Two Months In New York

Part 9

Με το που νιώθω τα δυο του χέρια γύρω μου, τραβιέμαι απότομα αλλά εκείνος με τραβάει σφιχτά πιο κοντά του, κάνοντάς με να ανατριχιάσω. Έχω τόσο πολύ ανάγκη μια αγκαλιά, μια οποιαδήποτε αγκαλιά...που ακόμα και η δική του μου φαίνεται δελεαστική. Περνάω και εγώ τα χέρια μου γύρω του και αφήνω τα δάκρυα απλά να κυλάνε. Σαν ένας καταρράκτης χωρίς τελειωμό.

Αισθάνομαι το ένα του χέρι να μου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά. Δεν ξέρω τι με εκπλήσσει πιο πολύ...το ότι ο Stefan είναι εδώ ή το ότι με κρατάει στην αγκαλιά του; Δεν με ξέρει. Δεν ξέρει την ιστορία μου...ούτε εγώ την δική του. Είμαστε δύο ξένοι. Δύο άγνωστοι που αυτή την στιγμή το μόνο που μας συνδέει είναι αυτή η αγκαλιά...τόσο απαραίτητη και συνάμα τόσο λανθασμένη. 

Προχωράμε προς το κρεβάτι μου και με το ένα του χέρι ανοίγει το στρώμα ενώ με το άλλο με κρατάει ακόμα από την μέση. Με τοποθετεί πάνω σε αυτό ώστε να ξαπλώσω και έπειτα κοιτάζει το τηλέφωνο του δωματίου. Δίπλα σε αυτό έχει έναν κατάλογο με τα τηλέφωνα του ξενοδοχείου. Πιάνει το τηλέφωνο και πληκτρολογεί έναν αριθμό. Όταν απαντάνε, τον ακούω να ζητάει έναν χυμό και μία σοκολάτα στο δωμάτιό μου.

Ύστερα το κλείνει και έρχεται και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού χωρίς να πει τίποτα. Απλά με παρατηρεί. Με βλέπει να κλαίω...αλλά δεν δείχνει συναισθήματα.

Τι περιμένω από έναν άγνωστο; Πάντως σίγουρα όχι να με καταλάβει. Να καταλάβει τι μου συμβαίνει. 

Η πόρτα χτυπάει και ακούμε το χαρακτηριστικό <Room Service>. Ανοίγει η πόρτα και αντικρίζω...τον Κώστα, ο οποίος δείχνει το λιγότερο έκπληκτος. Μόλις με βρήκε στο δωμάτιό μου με τον άνθρωπο που χθες μας έκανε σκουπίδι μπροστά στα μάτια μας. Σαν προδότρια ακούγομαι. Με κοιτάζει και ύστερα κοιτάζει εκείνον. 

"Τι της έκανες ηλίθιε;" ρωτάει τον Stefan όταν με βλέπει να κλαίω.

"Τίποτα που να σε αφορά" του απαντάει με κενό ύφος.

"Αθηνά, τι συμβαίνει; Σε πείραξε;" με ρωτάει καθώς με πλησιάζει και με χαϊδεύει στο μάγουλο.

Stefan's POV

Ανοίγω την πόρτα και βλέπω τον ξανθό που ήταν μαζί της χθες να κρατάει τον χυμό και τη σοκολάτα που ζήτησα προ λίγου. Ώστε δουλεύει εδώ. Με κοιτάζει σαν να σκότωσα κάποιον. Με ρωτάει τι της έκανα. Ποιος; Εγώ; 

Τον βλέπω να την πλησιάζει και να βάζει το χέρι του στο μάγουλό της. Δεν ξέρω γιατί αλλά σίγουρα με εκνευρίζει αυτός ο βλάκας. Από την άλλη, τι κάνω εγώ εδώ; Δεν έχω λόγο να είμαι εδώ. Δεν πρέπει να ασχολούμαι. Δεν ξέρω καν τι της συμβαίνει! Απλά μου θύμισε...τον εαυτό μου κάποτε. Σε κανέναν δεν αξίζει να στεναχωριέται για κάποιον ή κάποια...Ίσως γι'αυτό να ήρθα να της συμπαρασταθώ...όταν το μόνο μας κοινό είναι ότι αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.