"Πώς βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη και τη δουλειά μου; Και αν αυτά τα δύο είναι για μένα συνώνυμα;"
Ονομάζεται Αθηνά Σωτηροπούλου, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια από τις σημαντικότερες ελλ...
Τα μάτια μου κλείνουν από τη νύστα. Είναι 2:00 το βράδυ αλλά δυσκολεύομαι πολύ να κοιμηθώ. Αισθάνομαι έναν έντονο πόνο στο στομάχι. Έχω κακό προαίσθημα. Κάτι έχει συμβεί...κάτι δεν πάει καλά.
Όταν έφυγα από την Εταιρεία, επέστρεψα στο ξενοδοχείο και έκανα ένα μπάνιο να χαλαρώσω. Δεν έζησα και λίγα σήμερα. Ο Πέτρος δεν επικοινώνησε καθόλου μαζί μου μετά το χαστούκι που του έδωσα και για να είμαι ειλικρινής αυτό μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Δεν είναι άτομο που θα άφηνε να περάσει κάτι τέτοιο.
Φοβήθηκα. Την ώρα που αναφέρθηκε στον Stefan, έχασα πολλά χρόνια από τη ζωή μου. Σα να μην έφτανε αυτό...ο Stefan θύμωσε. Και όχι μόνο θύμωσε αλλά δε θέλει σίγουρα ούτε να με ξαναδεί. Την τύχη μου! Γιατί όλα μου πάνε τόσο χάλια;
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Δεν αντέχω. Θέλω να τον δω...να του εξηγήσω. Δε θέλω να πιστεύει ότι είμαι με τον Πέτρο. Μακάρι να μην έχει βγάλει τέτοιο συμπέρασμα.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και τρέχω στην ντουλάπα. Βάζω κάτι απλό στα γρήγορα και φτιάχνω τα μαλλιά μου. Είμαι τρελή...το ξέρω. 2:00 τη νύχτα να βγω για να πάω εκεί που τόσο θέλω...ναι...αυτό ονομάζεται τρέλα.
Παίρνω κλειδιά και κινητό και βγαίνω από το δωμάτιο. Κατευθύνομαι προς την έξοδο του ξενοδοχείου και αμέσως καλώ ταξί. Αυτό φτάνει σε 5 λεπτά και του ζητώ να με πάρει στο σπίτι του άντρα που μου έχει κλέψει την καρδιά. Με έχει κάνει να νιώσω συναισθήματα πρωτόγνωρα και συνάμα ανεπανάληπτα.
Προσπαθούσα καιρό να πείσω τον εαυτό μου ότι είναι παράνοια. Ότι είναι παράλογο να νιώθω έλξη για αυτόν τον άνθρωπο...αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν κατάφερα να αφήσω τη λογική να επικρατήσει. Προτίμησα να ακούσω την καρδιά και το ένστικτό μου.
Φτάνω στο σπίτι, στο οποίο πριν αρκετό καιρό πρωτοπάτησα...και αμέσως ανοίγω την πόρτα της αυλής...προσπαθώντας να μην κάνω ιδιαίτερο θόρυβο. Όχι τίποτα...απλά μην νομίζει ότι είμαι κλέφτης. Με γρήγορα βήματα κατευθύνομαι προς την κεντρική είσοδο του σπιτιού του και ανεβαίνω τα μαρμάρινα σκαλιά του. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προετοιμάζομαι να αντιμετωπίσω τα ειρωνικά του σχόλια.
Χτυπάω το κουδούνι αλλά δεν έρχεται να ανοίξει. Να μου πεις...λογικά θα κοιμάται. Ξαναχτυπάω το κουδούνι αλλά και πάλι τίποτα. Νομίζω δε θα ανοίξει...καλύτερα να πηγαίνω. Πριν πάω να φύγω ξαναχτυπάω για τρίτη φορά και απότομα ανοίγει η πόρτα, κάνοντάς με να χάσω το χρώμα μου.
Μπροστά μου στέκεται ο Stefan μόνο με ένα μποξεράκι και δείχνει να είναι χτυπημένος στο αριστερό του μάτι. Τι στο καλό;
