken kalbindeki his çok güzeldi.Birini sevmek ne demekti Ateş'te anlıyordu.Bu histen kendini mahrum bırakarak hem kendine hem de Kıraç'a haksızlık etmişti.

Pekala tamam.Bunu kendine yapmayacaktı.Mutluluğuna gölge düşürmek haksızlıktı.Anahtarını kapıdan çekip ittirdi.Işığa uzanıp açmıştı ki karşısına çıkan Çiğdem ödünü koparmış,ona küçük bir çığlık attırmıştı. Korkuyla kalbini tuttu.

"Ödümü kopardın!"

"Hıııı.." diye onu baştan aşağı süzdü Çiğdem.Kollarını göğsünde bağlayıp gülmeye başladı. "Ya bunu hep yapmak istemiştim biliyor musun?Hani filmlerde kadınlar,eve geç gelen kocalarını beklerler,adam da eve gelince karısını uyumuş beklerken karşısında bulur ya.Hah,aynısı oldu.Tabi sen biraz daha korktun."

"Ne anlatıyorsun Allah aşkına?"

Sinirleri bozulmuştu.O da gülerken buldu kendini.Ayakkabılarını çıkarıp odasına doğru yürürken Çiğdem'in peşinden geldiğini biliyordu.

"Çocuk gibisin.Nelerle uğraşıyorsun.Ödümü de kopardın."

"Bir şey olmazzzzzzz. Ee,geceniz nasıl geçti?"

"A ha!" Çantasını odasındaki küçük koltuğa bırakırken dolabına yürüdü Güneş.Çiğdem'in asıl karın ağrısını biliyordu.Pijamalarına uzanıp kapakları kapadı. "Başından bunu sorsaydın ya,korkutmaya gerek yoktu."