Two Months In New York

Part 8

{Αν σας αρέσει το επεισόδιο μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι...ή να σχολιάσετε...<3 }

Μόλις έφτασα στην Εταιρεία. Αγόρασα μερικά ρούχα από το μαγαζί που ήμουν πριν λίγες ώρες. Τα νεύρα μου έχουν γίνει κρόσια. Δεν τον αντέχω. Δεν θέλω να μου μιλάει. Δεν θέλω να με κοιτάζει. Και φυσικά να μη σηκώνει ΣΥΝΕΧΩΣ το ένα του φρύδι. Νομίζω ότι κάποιος θα πρέπει να τον βάλει στη θέση του. Αν δεν θέλει να συνεργαστεί μαζί μου χωρίς να κάνει τα ενοχλητικά του σχόλια, τότε λυπάμαι, αλλά θα φύγω. Θα παρακαλέσω τον θείο μου να στείλει κάποιον άλλον κακόμοιρο στη θέση μου.

"Καλησπέρα Αθηνά" ακούω μια γνωστή φωνή να απευθύνεται σε εμένα.

"Γειά σας--εεμ δηλαδή...γειά σου Μάρθα" της αποκρίνομαι χαμογελώντας. 

"Καλά είσαι;" με ρωτά και γνέφω. Αν αρχίσω να της λέω όσα μου συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, πάω στοίχημα θα με λυπηθεί. Το ξέρω.

"Καλά, μια χαρά...εσύ;" την ρωτάω.

"Ναι, δόξα το Θεό" μου απαντά.

"Αργήσατε δεσποινίς Σωτηροπούλου" ακούω την βαριά φωνή του από πίσω μου και τινάζομαι. Γυρίζω προς το μέρος του.

Μπα; Αρχίσαμε τους πληθυντικούς;

"Με συγχωρείτε κ.Stefan αλλά νομίζω ότι ήρθα ακριβώς πάνω στην ώρα" του απαντώ με σοβαρότητα. Νιώθω περίεργα. Είναι σαν να παίζουμε θέατρο μπροστά στη Μάρθα και τους υπολοίπους. Ο Stefan..ο αφόρητος και αναιδής άνθρωπος που συνεχώς έχει κάτι κακό να πει, ξαφνικά συμπεριφέρεται σαν να μην έχει ειπωθεί τίποτα περίεργο μεταξύ μας. Εννοώ...δεν είναι ο εαυτός του. Θα παίξω όμως το παιχνίδι του...αφού στην τελική με βολεύει.

"Καλύτερα να μην αντιμιλάτε. Είστε έτοιμη να με ακολουθήσετε;" με ρωτάει και σηκώνω το ένα μου φρύδι. Μάλλον είναι κολλητικό. Παρατηρώ ότι μόλις βλέπει αυτήν μου την κίνηση χαμογελά αμυδρά. Εξελίξεις. Ο αντιπαθητικός ψιλοχαμογέλασε.

"Ναι, έτσι νομίζω" του απαντώ και μου δείχνει το δρόμο προς το...γραφείο του; Ξεροκαταπίνω. Δεν λέω τίποτα απλά τον ακολουθώ.

Φτάνουμε στο γραφείο και μπαίνει μέσα. Εγώ δεν κάνω βήμα. Στέκομαι ακριβώς μπροστά στην πόρτα. Φοβάμαι να μπω μέσα. Μπορεί να με πνίξει και να το κάνει να φανεί σαν ατύχημα. Δεν τον εμπιστεύομαι. Δεν μπορώ.

"Θα περάσεις ή θα κοιτάς σαν να σου πήραν το αρκουδάκι από τα χέρια;" Stefan is back. 

"Σίγουρα; Την θέλω την ζωή μου και ας είναι ένα μαύρο χάλι" του λέω.