ABİS

ABİS: Bölüm 19

Siz hiç nereye gideceğinizi bilmeden artık en kuytu odalarını bile tanıdığınız biriyle bir yolculuğa çıktınız mı? Tanımadığınız yollara nedenini bilmediğiniz bir sebepten ötürü düştüğünüz oldu mu? Yada kimseye cevabını vermediğiniz hatta kendinize bile veremediğiniz bir soruyla karşılaştınız mı? Mesela neden Rüzgar'ın her dediğini yapıyordum?

"Nereye gidiyoruz?" diye sordum yanımda saatlerdir araba kullanan adama. Rüzgar düşük omuzlarını kaldırıp bana baktı. "Sonunda konuştun."

"Apar topar hastaneden çıkardın beni. Kendimi yorgun hissediyorum." dedim yüzümü buruşturup Rüzgar'ın kusursuz yüzüne bakarak.

"Haklısın. Biraz erken çıkarttım seni. Ama merak etme. Sana çok daha iyi bakacağım."

Dudaklarımda bir gülümseme belirirken Rüzgar'la göz göze geldik. Bakışları çok farklıydı. Eskisi gibi değildi. Gözlerinin içindeki o karanlık kuyu yok olmuş yerine sadece iki kahve göz gelmiş gibiydi.

"Beni neden hâlâ yanında tutuyorsun? Benle bir daha görüşmezsin sanıyordum."

"Sen benim karımsın. Tabiki yanımda olacaksın."

"Bizim evliliğimiz sahte. Unuttun galiba?"

Rüzgar bu oyuna o kadar inanmış gibi konuşuyordu ki görende gerçekten evli olduğumuzu sanırdı.

"Yalandı."

"Ne yalandı? Anlamadım."

Rüzgar bir elinle direksiyonu tutarken diğer elinide ensesine götürüp "Sahte evlilik yalanını uydurmasaydım zorluk çıkaracaktın hatta belkide benle evlenmeyecektin. Bende böyle küçük masum bir yalan konuştum."

"Ne! Masum mu?"

Gerçekten sinirlenmiştim. Resmen beni kandırıp benimle evlenmişti. Bir insan neden böyle bir şey yapar ki? Sırf bir intikam uğruna sevmediği bir kadınla neden evlenir ki?

"Kandırdın beni."

"İnan bana babanın bana olan o bakışları için değerdi."

"Bırak artık babama laf çarpmayı! Başından beri katil amcanmış işte. Hâlâ babamdan ne istiyorsun?"

"Senin baban iyi bir adam değil Derin."

"Hepimiz hatalar yaparız Rüzgar. Bu bizim iyi olmadığımızı göstermez. Mesela sen. Bana inanmadın. Beni evden kovdun. Senin yüzünden amcan beni öldürtüyordu. Bu seni kötü bir adam mı yapar?"

"Evet yapar. Başına gelen her şeyin sorumlusu benim. Eğer ben senin hayatına hiç girmeseydim bunların hiçbiri başına gelmeyecekti. Boşu boşuna seni karanlığıma bulaştırdım."

Konu evlilikten ne ara buraya gelmişti anlamamıştım ama galiba Rüzgar'ın karısı olmak beni o kadar da sinirlendirmemişti.

"Beni eğer karanlığına bulaştırmamış olsaydın belki de dedenin ve babanın katilinin amcan olduğunu bulamayacaktın. Hatta annenin mektubunu da bulamayacaktın."

"O adamlar bizi kaçırmasaydı ben yine bulamayacaktım o mektubu." diye mırıldandı Rüzgar ağzında. Anlamış olmama rağmen "Bir şey mi söyledin?" diye sordum.

"Yok bir şey." dedi gaza biraz daha basarak.

Arkama yaslanıp sabahtan beri cevabını aradığım soruyu sordum tekrar.

"Ya nereye gidiyoruz?"

"Gidince görürsün."

Bu konuşmanın ardından saatler geçmişti ama hâlâ araba durmamıştı. Sadece Rüzgar bir ara markete uğramış sayamayacağım kadar çok şey alıp arabaya tıkmıştı. Bakışlarımı bıkkınlıkla Rüzgar'a çevirip "Çocuk gibi mızmızlanmak istemiyorum ama ne zaman geleceğiz. Benim karnım acımaya başladı."