Two Months In New York

Part 26

Δεν το πιστεύω. Με ξαναφίλησε. Το ξανά έκανε. Θα με τρελάνει. Τι θέλει επιτέλους από τη ζωή μου; Γιατί με βασανίζει;

Ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου και βγαίνω χωρίς να του πω κουβέντα. Είμαι πολύ σοκαρισμένη για να του πω το οτιδήποτε...ούτε καν για να τον  βρίσω.  Προχωρώ προς την είσοδο του ξενοδοχείο και προτού μπω μέσα του ρίχνω μια τελευταία ματιά. Εκείνος ήδη με κοιτάζει. Δεν λέμε τίποτα με τα χείλη. Όλα τα λένε τα ματιά.

Κοιτάζω μπροστά και μπαίνω στο ξενοδοχείο προσπαθώντας να διαγράψω την εικόνα του από το μυαλό μου. Δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό. Δεν μπορεί να μου αρέσει ο Stefan.
Εγώ τον Πέτρο ερωτεύτηκα...εκείνον αγάπησα...κανέναν άλλον.

Ανεβαίνω σχεδόν τρέχοντας στο δωμάτιό μου και χωρίς να το καταλάβω πέφτω πάνω στον Κώστα.

"Αθηνά...είσαι καλά;" με ρωτάει με ανήσυχο βλέμμα.

"Ν-Ναι...μια χ-χαρά" του αποκρίνομαι τραβλίζοντας και εκείνος δύσπιστος κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε.

"Έλα μαζί μου" μου λέει και τον ακολουθώ. Μάλλον με πηγαίνει στο μπαρ του ξενοδοχείου.

Φτάνουμε πράγματι στο μπαρ και καθόμαστε κάπου ήσυχα. Εκείνος παραγγέλνει δυο χυμούς και έπειτα γυρίζει να με κοιτάξει.

"Τι σου έκανε Αθηνά;" με ρωτάει αναστενάζοντας και τότε είναι που γυρίζω αλλού το βλέμμα μου νιώθοντας για πολλοστή φορά μέσα σε αυτόν το μήνα τα μάτια μου να υγραίνονται. Προσπαθώ να κρύψω αυτό που μου συμβαίνει. Αυτό που νιώθω τον τελευταίο καιρό.

Ντρέπομαι γιατί κατηγορούσα τον Πέτρο ότι θα έβρισκε κάποια άλλη κατά την απουσία μου και τελικά εγώ ήμουν η <άπιστη>…η ψεύτικη. Έτσι αισθάνομαι. Μπορεί να τελειώσαμε με τον Πέτρο αλλά δεν παύω να νιώθω ένοχη.

Γιατί με φίλησε; Τι θέλει από εμένα; Αν σκοπεύει να παίξει μαζί μου και ύστερα να με παρατήσει για κάποια καλύτερη...λυπάμαι αλλά δε θα πάρω.

"Ποιος;" τον ρωτάω τελικά και με κοιτάζει με ένα βλέμμα σα να μου λέει <ξέρεις πολύ καλά>.
"Τ-Τίποτα. Όλα μια χαρά!" του λέω προσπαθώντας να χαμογελάσω.

"Αθηνά...πες μου...θα νιώσεις καλύτερα"

Διστακτικά τον κοιτάζω και σκέφτομαι τα λόγια που θα χρησιμοποιήσω. Είναι μέσα μου όλα ανάκατα και δεν ξέρω τι αισθάνομαι. Φοβάμαι. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει.

"Με φίλησε. Με φίλησε όχι μόνο μία...αλλά δύο φορές. Και τις δύο με αιφνιδίασε.

Στη στιγμή έρχεται ο σερβιτόρος με τους χυμούς. Ο Κώστας πιάνει το χυμό του και περιεργάζεται τόσο με τα μάτια του όσο και με τα δάχτυλά του το ποτήρι. Έπειτα γυρίζει να με κοιτάξει.