"Τι; Δεν μπορείς να μιλήσεις;" με ρωτά ο Stefan και εύχομαι να άνοιγε η Γη για να με καταπιεί. Ρεζιλίκι.
"Πώς ήξερες πού μένω;" συνεχίζει να με ρωτά και γυρίζω προς το μέρος του. Με πλάτη γυρισμένη; Ε...δεν είναι σωστό. Θεέ μου...τι βλέπουν τα ματάκια μου...; Τι κορμί είναι αυτό; Ας του πει κάποιος να φορέσει μια μπλουζίτσα να μην κρυώσει κιόλας γιατί αλλιώς θα με μαζεύουν με τα κουταλάκια...
"Βλέπεις κάτι που σου αρέσει;" με ρωτά βλέποντάς με να κοιτάζω επίμονα το γυμνασμένο σώμα του. Πιο επίμονα από ό,τι σκόπευα...εννοώ...δεν σκόπευα καν να τον κοιτάξω...αυτός φταίει. Εγώ πάντως για ακόμα μία φορά ρεζιλεύτηκα!
"Όχι φυσικά...τι να μου αρέσει; Δεν είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί" του λέω υπερήφανα. Αθηνά ψεύδεσαι! Δηλαδή όχι ακριβώς...και ο Πέτρος είχε ωραιότατο σώμα.
"Είμαι σίγουρος...αλλά δεν μου απάντησες...πώς γνώριζες πού μένω;" με ρωτά για ακόμα μία φορά.
"Δεν γνώριζα" του απαντώ και με κοιτά μπερδεμένος.
"Ναι αλλά τώρα γνωρίζεις" μου αποκρίνεται χασκογελώντας. Αστείο!
"Λοιπόν ναι...έμαθα πού μένεις"
"Η Μάρθα...έτσι;". Πού στο καλό το κατάλαβε δηλαδή; Το γράφει στο κούτελό μου;
"Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εκείνη κρύβεται πίσω από αυτό;" τον ρωτάω.
"Αθώο μου κορίτσι...απλούστατα γιατί κανένας άλλος δεν θα έδινε τα προσωπικά μου δεδομένα. Πόσο μάλλον σε εσένα. Αλλά για να σου έδωσε τη διεύθυνσή μου μάλλον θα είχε σημαντικό λόγο. Ελπίζω δηλαδή.
"Κοίταξε Στέφανε...εεε...Stefan...δηλαδή....καλύτερα να πηγαίνω. Λάθος στιγμή νομίζω" του λέω και πάω να φύγω αλλά με τραβά από τον καρπό.
"Και εσύ πού το ξέρεις;" με ρωτά.
"Η κοπέλα μέσα σε περιμένει...σας διέκοψα" του απαντώ και νιώθω λίγο περίεργα. Για κάποιον λόγο ζηλεύω.
"Μην ανησυχείς...μπορεί να περιμένει" μου λέει καθώς με κοιτάζει εξεταστικά από πάνω μέχρι κάτω. "Πάντως βελτιώθηκε το ντύσιμό σου από την πρώτη φορά που σε είδα" μου λέει και κοκκινίζω.
"Συγνώμη...εσύ τώρα είπες καλό λόγο για εμένα;" τον ρωτάω όλο απορία.
"Όχι φυσικά. Για τα ρούχα που φοράς μίλησα. Εσύ είσαι ίδια και απαράλλακτη" μου απαντά.
"Να το πάρω ως καλό αυτό ή...."
"Όπως θες πάρ'το...απλά λέγε τι θες!" μου λέει...αλλά μαντέψ'τε! Διστάζω...
"Εεε...Συγνώμη για τον τρόπο που σου μίλησα τις προάλλες. Δεν έπρεπε να πω τέτοια λόγια....δεν σε ξέρω καν καλά καλά..." του λέω.
Με κοιτάζει μέσα στα μάτια και για κάποιον λόγο ανεξήγητο τα μέσα μου παλεύουν. Ξαφνικά ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του ένα μισό χαμόγελο...που μου μοιάζει διαβολικό. Δεν πιστεύω να νομίζει ότι τον παρακαλάω να με συγχωρέσει...σκασίλα μου.
"Εντάξει είναι λογικό να μην θέλεις να μου μιλήσεις...το καταλαβαίνω...απλά σου ζητώ συγνώμη για την συμπεριφορά μου. Ήταν και τα γενέθλιά σου και εγώ στα έκανα αξέχαστα" του λέω βλέποντάς τον να μην απαντά και είμαι έτοιμη να γυρίσω να φύγω αλλά με σταματά αυτή την φορά η φωνή του.
"Καλά όλα αυτά....αλλά δεν νομίζω ότι ήρθες ως εδώ μόνο για αυτόν τον λόγο..." τι υπονοεί;
"Βασικά ναι...υπάρχει και άλλος ένας λόγος..."
"Για πες" μου λέει. Πόσο φαίνεται να το διασκεδάζει!
"Λοιπόν...η Εύα είναι υπερβολικά ήσυχη, τυπική και ευγενική μαζί μου...μου έλειψε κάπως η τρέλα και η χαζομάρα σου" του λέω χαμογελώντας και διακρίνω ένα πολύ μικρό χαμόγελο και στα δικά του χείλη, τα οποία παρεπιπτόντως...με σκοτώνουν....
"Είσαι τρελή" μου λέει.
"Το ξέρω" του απαντώ
"Αλλά μου αρέσει..." μου αποκρίνεται και κοκκινίζω. Τι είπε μόλις;
{...}
Ντριν ντριν ντριν....
Αμάν πια αυτό το ξυπνητήρι! Μου σπάει τα νεύρα κάθε φόρα! Λες και του είπα να με ξυπνά κάθε μέρα την ίδια ώρα.
Βλακεία πέταξα.
Μην ανησυχείτε...είναι πρωί ακόμα....θέλω καφέ.
Πάντως για άνθρωπο που απεχθάνεται τον καφέ, δεν πίνω και λίγο. Καταπιέζομαι.
Τι να κάνουμε; Δεν έχω άλλη επιλογή...ή θα κοιμάμαι ξαπλωμένη ή θα κοιμάμαι όρθια....μέση λύση δεν υπάρχει.
Βασικά υπάρχει και είναι ο καφές.
Σηκώνομαι και τρέχω στην τουαλέτα, κάνω ένα γρήγορο ντους, ντύνομαι, βάφομαι όπως κάθε μέρα και φτιάχνω ελαφριές μπούκλες τα μαλλιά μου. Σήμερα με ζήτησε ο Πρόεδρος της Εταιρείας, ο κ.Richman-πατέρας του Στέφανου...Δεν μου είπε τι ακριβώς θέλει και αυτό είναι που με ανησυχεί. Τις προάλλες που μίλησα με τον θείο μου, μού είπε πως όλα πάνε μια χαρά...οπότε δεν νομίζω να έχει να κάνει με την συνεργασία. Αλλά με τι άλλο θα μπορούσε να έχει σχέση;
Εντομεταξύ, ο Στέφανος δεν διευκρίνισε αν θα επιστρέψει. Δεν νομίζω να γυρίσει. Άλλωστε με τι δικαιολογία θα το κάνει; Στο κάτω κάτω ίσως να μην έφταιγα μόνο εγώ για την απόφασή του. Ίσως και ο πατέρας του να έβαλε το χεράκι του.
Παίρνω ταξί και πηγαίνω στην Εταιρεία. Κάτι πρέπει να γίνει με αυτά τα ταξί! Μήπως να νοικιάσω κανένα αυτοκίνητο; Δεν παλεύεται αυτή η μετακίνηση. Τέλος πάντων...φτάνω στην Εταιρεία και μπαίνω μέσα. Χαιρετώ την Μάρθα και τους υπόλοιπους υπαλλήλους με ένα χαμόγελο. Προχωράω προς την τραπεζαρία να πάρω έναν καφέ και στη συνέχεια κατευθύνομαι προς την αίθουσα συνελεύσεων.
Χτυπάω την πόρτα και ο Πρόεδρος με καλεί μέσα. Ανοίγω και μπαίνω μέσα. Παθαίνω σοκ.
Μπροστά μου βρίσκεται ο Πρόεδρος και ο...Stefan. Μόνο αυτοί. Τι στο καλό;
"Καθίστε δεσποινίς Σωτηροπούλου" μου λέει ο κ.Richman καθώς μου δείχνει με τον δείχτη του χεριού του την καρέκλα δίπλα στον Stefan.
"Λοιπόν, σας φώναξα και τους δύο εδώ σήμερα γιατί η απροθυμία σας να συνεργαστείτε καθυστερεί την αποτελεσματικότητα και την επιτυχία του προγράμματος. Δεν είναι δυνατόν να αλλάζει συνέχεια το άτομο που σας ξεναγεί δεσποινίς Σωτηροπούλου. Εξ αρχής είχα αναθέσει στον Stefan τον ρόλο αυτό αλλά μετά από κάποια προβλήματα, πήρε την θέση του η Εύα. Και τώρα, έπειτα από αυτό, ο Stefan θέλει να αναλάβει και πάλι το έργο της ξενάγησής σας...τι πρέπει εγώ να κάνω; Τέτοια παιχνίδια θα παίζουμε;
"Με συγχωρείτε κ.Richman αλλά είχαμε κάποιες διαφωνίες με τον κ.Stefan. Δεν είχαμε σκοπό να χαλάσουμε το πρόγραμμα. Εγώ φταίω για την κατάσταση αυτή, όχι αυτός. Εκείνος έκανε μια χαρά την δουλειά του" του λέω θέλοντας να τον υπερασπιστώ.
"Δεν φταίτε μόνο εσείς και εγώ σας εκνεύρισα" μου λέει ο Stefan ο οποίος επίσης με υπερασπίζεται.
"Ωραία λοιπόν. Stefan αναλαμβάνεις ξανά την θέση...αλλά σε προειδοποιώ ότι μία ακόμα τέτοια στραβή και θα σταματήσει η συνεργασία όχι μόνο μαζί σου αλλά και με την Εταιρεία στην οποία εργάζεται η δεσποινίς Σωτηροπούλου" λέει ο αχώνευτος ο πατέρας του και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. "Μπορείτε να πηγαίνετε" συνεχίζει και βγαίνουμε από την αίθουσα με τον Stefan και πηγαίνουμε προς το γραφείο του.
"Τελικά επέστρεψες" του λέω.
"Όχι για χάρη σου...απλά έχω δουλέψει αρκετά χρόνια σε αυτή την Εταιρεία και δεν σκοπεύω να κάνω πίσω εξαιτίας μιας ξεροκέφαλης..."
"Σε ευχαριστώ που με υπερασπίστηκες..." του αποκρίνομαι
"Κι εγώ" λέει
"Να σου κάνω μια ερώτηση;"
"Μόλις την έκανες" μου λέει καθώς με κοιτάζει.
"Καλά εγώ θα σε ρωτήσω και αν θες μην μου απαντήσεις. Στα εγκαίνια του νέου σας καταστήματος...πρέπει να έχουμε συνοδό;" τι τον ρωτάω θεέ μου;
"Ναι. Εκτός αν θες να είσαι μόνη σαν το λεμόνι"
"Να λείπουν τα σχόλια. Και κυρίως τα ειρωνικά" του λέω.
"Δύσκολο. Εσύ με κάνεις να σου μιλάω έτσι"
"Α ναι...Στέφανε;"
Πριν το καταλάβω με έχει στριμώξει για άλλη μια φορά στον τοίχο του γραφείου του και κοιτάζει μία τα μάτια μου και μία τα χείλη μου. Ανεβάζει τον αντίχειρά του στο κάτω χείλος μου και συνεχίζει να με κοιτάζει.
Θεέ μου...δώσε μου δύναμη!
*******
Αχ βρε Αθηνούλα...φυρί-φυρί το πας....
Στέφανε...αχ βρε Στέφανε.... <3
Στην φώτο πάνω είναι η Αθηνά και ο Στέφανος <3 <3 <3
Σχόλιο ή αστεράκι σας παρακαλωωωω <3 ^_^ :))))
YOU ARE READING
Two Months In New York
Romance"Πώς βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη και τη δουλειά μου; Και αν αυτά τα δύο είναι για μένα συνώνυμα;" Ονομάζεται Αθηνά Σωτηροπούλου, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια από τις σημαντικότερες ελλ...
