Two Months In New York

Part 1

Ξέρω ξέρω τι θα πείτε...Η αγάπη πάνω από όλα. Αυτός ο κανόνας όμως, δεν ισχύει για μένα. Ή τουλάχιστον δεν ισχύει με αυτήν ακριβώς την σημασία.
Μπορεί να αγαπώ τον Πέτρο όσο τίποτα...αλλα το παίζω σε διπλό ταμπλό. Πλάκα κάνω. Λέγοντας διπλό ταμπλό εννοώ την δουλειά μου. Ναι, λατρεύω την δουλειά μου μέχρι αηδίας.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το όνομά μου είναι Bond. James Bond. Όπως θα αντιληφθήκατε...το χιούμορ μου...σκοτώνει.

Στο θέμα μας.

Τι έλεγα; Α ναι. Το όνομά μου είναι Αθηνά Σωτηροπούλου και στις 10 Φεβρουαρίου έκλεισα τα 25. Συγκατοικώ με το αγόρι μου τον Πέτρο, με τον οποίο είμαστε μαζί εδώ και 7 χρόνια. Είναι ψηλός, με καστανά μαλλιά και πράσινα μάτια...ένας γλύκας.

Σε δύο εβδομάδες είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε τον αρραβώνα μας, γιατί τότε θα επέστρεφαν οι γονείς του από την Ρόδο, όπου ζουν τα τελευταία δυόμιση χρόνια...αλλά όπως λέει και μια παροιμία <όταν κάνεις σχέδια για το μέλλον ο Θεός τα βλέπει και γελάει> ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Το θέμα είναι πως εργάζομαι. Συγκεκριμένα στην ελληνική Εταιρεία ενδυμάτων <BellaModa> ως Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων και Συνεργασίας. Με άλλα λόγια ασχολούμαι με ό,τι έχει να κάνει με το προσωπικό άλλων εταιρειών και είμαι υπεύθυνη για την συνεργασία της Εταιρείας μας με άλλες.

Όλα ήταν μια χαρά στην ζωή μου, μέχρι που δύο μέρες πριν, ο Θείος μου, που είναι ο πρόεδρος της BellaModa, μου ζήτησε κάτι εντελώς ανορθόδοξο. Κάτι που στα πέντε χρόνια που δουλεύω δεν είχα καν σκεφτεί...ουτε ΚΑΝ φανταστεί.

Flash back (δύο μέρες πριν)

Χτυπάει το ξυπνητήρι μου και το αγνοώ. Τυπική Αθηνά. Δεν περνάνε δύο λεπτά ξαναχτυπά. Τσου. Δεν θέλω να σηκωθώ. Άλλη μια φορά και...να το πάλι! Βρε μανία!

Πετάγομαι πάνω όταν συνειδητοποιώ ότι σήμερα έχω meeting στην Εταιρεία. Ο Θείος μου...δηλαδή ο Πρόεδρος έχει κάτι πολύ σημαντικό να ανακοινώσει , να προτείνει...δεν ξέρω. Δεν διευκρίνισε. Το καλό που του θέλω να είναι σημαντικό γιατί....Πλάκα κάνω. Δεν σας είπα ότι αγαπώ την δουλειά μου;

Σηκώνομαι με τα χίλια ζόρια επειδή νιώθω κουρασμένη και τρέχω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ, γιατί μετά βίας κρατάω τα ματάκια μου ανοιχτά. Fun fact: μισώ τον καφέ. Ο μόνος λόγος που πίνω καφέ είναι η δουλειά μου. Μιλάω λες και αντί για ρούχα, πουλάμε καφέδες. Ούτε ΚΑΝ. Να προωθώ κάτι που με το ζόρι πίνω; Αίσχος.