Two Months In New York

Part 44

Stefan's POV

Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Δε θέλησε να με δει...να με χαιρετήσει από κοντά, αλλά επέλεξε να μου αφήσει ένα ξερό γράμμα. Να το κάνω τι; Αν ήθελα γράμματα, θα έγραφα μόνος μου. Την παρουσία της ήθελα...εκείνη να είναι κοντά μου.

Πετάω τον φάκελο από τα χέρια μου στο πάτωμα, μαζί και το γράμμα, και πηγαίνω στο σαλόνι να ξαπλώσω. Δε θέλω να δω τι μου έχει γράψει. Δε θέλω να δω τι δικαιολογίες σκαρφίστηκε...δεν το χρειάζομαι άλλωστε. Αρκετά επένδυσα σε όλο αυτό.

Έχω αισθανθεί πάρα πολλές φορές μόνος. Η απουσία της μητέρας μου ήταν ένας λόγος. Η Βικτώρια με έκανε, επίσης, να νιώσω ότι δεν έχω κανέναν. Και τώρα, τη στιγμή που πίστευα ότι βγήκα από τη μοναξιά μου και απέκτησα την καλύτερη συντροφιά...τώρα βρέθηκα να είμαι πιο μόνος από ποτέ.

Δεν καταλαβαίνω γιατί δε συγκρατήθηκα. Αφού ήξερα ότι όλο αυτό δε θα οδηγούσε πουθενά...είχε ημερομηνία λήξης.

Ξαπλώνω στο μεγάλο καναπέ και κλείνω τα μάτια μου, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια να με πάρει ο ύπνος, αλλά μάταια. Το μυαλό μου γυρίζει μία στη χθεσινή μας βραδιά, μία στην απουσία της. Τι πρέπει να κάνω για να σταματήσω να τη θυμάμαι; Τι θα με κάνει να σταματήσω να πονάω; 

Σηκώνομαι και πάλι και κατευθύνομαι προς το μπάνιο για να κάνω ένα ντουζ, μήπως καταφέρω να συνέλθω. Το χλιαρό νερό πέφτει επάνω στο σώμα μου και με χαλαρώνει. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να διώξω κάθε σκέψη που έχει να κάνει με εκείνη.
Δεν μπορώ την τύχη μου! Όσο σκέφτομαι τι συνέβη εχθές το βράδυ στο δωμάτιό μου τρελαίνομαι! Πάει να βρει αυτόν τον ηλίθιο τον πρώην της; Τον θέλει ακόμα; Δεν ένιωσε το παραμικρό για εμένα;

Χθες έλιωνε στα χέρια μου...πώς μπορεί να ξέχασε τόσο γρήγορα; Γιατί δεν με περίμενε να επιστρέψω; Δεν ήξερε...γιατί δε θέλησε να μάθει την αλήθεια; 

Σκηνές από τη χθεσινή βραδιά περνούν μία μία από το μυαλό μου και ανοίγω απότομα τα μάτια μου. Κλείνω τη βρύση και πιάνω μία καθαρή πετσέτα για να σκουπιστώ. Βγαίνω από το μπάνιο με την πετσέτα γύρω μου και πηγαίνω προς το δωμάτιό μου για να ντυθώ. Βάζω ένα μποξεράκι και προτού πάω να βγω, το μάτι μου πέφτει στο γράμμα που είναι πεσμένο στο πάτωμα.

Για μια στιγμή σκέφτομαι να το πιάσω και να το διαβάσω, γιατί η αλήθεια είναι ότι, καταβάθως, θα ήθελα να δω τι μου έγραψε, αλλά από την άλλη...δε χρειάζεται. 

Πλησιάζω στο σημείο που βρίσκεται ο φάκελος και πιάνω το γράμμα από το πάτωμα. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου και παίρνω την απόφαση να το σκίσω σε τέσσερα κομμάτια. Έτσι όπως κρατάω το σκισμένο, πλέον, γράμμα, ανοίγω το συρτάρι δίπλα από το κρεβάτι και το πετάω εκεί, ξανακλείνοντας το συρτάρι.

Μήπως έπρεπε να το πετάξω μια και καλή στα σκουπίδια; Μόνο χώρο μου πιάνει.

Τελικά πηγαίνω και πάλι στο σαλόνι, ξαπλώνω στον καναπέ και καταφέρνω να κοιμηθώ.

+++