Two Months In New York

Part 42

Χθες το βράδυ επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Μετά από αυτό που έμαθα, δεν είχα το κουράγιο να κοιμηθώ στο σπίτι του Stefan. Τώρα, βέβαια, που το σκέφτομαι...δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου. Όλη τη νύχτα πηγαινοερχόμουν μέσα στο δωμάτιο και το μπαλκόνι, μήπως καταφέρω να ξεχαστώ και να ηρεμήσω αλλά τσάμπα το πήγαινε-έλα.

Σήμερα μου είπε ο Stefan ότι θα πάμε νωρίτερα στην Εταιρεία για να βρούμε τον πατέρα του και να τον ανακρίνουμε. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι θέλω να πάρω μέρος σε όλο αυτό. Άλλωστε, ποια η διαφορά;

Το κινητό μου χτυπάει και καταλαβαίνω ότι ο Stefan είναι έξω από το ξενοδοχείο και με περιμένει. Με έπεισε χθες να περάσει από εδώ και να πάμε μαζί στην Εταιρεία. Δεν μπορώ να καταλάβω...πού τη βρίσκει τόση ενέργεια; Εγώ έχω πάθει το εγκεφαλικό της ζωής μου και εκείνος είναι τόσο ψύχραιμος...ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.

Αφού του απαντώ, κατεβαίνω γρήγορα προς τη ρεσεψιόν και εκεί συναντώ για άλλη μια φορά τον Κώστα.

"Γειά σου Κώστα! Πώς είσαι;"

"Μια χαρά...εσύ;" με ρωτάει χαμογελαστός και πριν προλάβω να απαντήσω χτυπάει το κινητό μου.

Αμάν...πόσο βιάζεται αυτός ο άνθρωπος; Πιάνω το κινητό μου από τη τσάντα μου και παραξενεύομαι, όταν αντί το όνομα του Στέφανου, βλέπω του Πέτρου.
Από πού και ως πού με παίρνει ο Πέτρος;

Κάνω νόημα στον Κώστα να περιμένει ένα λεπτό, γιατί θέλω να απαντήσω στο τηλεφώνημα και εκείνος νεύει.

"Πέτρο;"
Για μια στιγμή ακούω μονάχα την ανάσα του και νιώθω ένα ρίγος. Δεν είναι για καλό όλο αυτό.

"Πέτρο...με ακούς;" τον ρωτάω, αφού δε μου απαντά.

"Α-Αθηνά..." προσπαθεί να πει και καταλαβαίνω από τη φωνή του ότι κλαίει. Γιατί κλαίει; Για μια στιγμή...το μυαλό μου πάει στο χειρότερο, αλλά προσπαθώ να αποβάλω αυτή τη σκέψη.

"Τι συμβαίνει Πέτρο; Ακούγεσαι περίεργα...κλαις;"

"Α-Αθηνά...σε χρειάζομαι...π-περισσότερο από ποτέ..." μου λέει με δυσκολία, καθώς κλαίει με λυγμούς και καταλαβαίνω ότι το χειρότερο έχει όντως συμβεί.

Τα πόδια μου κόβονται και είμαι σχεδόν έτοιμη να πέσω. Ο Κώστας με το που με βλέπει, σπεύδει να με βοηθήσει.

"Πέτρο...μη μου πεις μονάχα ότι..." ούτε να το πω δεν μπορώ.

"Έφυγε. Μας άφησε η μανούλα μου Αθηνά! Θέλω να πεθάνω, να πάω μαζί της!" μου λέει και σοκάρομαι από αυτά που ακούω. Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα και το κινητό μου πέφτει στο πάτωμα. Δεν το πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Η γυναίκα αυτή ήταν σαν μητέρα μου...δεν μπορεί να πέθανε!

Ο Κώστας πιάνει το κινητό από κάτω και εξηγεί στον Πέτρο ότι θα του μιλήσω άλλη στιγμή. Με πιάνει από το χέρι και με κατευθύνει προς το δωμάτιό μου. Μετά βίας μπορώ να περπατήσω. Τρέμω ολόκληρη. όσο σκέφτομαι την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Πέτρος με πιάνει η καρδιά μου.

Το κινητό μου χτυπάει και πάλι αλλά το κρατά ο Κώστας, ο οποίος με βοηθάει να μπω στο δωμάτιό μου. Συνειδητοποιώ ότι αυτή τη φορά δεν είναι ο Πέτρος που με καλεί.

"Stefan" μου λέει ο Κώστας όταν βλέπει την αναγνώριση τηλεφώνου και τείνει να μου το δώσει αλλά στην αρχή διστάζω.

"'Ελα Αθηνά...απάντησέ του...προσπάθησε να του μιλήσεις...σας αφήνω να μιλήσετε" μου αποκρίνεται ο Κώστας και πιάνω το κινητό στα χέρια μου.

"Δε χρειάζεται να φύγεις...δε θα μιλήσουμε πολύ". Στέκεται δίπλα μου.

"Ναι;"

"Έλα Αθηνά...πού είσαι; Σε περιμένω απ'έξω" μου λέει και κάνω χίλιες προσπάθειες να μην ακουστώ κλαμμένη.

Η καρδιά μου χτυπά γρήγορα και δυνατά. Νομίζω ότι αν μείνω λίγο ακόμα έτσι, θα σπάσει.
Ξέρω ότι αυτό που θα κάνω...ίσως το μετανιώσω...αλλά τα πράγματα είναι ήδη τρομερά μπερδεμένα. Φοβάμαι ότι αυτό θα είναι το τελευταίο μας αντίο.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και του απαντώ.

"Πήγαινε εσύ Stefan...δε νιώθω καθόλου καλά. Το κεφάλι μου πονάει...καλύτερα να καθίσω να ηρεμήσω" του λέω προσπαθώντας να σταματήσω τα δάκρυα μου αλλά μάταια. Ο Κώστας δίπλα μου, με κοιτάζει με περιέργεια.

"Τι είναι αυτά που λες; Μήπως είναι δικαιολογία για να μην έρθεις;"