Two Months In New York

Part 24

Stefan's POV

Την ρωτάω αν θα μπει στο αυτοκίνητο και φαίνεται διστακτική. Προφανώς δεν περίμενε να περάσω να την πάρω. Με κοιτάζει για λίγο και ύστερα χωρίς να πει τίποτα μπαίνει στη θέση του συνοδηγού.

"Καλημέρα" μου λέει.

"Μέρα"

"Είχαμε συνεννοηθεί να περάσεις και δεν το θυμάμαι;" με ρωτάει φανερά με περιέργεια.

"Έτσι είμαι εγώ...απρόβλεπτος!" της απαντάω και χαμογελά.

"Αυτό ξαναπές το".

{...}

Έπειτα από αρκετές κουραστικές ώρες ταξιδιού...φτάνουμε επιτέλους στην Ουάσινγκτον. Εκεί μάς περιμένει ένα αυτοκίνητο της Εταιρείας μας, το οποίο θα οδηγώ εγώ αυτές τις 2 μέρες.

"Να φανταστώ δεν έχεις ξαναέρθει" της λέω ξαφνικά.

"Σωστά φαντάζεσαι"μου αποκρίνεται.

"Επειδή σε δύο ώρες έχουμε τη συνάντηση με την ColourFabric, τι θα έλεγες να πηγαίναμε κάπου να φάμε μέχρι να πάμε να τους βρούμε;"την ρωτώ.

"Ναι...η αλήθεια είναι ότι πεινάω σαν λύκος"μου απαντά.

"Το <σαν> τι το ήθελες;"

"Και έλεγα...δεν μπορεί να έγινες ξαφνικά τόσο ευγενικός! Κάποια μετάλλαξη θα έπαθες".

"Άσε μας μωρέ. Εγώ φταίω που ασχολούμαι"της λέω κάπως τσατισμένος.

Αποφασίζουμε τελικά να καθίσουμε σε ένα εστιατόριο κοντά στο σημείο συνάντησής μας με την ColourFabric και παραγγελνουμε φαγητό.

Σε όλη τη διάρκεια η Αθηνά είναι σιωπηλή. Από το φαΐ της ακούμπησε μόνο δύο πιρουνιές και έπειτα <έπαιζε> με το φαγητό της. Φαίνεται σαν κάτι πάλι να την απασχολεί.

"Εσύ ήσουν που πείναγες σαν λύκος;" την ρωτώ ειρωνικά.

"Έφαγα" μου αποκρίνεται.

"Φαίνεται. Κάτσε φάε Αθηνά...είσαι νυστική τόσες ώρες"

"Τι είσαι για να με νταντεύεις...γονέας μου;" με ρωτά με ένα παραπονεμένο ύφος και διακρίνω...κάτι στα μάτια της. Μία θλίψη. Ένα παράπονο.

Δεν λέω τίποτα άλλο. Φωνάζω τον σερβιτόρο και του ζητώ το λογαριασμό για να πληρώσω.
Βλέπω την Αθηνά να βγάζει το πορτοφόλι της να πληρώσει αλλά αμέσως την σταματώ.

"Αυτό άστο σε εμένα" της λέω.

"Δε χρειάζεται Στέφανε" μου αποκρίνεται και...παρατηρώ ότι πάλι με είπε Στέφανο!