Για να καταλάβω...υπονοούσε ότι νιώθει κάτι για εμένα; Όπα...μισό λεπτό. Κάτσε γιατί θα τρελαθώ. Τι σκατ* ήρθα να κάνω εγώ στη Νέα Υόρκη; Πάντως σίγουρα όχι για να βρω αγόρι. Είναι δυνατόν να με έχει καταντήσει τόσο κλαψιάρα; Ποτέ μου δεν έκλαιγα τόσο για κάποιον. Ούτε καν για τον Πέτρο. Νομίζω ότι έχω ξεφύγει. Δεν θέλω να του δώσω κανένα άλλο περιθώριο να με κάνει ό,τι θέλει.
Χτυπάει το σταθερό τηλέφωνο στο γραφείο μου και τινάζομαι. Το σηκώνω και ανακουφίζομαι όταν ακούω την φωνή του θείου μου.
"Γεια σου κοπέλα μου...τι κάνεις;" με ρωτά και χαμογελώ.
"Μια χαρά είμαι θείε...εσύ;"
"Κι εγώ μια χαρά. Να σου πω βρε Αθηνά...ο Πέτρος ήρθε από εδώ χθες και ήθελε να μιλήσει μαζί μου."
"Ορίστε;"
"Αλήθεια σου λέω και μου είπε ότι δεν θες καν να του απαντήσεις στα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα που σου στέλνει. Τι στο καλό συμβαίνει;"
"Έχουμε χωρίσει με τον Πέτρο θείε" του λέω και σοκάρεται. Δεν του το είχα πει ως τώρα για να μην τον στεναχωρήσω.
"Σοβαρά; Πες μου ότι αυτό συνέβη εξαιτίας του ταξιδιού σου στη Νέα Υόρκη..."
"Κοίταξε θείε...δεν φταίει μονάχα αυτό. Αργά ή γρήγορα θα χωρίζαμε...κι αυτό γιατί μάλλον βαρέθηκε να με περιμένει"
"Τι να σου πω βρε Αθηνά...κρίμα!"
"Δεν πειράζει...πάμε παρακάτω"
"Έχεις δίκιο. Λοιπόν εγώ σε χαιρετώ. Τα λέμε" μου λέει και κλείνουμε.
Πάμε παρακάτω λοιπόν....
Stefan's POV
"Τι θέλεις;" ρωτάω τον <πατέρα μου>. Με φώναξε στο γραφείο του γιατί θέλει να μου μιλήσει. Έχε χάρη που έχω νεύρα με την άλλη αλλιώς δεν θα πατούσα στο γραφείο του!
"Μίλα λίγο καλύτερα...στον εργοδότη σου" μου λέει όλο ειρωνεία.
"Όπως το είπες...εργοδότης μου. Λοιπόν;"
"Τι λοιπόν; Ρωτάς κιόλας;"
"Προφανώς...αφού δεν έχω ιδέα γιατί με φώναξες!" του λέω προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου.
"Κάτι πήραν τα αφτιά μου ότι βγαίνεις με την εκπρόσωπο της BellaModa..."μου λέει.
"Την Αθηνά;" τον ρωτάω.
"Μπα; Η κυρία Σωτηροπούλου έγινε Αθηνά; Τέτοια οικειότητα;"
"Δουλεύουμε μαζί...λογικό να μιλάμε στον ενικό"
"Όλα καλά αυτά...αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Όπως πήγα να σου πω...ακούγεται ότι εσείς οι δύο βγαίνετε" μου λέει.
"Όχι φυσικά! Δεν θα έβγαινα ποτέ μαζί της. Αλλά και να έβγαινα...δεν νομίζω ότι είναι δική σου δουλειά"
"Άκουσέ με κακομοίρη μου...μην τυχόν και μάθω ότι εσείς οι δύο είστε μαζί...έχεις πάρει πόδι από εδώ μέσα"
"Έλα μου; Κουμάντο στη δική σου ζωή!"
"ΆΚΟΥΣΕΣ ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΒΡΩΜΟΠΑΙΔΟ; Δε θα μου διαλύσεις εμένα τη συνεργασία για ένα καπρίτσιο!"
"Κοίτα ρε πατέρας να σου πετύχει. Να ξέρεις ότι ο μόνος λόγος που δουλεύω ακόμα εδώ είναι η Μάρθα. Και μόλις φύγει...θα φύγω και εγώ. Μόνο τα πλούτη σε ενδιέφεραν πάντα. Λυπάμαι που έτυχε να είσαι εσύ ο πατέρας μου" του λέω και τείνει το χέρι του για να με χαστουκίσει αλλά προλαβαίνω να τον σταματήσω.
"Τα κουλά σου μακριά μου. Γελοίε!" του λέω και βγαίνω από το γραφείο του σαστισμένος.
Πάω προς το γραφείο της Μάρθας, που με ζήτησε, γεμάτος νεύρα, χωρίς να βλέπω μπροστά μου και πέφτω πάνω στην Αθηνά. Τώρα είναι που μου έχουν ανάψει τα λαμπάκια για τα καλά.
"Αμάν ηλίθια! Βλέπε που πηγαίνεις!" της λέω φανερά νευριασμένος. Εκείνη μου ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα και ανοίγει το στόμα της να μιλήσει.
"Τα νευράκια σου αλλού βλαμένε!" μου απαντά.
"Πολύ μιλάς"
"Τι έγινε; Δεν σου κάθισε η γκόμενα;" κοίτα ρε πώς μιλάει!
"Δε θα σου δώσω και αναφορά. Άντε πνίξου στραβάδι!"
"Εσύ δεν βλέπεις που πηγαίνεις άχρηστε!" μου λέει.
"ΒΓΑΛ'ΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΝ ΣΚΑΣΜΟ!" ακούμε και οι δύο την Μάρθα και γυρίζουμε ταυτόχρονα προς το μέρος της.
"Δε σας φώναξα εδώ για να φαγωθείτε!" συνεχίζει.
"Τι θες Μάρθα;" Την ρωτάω.
"Μου ήρθε πρόσκληση από την ColourFabric που ζητά να σας δει από κοντά ώστε να συμφωνήσετε στα χρώματα και τα υφάσματα που θα χρησιμοποιηθούν"
"Ποιους να δει;" την ρωτάει η Αθηνά.
"Εσάς τους δύο. Ως εκπρόσωποι των δύο Εταιρειών έχετε ουσιαστικά αναλάβει και την υποχρέωση αυτή"
"Δεν γίνετε να πάει κάποιος άλλος;" την ρωτάω και με αγριοκοιτάζει.
"Για κανέναν λόγο! Εσείς οι δυο θα πάτε...τελεία και παύλα!
"Καλά...αλλά πότε και πού;"την ρωτάει η Αθηνά και συνειδητοποιώ ότι η ColourFabric έχει την έδρα της έξω από τη Νέα Υόρκη.
"Στην Ουάσινγκτον την Παρασκευή. Stefan θα σας δοθούν περαιτέρω οδηγίες." λέει και παγώνουμε και οι δυο.
"Μισό λεπτό. Αυτό είναι πολύ μακριά από εδώ" λέει η Αθηνά.
"Έλα ρε έξυπνη...σοβαρά;" την ρωτάω.
"Να λείπουν τα σχόλια!" μου λέει η Μάρθα.
"Ναι κορίτσι μου...είναι αρκετά μακριά. Αλλά θα καθίσετε 2-3 μέρες εκεί σε ξενοδοχείο"
συνεχίζει η Μάρθα.
Μας δίνει μερικές ακόμα πληροφορίες και τραβάμε και οι δυο για τα γραφεία μας.
End Stefan's POV
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή....θα πάω εγώ με αυτόν τον ηλίθιο τόσο μακριά; Δεν μπορούν να έρθουν αυτοί εδώ; Με αυτόν ούτε που μιλιόμαστε. Επίσης...τον ξανατσίμπησε η μύγα τσε-τσε. Δεν τον αντέχω...δεν ξέρω καν πώς θα επιβιώσω στην Ουάσινγκτον. Και αν προσπαθήσει να με σκοτώσει; ΦΟΒΆΜΑΙ.
Τελειώνω με τα έγγραφα που συμπλήρωνα προηγουμένως και ύστερα η ώρα περνάει πολύ γρήγορα. Σχολάω και παίρνω ένα ταξί για να επιστρέψω στο ξενοδοχείο. Στην είσοδο βλέπω τον Κώστα, ο οποίος με κοιτάζει και χαμογελά.
"Καλώς τα μάτια μας τα δυο" μου λέει.
"Πού είσαι βρε Κώστα;" τον ρωτάω χαμογελώντας και εγώ.
"Σε περίμενα"
"Εμένα;" τον ρωτάω όντας περίεργη.
"Ε ναι...ήθελα να σε ρωτήσω αν έχεις θέληση και χρόνο να βγούμε για κανένα ποτό με τον ξάδερφό μου και την Άρτεμη...την κοπέλα του που σου είχα γνωρίσει" μου λέει.
"Αλήθεια θέλεις να έρθω;" τον ρωτάω και γελάει.
"Για να σε ρωτάω...Τι λες; Έρχεσαι;" με ρωτά και το σκέφτομαι για λίγο.
"Εντάξει θα έρθω αλλά δώσε μου μισή ώρα με σαράντα λεπτά για να ετοιμαστώ" του λέω.
"Όσο χρόνο θες" μου αποκρίνεται και μου κλείνει το μάτι.
"Ωραία...πάω" του λέω και κατευθύνομαι προς το δωμάτιό μου. Μπαίνω μέσα και τρέχω στην ντουλάπα μου...την ανοίγω και το βλέμμα μου πέφτει στο τεράστιο κουτί με το φόρεμα που είχα βάλει στα Εγκαίνια. Αυτό εδώ δε μου ανήκει...πρέπει να του το επιστρέψω κάποια στιγμή.
Τελικά αποφασίζω να βάλω ένα κόκκινο φόρεμα με μπλε σκούρες λεπτομέρειες και τα μαλλιά μου ίσια. Βάφομαι και αρωματίζομαι. Είμαι έτοιμη μέσα σε μισή ώρα. Παίρνω κινητό, λεφτά και κλειδιά και κατεβαίνω στην είσοδο του ξενοδοχείου. Βλέπω τον Κώστα ο οποίος μου λέει να τον ακολουθήσω.
"Πανέμορφη" μου λέει και σκέφτομαι ότι αυτός είναι άντρας. Όχι σαν τον άλλον που πρέπει να του τα βγάλεις με το τσιγκέλι.
"Σε ευχαριστώ πολύ Κώστα" του αποκρίνομαι και χαμογελά. Ανεβαίνουμε στη μηχανή του και βάζει μπρος.
Φτάνουμε στο κλαμπ και συνειδητοποιώ ότι εδώ με είχε φέρει ο μαλακοπίτουρας την ημέρα των γενεθλίων του. Τι μέρα και εκείνη! Κατεβαίνουμε από τη μηχανή και μπαίνουμε στο κλαμπ. Συστήνομαι με τον ξάδερφο του Κώστα και χαιρετάω την Άρτεμη. Πολύ καλή κοπέλα φαίνεται.
Παραγγέλνουμε τα ποτά μας...δηλαδή εγώ παίρνω ένα non-alcoholic κοκτέιλ γιατί δεν έχω όρεξη για αλκοόλ. Ξενέρωτη. Την περισσότερη ώρα συζητάω με την Άρτεμη και ο Κώστας με τον ξάδερφό του. Όλα κυλάνε μια χαρά. Το είχα ανάγκη να δω λίγο κόσμο...και δεν μιλώ φυσικά για κόσμο της Εταιρείας.
Γυρίζω ασυναίσθητα το βλέμμα μου προς την είσοδο και μένω με το στόμα ανοιχτό. Δεν έλεγα τίποτα άλλο;
Χέρι-χέρι βλέπω τον ηλίθιο τον Stefan με ένα μοντέλο...ή τουλάχιστον μία γυναίκα με αναλογίες μοντέλου. Καιρό είχα να τον δω με κάποια. Το θέαμα αυτό με κάνει να καίω μέσα μου και νιώθω να πνίγομαι. Τι στο καλό θέλει αυτός εδώ...μου λέτε; Πόση γκαντεμιά να αντέξω κι εγώ η άμοιρη;
Πλησιάζουν προς το μπαρ...δηλαδή ακριβώς δίπλα μας και το βλέμμα του πέφτει πάνω μου. Κοιταζόμαστε για 3-4 δευτερόλεπτα και αποφασίζει να μιλήσει.
"Τι έγινε Αθηνούλα...το κάναμε στέκι τώρα;"
"Ό,τι θέλουμε το κάναμε" του αποκρίνομαι. Στο μεταξύ η παρέα μου παρατηρεί την φάση αλλά δεν μιλάει.
"Τς τς τς...πόσο αγενής πια!" μου λέει.
"Ποιος μιλάει! Ο θρασύς!" του λέω και γελάει.
"Άσε μας κοπέλα μου" μου αποκρίνεται και μου έρχεται να του δώσω μπουνιά.
Απομακρύνονται 2-3 βήματα από εμάς και τον βλέπω να αρπάζει την γυναίκα που τον συνοδεύει από το πρόσωπο και να την φιλά παθιασμένα. Α τον μ*λ*κ*! Δηλαδή τι παραπάνω έχει αυτή από εμένα;
Αθηνά...συγκεντρώσου!
Συνεχίζει να την φιλάει έντονα και νιώθω ότι το νευρικό μου σύστημα τα έχει παίξει! Ας πάνε αλλού να φιληθούν. Τον ηλίθιο! Γυρίζω αλλού το βλέμμα μου πριν πάρω ανάποδες και φωνάζω τον μπάρμαν.
"Μία βότκα" του λέω και νεύει. Αν συνεχίσουν έτσι θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Ο ηλίθιος. Ο βλαμένος!
ΤΟΝ ΜΙΣΩ!
*******
Πολλή ζήλια ρε φίλε...απαπα!
Ο πατέρας του Stefan...τι να του έχει κάνει;
Επίσης κάτι για Ουάσινγκτον ειπώθηκε...
Για να δούμε τι θα δούμε...:P <3 <3 <3
Σχόλιο/Αστεράκι ^_^
YOU ARE READING
Two Months In New York
Romance"Πώς βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη και τη δουλειά μου; Και αν αυτά τα δύο είναι για μένα συνώνυμα;" Ονομάζεται Αθηνά Σωτηροπούλου, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια από τις σημαντικότερες ελλ...
