Two Months In New York

Part 21

Γειαααααααα σας :))

Επεισόδιο είναι...μην αγχώνεστε >_< :P
Ήθελα απλά να πω ότι χάρη σε εσάς το Two Months In New York...έφτασε τις 1Κ προβολές. Κιόλας:)

Φανταστείτε ότι έχω αρκετά επεισόδια ακόμα να γράψω...^_^

Με συγκινείτε.
Πολύ.
Σας ευχαριστωωωωωω πάρα πολύ...<3

Καλά...σταματάω :P

*********

Stefan's POV

Μισό λεπτό. Μου φάνηκε ή ήταν ειρωνική η απάντησή της; Τι έπαθε στα καλά καθούμενα; Με γράφει τελείως, δεν απαντά στο κινητό και τώρα όχι μόνο με ειρωνεύεται αλλά και με αφήνει εδώ στα κρύα του λουτρού. Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Κάτι έχει συμβεί...είμαι σίγουρος.

Σκέφτομαι να πάω στο δωμάτιό της. Να προσπαθήσω να καταλάβω τι συνέβη. Χτυπάω την πόρτα του δωματίου της αλλά δεν ακούω απάντηση και ούτε μου ανοίγει την πόρτα. Το περίμενα. Είναι τόσο πεισματάρα.

"Αθηνά άνοιξέ μου αλλιώς θα σπάσω την πόρτα. Και πίστεψέ με δεν το έχω σε τίποτα" της φωνάζω αλλά τίποτα. Το μόνο που ακούω είναι εκείνη να κλαίει; Για ποιον σκ*τ* λόγο;

"Αθηνά...άνοιξέ μου! Δεν πρόκειται να φύγω αν δεν μου ανοίξεις! Με ακούς;" της λέω αλλά πάλι δεν απαντάει.

Γαμ*το δηλαδή! Τι έπαθε; 

"Πες μου σε παρακαλώ τι σου συμβαίνει...μη με γράφεις!" της λέω...αλλά όπως ήταν αναμενόμενο...καμιά απάντηση στον ορίζοντα.

Το μόνο που κάνω είναι να κάτσω στο πάτωμα έξω από την πόρτα. Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω από εδώ αν δεν μου πει γιατί στεναχωριέται. Πάλι.
Εκεί που όλα κυλούσαν μια χαρά...ξαφνικά δεν θέλει ούτε να με βλέπει. Τι σκ*τ* της έκανα; Χθες περάσαμε τόσο ωραία. Ήταν χαρούμενη. Τι έπαθε; Δεν μπορώ να καταλάβω.

End Stefan's POV

Πόσο χαζή είμαι πια; Γιατί δεν σκέφτομαι πριν πράξω; Του έδωσα πολύ θάρρος...και το εκμεταλλεύτηκε. Αν και τώρα που το σκέφτομαι...είχε από μόνος του θράσος...δεν χρειάστηκε καν να του δώσω θάρρος.

Και τώρα νομίζει ότι με το να μου χτυπάει την πόρτα και να με απειλεί θα καταφέρει τίποτα; Όχι φυσικά. Δεν υπάρχει περίπτωση.

Ξαπλώνω να κοιμηθώ και παραδόξως τα καταφέρνω. Δεν τον ακούω πλέον να φωνάζει μάλλον έφυγε. Κοιμάμαι.

{...}


Χτυπάει το ξυπνητήρι μου. Κλασικά. Η ώρα είναι 7μιση και στην Εταιρεία πρέπει να είμαι στις 9. Σηκώνομαι και αρχίζω να ετοιμάζομαι όπως κάθε μέρα...με τη μόνη διαφορά ότι...δεν έχω καθόλου όρεξη για τίποτα. Θέλω να είμαι προετοιμασμένη για όλα σήμερα. Δεν θα ξανααφήσω κανέναν να μιλήσει άσχημα για εμένα, ούτε καν να με εκμεταλλευτεί. 


Έχοντας ετοιμαστεί πιο γρήγορα από ό,τι συνήθως, αποφασίζω να σταματήσω για πρωινό στο ξενοδοχείο. Ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου και παθαίνω σοκ. Τι στο καλό; τον βλέπω να κάθεται απέναντι από την πόρτα μου, φανερά κουρασμένος και ταλαιπωρημένος. Με δουλεύει; 


Το βλέμμα του πέφτει στο δικό μου και αμέσως σηκώνεται αργά. Συνεχίζει να με κοιτάζει με θυμό, ανησυχία; Δεν ξέρω.


"Τι κάνεις εδώ Στέφανε;" τον ρωτάω θυμωμένη. 


"Σου είπα δεν φεύγω αν δεν μου πεις τι σου συμβαίνει!" με ρωτάει με αυστηρό τόνο στην φωνή του.


"Δεν νομίζω ότι πρέπει να σου δίνω αναφορά για τα προσωπικά μου. Δεν μου είσαι τίποτα!" του λέω και φαίνεται απογοητευμένος.



"Έτσι κάνεις εσύ; Πρώτα όλα καλά και μετά ούτε κουβέντα;" 


"Έχεις πολύ θράσος αγόρι μου" 


"Δεν είμαι διατεθειμένος να παίξω τα παιχνίδια σου Αθηνά". μου λέει και γελάω.



"Μιλάς και εσύ για παιχνίδια; Πες μας ότι σε θίξαμε κιόλας!" 


"Τι είναι αυτά που λες γαμ*το; Μίλα καθαρά!" μου λέει εξαγριωμένος


"Απλά φύγε! Δεν θέλω να σε βλέπω στα μάτια μου!" του λέω και χωρίς να πει τίποτα άλλο φεύγει. Τα νεύρα μου! Δεν αντέχω άλλο!


Μου κόπηκε η όρεξη. Δεν πεινάω. Το γεγονός ότι έκατσε όλη τη νύχτα έξω από το δωμάτιό μου...με ξεπερνάει! Γιατί τα κάνει αυτά; Τι του φταίω; Γιατί απλά δεν πάει να παίξει με τα μοντέλα που κυκλοφορεί για να με αφήσει και εμένα στην ησυχία μου; 


Πάω στην Εταιρεία και χαιρετάω την Μάρθα τυπικά. Εκείνη καταλαβαίνει ότι κάτι έχω αλλά και να με ρωτήσει δεν πρόκειται να της πω...για τον απλούστατο λόγο ότι είναι θεία του. Και αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο θα του τα πει αλλά θα τον υπερασπιστεί κιόλας.


"Αθηνά! Τι έχεις;" με ρωτά όπως το περίμενα.


"Τίποτα" της απαντάω ξερά αλλά προφανώς δεν με πιστεύει.



"Δεν πιάνουν σε εμένα αυτά. Είναι ολοφάνερο ότι κάτι σε απασχολεί!"


"Μάρθα...συγνώμη αλλά δεν έχω όρεξη για συζήτηση. Θα μιλήσουμε άλλη στιγμή" της λέω για να αποφύγω περαιτέρω ερωτήσεις.


"Όπως νομίζεις...αλλά αν έχει να κάνει με τον Stefan θα ήθελα να μου το πεις" με παροτρύνει. Είναι λες και κάθε φορά διαβάζει τις σκέψεις μου.


"Τα λέμε" της λέω και πάω προς το γραφείο μου. Έχω να συμπληρώσω κάποια έγγραφα για τα σχέδια και τα υφάσματα ώστε να τα στείλω στην BellaModa. Πόσο μου έλειψε η Εταιρεία  μου. Ο θείος και η θεία μου. Οι φίλοι μου. Η ζωή μου στην Ελλάδα. Ακόμα και ο Πέτρος. Πώς τα έχω κάνει έτσι; Γιατί δεν μπόρεσα  να αρνηθώ στον θείο μου; Ξέρω ότι από τότε που με υιοθέτησαν με την θεία μου είναι πάντα στο πλευρό μου. Και οι δυο τους είναι σαν τους γονείς μου. Η οικογένειά μου.



Κάθομαι στο γραφείο και ξεκινώ να συμπληρώνω τα έγγραφα...



Stefan's POV 


Όταν έφυγα από το ξενοδοχείο πέρασα από το σπίτι μου να κάνω ένα μπάνιο και να αλλάξω ρούχα. Απορώ γιατί την αφήνω να με επηρεάζει τόσο πολύ...όταν δεν θα έπρεπε. Ίδια με όλες τις άλλες. Ίδια και απαράλλαχτη. Μαζί της χάνω τον έλεγχο. Συμπεριφέρομαι καλά όταν το μόνο που έχω μάθει είναι να είμαι αγενής και αυστηρός. Σαν τον <πατέρα> μου. Τον άνθρωπο, αν θα μπορούσε κανείς να τον ονομάσει έτσι, που με μεγάλωσε. Όποτε νιώθω την ανάγκη να εμπιστευτώ κάποιον...πάντα μου δίνει μία απόδειξη για το πόσο λάθος ήταν να κάνω κάτι τέτοιο. Εμπιστοσύνη; Τι είναι αυτό;



<Δεν της είμαι τίποτα>. Προφανώς και έχει δίκιο. Γιατί να με πείραξε όμως τόσο πολύ αυτό που είπε; Στο κάτω κάτω αλήθεια λέει.