"Πώς βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη και τη δουλειά μου; Και αν αυτά τα δύο είναι για μένα συνώνυμα;"
Ονομάζεται Αθηνά Σωτηροπούλου, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια από τις σημαντικότερες ελλ...
Κατευθύνομαι προς το σπίτι του Πέτρου. Δεν γνωρίζω σε τι κατάσταση θα τον βρω...αν τον βρω δηλαδή. Χθες στο τηλέφωνο ακουγόταν ράκος. Θέλω πολύ να τον βοηθήσω να το ξεπεράσει...αλλά δεν ξέρω πώς. Και για εμένα δεν είναι καθόλου εύκολο. Η μητέρα του ήταν σαν μητέρα μου...αγαπητή, συμπονετική, γλυκιά, πρόθυμη, χαμογελαστή. Έτσι θέλω να τη θυμάμαι...έτσι πρέπει και ο Πέτρος να την έχει στο μυαλό του.
Φτάνω απ'έξω από το σπίτι του και παρκάρω το αυτοκίνητο. Θεέ μου, μακάρι να είναι ψύχραιμος. Δε θα αντέξω να τον δω να κλαίει. Δε θέλω να τον δω να κλαίει...
Πλησιάζω την πόρτα του σπιτιού του και, αφού πάρω μια βαθιά ανάσα, χτυπάω το κουδούνι. Άγχος με πλημμυρίζει και ξαφνικά αισθάνομαι υπερβολικά αδύναμη...τόσο που νομίζω ότι θα λιποθυμήσω.
Η πόρτα ανοίγει και ο Πέτρος εμφανίζεται μπροστά μου με πρησμένα και κατακόκκινα μάτια, αλλά όταν με αντικρίζει, σχηματίζεται ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη του.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Τον πλησιάζω αργά και τυλίγω τα χέρια μου γύρω του. Βλέπω στα μάτια του ότι είναι θλιμμένος...ότι πονάει και δεν ξέρω πώς θα μπορούσα εγώ να το διορθώσω αυτό.
Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι δίπλα στο άλλον και να του δείχνεις ότι δεν είναι μόνος. Όσα και αν έχουμε περάσει με τον Πέτρο, σίγουρα ήταν αρκετά για να με κάνουν να τον νιώθω ως δικό μου άνθρωπο. Η σχέση μας μπορεί να τελείωσε, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι δεν τον θέλω στη ζωή μου. Πώς άραγε θα μπορούσα να τον ξεχάσω; Τον άνθρωπο που με έμαθε να αγαπώ και να ονειρεύομαι. Εκείνον με τον οποίο μοιράστηκα τα μεγαλύτερα μου όνειρα και τους δυνατούς φόβους μου;
Ξέρω ότι με χρειάζεται. Ξέρω πάρα πολύ καλά, ότι με έχει ανάγκη. Θέλω να τον βοηθήσω όσο μπορώ περισσότερο και να τον κάνω να αισθανθεί και πάλι καλά.
Ίσως δυσκολευτώ, βέβαια, γιατί κακά τα ψέμματα...δεν είμαι και στην καλύτερη κατάσταση. Στη δουλειά τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι χειρότερα, η μητέρα του πρώην μου δε ζει πλέον και τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, τον έχασα. Έχασα τον Stefan για πάντα! Δεν ξέρω αν θα μου το συγχωρέσει ποτέ.
Σκέφτομαι ότι πριν με γνωρίσει...αλλά και για όσο με γνώριζε...ήταν πάντα επιφυλακτικός. Δεν μπορούσε να με εμπιστευτεί, φοβόταν. Με όσα έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος...θα ήταν μόνο λογικό.
Φοβάμαι ότι δεν θα τον ξαναδώ. Δε θα μπορέσω να ακούσω ξανά την όμορφη και γοητευτική φωνή του, ούτε θα φιλήσω εκείνα τα πανέμορφα χείλη. Ήταν, όμως, το σωστό. Έπρεπε να τελειώσει όλο αυτό...γιατί ήταν λάθος. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα ήμασταν ξαδέρφια. Διάβασε άραγε το γράμμα μου;
Δεν ξέρω πόση ώρα στεκόμαστε αγκαλιασμένοι μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του. Σίγουρα πάντως αρκετή για να καταλάβω ότι χάθηκα για ακόμα μια φορά στις σκέψεις μου.
"Καλώς ήρθες Αθηνά. Μου έλειψες" μου λέει ο Πέτρος, καθώς απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλον.
"Κι εμένα μου έλειψες Πέτρο".
Χωρίς να πούμε κάτι άλλο μου δείχνει με το χέρι του να περάσω μέσα στο σπίτι και εγώ προχωρώ προς τα μέσα. Το πρώτο πράγμα που παρατηρώ με την είσοδο μου στο σαλόνι είναι μία φωτογραφία της μητέρας του που τον κρατά αγκαλιά όταν αυτός ήταν παιδί ακόμη. Αυτόματα και χωρίς να κάνω καμία προσπάθεια, βουρκώνουν τα μάτια μου αλλά διώχνω αμέσως τα δάκρυα με το χέρι μου. Πρέπει να φανώ δυνατή. Ο Πέτρος δε με θέλει δίπλα του να κλαψουρίζω.
"Δεν το πιστεύω ότι γύρισες! Όμως...πώς; Δεν είναι νωρίς;"
Δαγκώνω το εσωτερικό των χειλιών μου και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. "Ναι...επέστρεψα νωρίτερα".
"Και η συνεργασία; Μη μου πεις ότι τα παράτησες όλα για να έρθεις να με βρεις;!"
Ήρθε η ώρα να του εξηγήσω. Θέλω να ξέρει. Είναι ο μόνος που μπορεί να ξέρει.
"Θα σου πω τα πάντα...αλλά για την ώρα, θέλω να καθίσουμε και να μου πεις τι νιώθεις. Εσύ έχεις σημασία αυτή τη στιγμή...τίποτε άλλο".
Με κοιτάζει και χωρίς να φέρει αντίρρηση, με κατευθύνει προς τον καναπέ πίσω από το τραπεζάκι πάνω στο οποίο είναι παρατημένη η φωτογραφία του με τη μητέρα του. Ξεροκαταπίνω. Καθόμαστε στον καναπέ και πιάνει στα χέρια του τη φωτογραφία την οποία κοιτάζει στιγμιαία και έπειτα χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει μου λέει:
"Ήδη μου λείπει Αθηνά. Πονάει πολύ η απουσία της".
Τα μάτια του είναι βουρκωμένα αλλά δεν αφήνει τα δάκρυα να κυλήσουν.
"Το ξέρεις ότι σ'αγαπούσε και θα σε αγαπάει. Δεν έχει σημασία που δεν είναι δίπλα σου αυτή τη στιγμή...εκείνη θα έχει πάντα τον τρόπο να σε προστατεύει και να σε φροντίζει. Όσο τη θυμάσαι...τόσο θα την αισθάνεσαι κοντά σου".
"Δεν είναι άδικο να χάνουμε αυτούς που αγαπάμε;" με ρωτά έτοιμος να δακρύσει και η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.
