"Πώς βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη και τη δουλειά μου; Και αν αυτά τα δύο είναι για μένα συνώνυμα;"
Ονομάζεται Αθηνά Σωτηροπούλου, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια από τις σημαντικότερες ελλ...
Χτυπάει η πόρτα και αμέσως ανοίγω τα μάτια. Πάω να σηκωθώ αλλά παρατηρώ ότι ακόμα φοράω τα ρούχα που φορούσα το πρωί. Κάτσε. Μισό. Τι ώρα είναι; Πιάνω το κινητό μου και...τι στο καλό; Πάλι παρακοιμήθηκα. Είναι 21:15. Αναρωτιέμαι ποιος με ψάχνει τέτοια ώρα.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και όταν ανοίγω την πόρτα βλέπω μπροστά μου προς μεγάλη μου έκπληξη τον... Κώστα.
"Κώστα;" τον ρωτάω όταν τον βλέπω να κρατάει στο χέρι ένα μπουκάλι κρασί και δυο ποτήρια.
"Room service" μου απαντά με ένα μισό χαμόγελο.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Ο Κώστας.... Φανταστείτε σαν τον Michael Chad Murray)
Να παρήγγειλα κρασί όσο κοιμόμουν...δεν νομίζω. Μάλλον ήταν πρωτοβουλία του.
"Έμ...πέρασε" του λέω ανταποδίδωντας το χαμόγελο.
Έρχεται μέσα στο δωμάτιο και κλείνει την πόρτα πίσω του. Εντομεταξύ δεν είναι με τα ρούχα της δουλειάς. Υποθέτω ότι τελείωσε η βάρδιά του.
"Λοιπόν θα πιείτε;" με ρωτά δείχνοντάς μου το μπουκάλι με το κρασί.
"Ποιοι να πιούμε;" τον ρωτάω βλέποντας ότι μου μιλάει λες και είμαστε 5-6 άτομα.
"Εσείς" μου απαντά γελώντας.
"Κώστα...κόψε τους πληθυντικούς. Νιώθω ηλικιωμένη" του λέω και γελάμε ταυτόχρονα.
"Ωραία λοιπόν. Θα πιεις μαζί μου λίγο;" με ξαναρωτά.
"Λίγο μόνο γιατί είμαι νηστική" του αποκρίνομαι και νεύει.
Μου γεμίζει το ποτήρι ως τη μέση και παρατηρώ ότι είναι τόσο απορροφημένος σε αυτό που κάνει που ασυναίσθητα γελάω.
"Τι συμβαίνει;" με ρωτά καθώς μου δίνει το ποτήρι με το κρασί.
"Τίποτα... Κάτι θυμήθηκα" του απαντώ και πίνει λίγο από το κρασί του.
"Μην μου πεις ότι την πρώτη νύχτα στη Νέα Υόρκη θα την περάσεις μέσα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου;" με ρωτάει καθώς αφήνει το ποτήρι με το κρασί στο τραπεζάκι.
