{Τελευταίο επεισόδιοοοοο!!! Δεν ξέρω πώς νιώθω αυτή τη στιγμή...άλλη μια ιστορία μου φτάνει στο τέλος της. Ενδέχεται να ανεβάσω και έναν μικρό επίλογο σύντομα :)
Ελπίζω να σας άρεσε στο σύνολο της και να σας φάνηκε ενδιαφέρουσα. Σας ευχαριστώ πραγματικά που με στηρίξατε διαβάζοντας και ψηφίζοντας την <3 <3 <3
Αυτά...δε σας πρήζω άλλο :P
Απολαύστε!!!}
*****
"Αθηνά...θέλεις να με παντρευτείς;" με ρωτάει ο Πέτρος και ξαφνικά δε νιώθω το σώμα μου να με κρατά. Τι;
"Ε;"
"Ξέρω...ότι σε βρίσκω τελείως απροετοίμαστη και ότι μου είπες να το πάμε αργά...αλλά έχω μάθει να κάνω αυτό που αισθάνομαι...και πίστεψέ με...θέλω πολύ να γίνεις γυναίκα μου. Γνωριζόμαστε κοντά 7μιση χρόνια...είμαστε μαζί 7...νομίζω ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή".
Να τον παντρευτώ; Να κάνω οικογένεια μαζί του; Να αποκτήσω τα παιδιά του; Να ζούμε μαζί; Έλα Αθηνά...αυτό δεν είναι που ήθελες; Δεν ήθελες να παντρευτείς και να γεράσεις με τον Πέτρο;
Ναι. Άλλωστε...είμαστε στην κατάλληλη ηλικία...και έχουμε και οι δυο τις δουλειές μας. Είμαστε καλά μαζί και ένας γάμος θα ήταν ό,τι πρέπει. Μαζί του. Με τον Πέτρο.
"Αθηνά...θέλεις να μου δώσεις μια απάντηση; Δε θες;"
Τελείωσαν τα ψέμματα. Η ζωή μου είναι αυτό που ζω τώρα. Κανένα παρελθόν δεν πρέπει να με προβληματίζει. Εγώ και ο Πέτρος είναι γραφτό να είμαστε μαζί.
"Ναι."
"Τι ναι; Δε θέλεις;" με ρωτάει τρομοκρατημένος.
"Θέλω να σε παντρευτώ".
Η χαρά του κάνει την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. Αγκαλιαζόμαστε και μου δίνει ένα φιλί στα γρήγορα και έπειτα μου περνά το δακτυλίδι στο χέρι.
"Σε λίγο καιρό θα γίνεις και επίσημα δική μου. Σε αγαπώ Αθηνά".
"Κι εγώ".
+++++++
Μετά από όλες αυτές τις προετοιμασίες, νυφικό, παπούτσια, μπομπονιέρες και εννοείται προσκλητήρια, έφτασε η μέρα του γάμου μου. Ένα μήνα από τότε που μου έκανε πρόταση γάμου ο Πέτρος. Δεν το πιστεύω. Μου φαίνεται εντελώς απίστευτο. Ο θείος μου χάρηκε που επιτέλους θα κάνω τη δική μου οικογένεια...το ίδιο και η θεία μου.
Ετοιμάζομαι σιγά σιγά. Φοράω το νυφικό μου και έχω καλέσει κομμώτρια να μου φτιάξει τα μαλλιά και αισθητικό να μου κάνει το νυφικό μακιγιάζ.
Αγχώνομαι. Γιατί αγχώνομαι; Έτσι αισθάνονται όλες οι νύφες την ημέρα του γάμου τους; Λογικά ναι. Είναι μία από τις σημαντικότερες μέρες, άλλωστε, στη ζωή μιας γυναίκας. Θέλω να δείχνω όμορφη και να μην πάει κάτι στραβά.
Από καλεσμένους, δεν καλέσαμε πάρα πολύ κόσμο. Θα έλεγα ότι ο γάμος θα γίνει σε κλειστό κύκλο. Ούτε εγώ ήθελα, αλλά ούτε και ο Πέτρος να προσκαλέσουμε πάρα πολλούς. Άλλωστε ο γάμος...είναι για εμάς
Τελειώνω με το μακιγιάζ και τα μαλλιά και είμαι ουσιαστικά έτοιμη.
Ξαφνικά, εκεί που κάθομαι στο δωμάτιό μου, χτυπάει η πόρτα και μπαίνει μέσα η θεία μου.
Με το που με βλέπει, τα μάτια της σχεδόν δακρύζουν. Δεν είναι και λίγο να βλέπεις το παιδί που μεγάλωσες να παντρεύεται. Μπορεί να μην είναι η μητέρα μου αλλά έτσι νιώθω για εκείνη και το θείο. Τους νιώθω σαν γονείς μου...τους αισθάνομαι δικούς μου ανθρώπους.
"Γλυκιά μου...είσαι...πανέμορφη!" μου λέει καθώς με πλησιάζει.
"Θεία...σε ευχαριστώ πολύ...έκαναν καλή δουλειά οι κοπέλες που με ετοίμασαν".
"Ναι αλλά...εσύ από μόνη σου είσαι πολύ όμορφη...εκείνες απλώς ενίσχυσαν την εμφάνισή σου". μου λέει και γελάμε ταυτόχρονα.
"Ναι...αυτό είναι".
"Πες μου Αθηνά...πώς νιώθεις; Αισθάνεσαι ευτυχισμένη;" με ρωτά και η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.
"Αυτή τη στιγμή με κατακλύζει το άγχος. Θέλω να πάνε όλα καλά".
"Μην ανησυχείς γλυκιά μου...όλα καλά θα πάνε. Το θέμα είναι να είσαι σίγουρη για αυτό που πας να κάνεις" μου λέει και την κοιτάζω γεμάτη απορία.
"Τι εννοείς;"
"Εννοώ ότι αυτό που πας να κάνεις με αυτό που νιώθει η καρδιά σου να συμπίπτουν...να ταυτίζονται τέλος πάντων. Να μη σκέφτεσαι τίποτα παραπάνω από αυτό που αισθάνεσαι. Αυτό το βήμα είναι μεγάλο και αφορά πρώτα εσένα και μετά τον μελλοντικό σου σύζυγο".
"Μα...δεν καταλαβαίνω. Με άγχωσες περισσότερο τώρα".
"Όχι δε θέλω να σε αγχώσω. Θέλω να σιγουρευτώ ότι είσαι ευτυχισμένη και ότι ο Πέτρος είναι αυτό που θες στη ζωή σου".
"Είναι...γιατί να μην είναι; Με αγαπάει και με φροντίζει. Με καταλαβαίνει. Γνωριζόμαστε τόσα χρόνια...και το σημαντικότερο, περνάμε καλά μαζί".
"Χαίρομαι, λοιπόν, για εσένα. Σε λίγο θα πρέπει να φύγουμε...ο Πέτρος έχει ήδη φτάσει και σε περιμένει" μου αποκρίνεται χαμογελώντας.
"Εντάξει...δώσε μου μόνο ένα λεπτάκι".
Κουνάει το κεφάλι της καταφατικά και βγαίνει από το δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα πίσω της και αφήνοντάς με μόνη μου.
Προχωρώ προς το σημείο που βρίσκεται ο καθρέφτης του δωματίου και ρίχνω μία καλή ματιά στον είδωλό μου.
ESTÁS LEYENDO
Two Months In New York
Romance"Πώς βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη και τη δουλειά μου; Και αν αυτά τα δύο είναι για μένα συνώνυμα;" Ονομάζεται Αθηνά Σωτηροπούλου, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια από τις σημαντικότερες ελλ...
