Sonsuz

Son Bölüm

Ozan'ın ağzından

İki yıl önce bu gün Kıvanç, Damla ve Rüzgar hayata gözlerini yummuşlardı. Kıvanç ve Damla'nın ölümünden sonra, Gamze ve Güneş'in bakımını Denizle ben üstlendik. Onlara Damla'nın yaşadıklarını yaşatamazdık. O pis yetimhaneye bırakamazdık.

Damla'nın ölümünden sonra, kızlar annelerinin ajandasını bulmuşlardı. Henüz okuma bilmediklerinden, baba getirmişlerdi. Damla'nın ajandasını açınca, içinden bir kağıt parçası düşmüştü. Bu Damla'nın vasiyetiydi.

"Ozan,
Sana yazıyorum çünkü, başka kimsem yok. Kıvanç ve ben öldüğümüzde, evimizi satın. Kendinize, bizi hatırlatmayın. Yeni bir ev alıp, kızlarla orada yaşayın. Mutlu olun. Hep bir kızın olsun istemiştin değil mi? Fakat Deniz kısır olduğundan bu münkün olamadı. Şimdi sana iki güzel kızımı bırakıyorum. Onları yetimhane kurbanı yapmayın. Gözünüz gibi bakın. Mezar paralarımız, evimizin salıncağının altında gömülü. Ailemizin mezarını yaptırın ve bizi yan yana gömün. Senden son isteklerim bunlar. Sizi çok seviyorum. Kızlarıma benim adıma sıkıca sarıl olur mu? Senden çok iyi bir baba olacak. Size güveniyorum. İyiki varsınız..."

Kızlar anne babasının ölüm yıl dönümünde, mezarlarına gitmek istemişlerdi. Onları kırmayıp, mezarlığa gittik. 'Aksoy Ailesinin Ruhuna Fatiha' yazılı mezarlığı bulduğumuzda Gamze dayanamayıp;
-Ozan baba, bu iki mezar neden boş?
-Zamanı gelince öğrenirsin Gamzeciğim.
-Ozan baba, annemle babam konuşsak bizi duyarlar mı?
-Duyarlar Güneşciğim. Onlar gökten sizleri iziliyor. Onlar size güveniyor. Onları üzecek davranışlardan uzak durun.
-Peki Ozan baba!
Gamze ve Güneş, Kıvanç ve Damla'nın mezarının toprağını okşadılar.
-Anneciğim babacığım, biz sizi çok özledik. Keşke yanımızda olsaydınız. Ozan babamız ve Deniz annemiz bize çok iyi bakıyorlar. Aklınız arkada kalmasın. Bizi bekleyin. Yanınıza geldiğimizde görüşmek üzere. Sizi seviyoruz...
-Allah aşkına Güneş, akılları nasıl arkada kalabilir ki?
-Bilmem ki, bizi duyup, görebiliyorlarsa, akılları arkadada kalabilir herhalde?
-Herhalde...

Deniz, Güneş, Gamze ve ben el ele tutuşup, Kıvanç ve Damla'nın merarlarından ayrıldık. Bizim, birbirimizden başka kimsemiz kalmamıştı... Sadece biz vardık ve hiç ayrılmayacaktık. Biz bir aileydik. Birbirimize sımsıkı tutunacaktık. Sonsuz bir güven duyacaktık.
Bizim masalımızda Kıvançla Damla'nınki gibi, sonsuzluğa ulaşacaktı.
Kıvanç ve Damla'nın masalı bitmişti fakat şimdi bizim masalımız başlıyordu...