Το κεφάλι μου γυρίζει. Βουίζει κιόλας. Ανοίγω τα μάτια μου και συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι σε άγνωστο για μένα μέρος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό δεν είναι το δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο. Πού στο καλό βρίσκομαι;
Είμαι ξαπλωμένη επάνω σε ένα κρεβάτι υπέρδιπλο. Οι τοίχοι γύρω μου έχουν χρώματα κόκκινο, καφέ σκούρο και γκρι. Είναι μοντέρνα διακοσμημένο με μεγάλους πίνακες και ωραίες μακριές κουρτίνες; Δεν καταλαβαίνω...πού είμαι;
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ανοίγω την κλειστή πόρτα δίπλα από την τεράστια καφέ ντουλάπα. Προχωρώ όλο ευθεία στον ατελείωτο διάδρομο και φτάνω σε ένα...σαλόνι; Καλέ πού βρίσκομαι; Συνεχίζω να περπατώ προς τα μπρος και εντελώς αφηρημένη πέφτω πάνω στο πίσω μέρος ενός καναπέ.
Γυρίζω μπροστά το βλέμμα μου και σοκάρομαι στη θέα αυτού που αντικρίζω.
Για κάποιον ανεξήγητο και περίεργο λόγο στον καναπέ είναι ξαπλωμένος ο μαλακοπίτουρας. Ναι. Ο Stefan!
Και το καλύτερο; Είναι μισόγυμνος. Τα μυώδη χέρια του και οι έντονες πλάτες του με τραβούν. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.
"Μμμ" τον ακούω ξαφνικά να μουγκρίζει και τινάζομαι. Εκείνος παίρνει χαμπάρι την παρουσια μου και ανοίγει τα μάτια του, τα οποία συναντούν τα δικά μου. Νομίζω η καρδιά μου δε θα αντέξει άλλο μέσα μου. Χτυπιέται συνεχώς σα να είναι έτοιμη να βγει έξω.
"Ξύπνησες μπεκρού;" με ρωτάει με την αγουροξυπνημένη του φωνή.
"Πού είμαι και τι κάνεις εσύ εδώ;" τον ρωτάω απότομα.
"Ο κόσμος λέει καμιά καλημέρα πρώτα" μου απαντά.
"Εγώ δεν είμαι <ο κόσμος>"του αποκρίνομαι. "Λέγε γαμ*το!" του λέω με ένταση στη φωνή μου ενθυμούμενη το φιλί του με αυτή που συνόδευε εχθές.
"Σπίτι μου"
"Ορίστε;" τι κάνω στο σπίτι του;
"Είχες γίνει ντίρλα χθες και σε έφερα εδώ".
"Και γιατί όχι στο ξενοδοχείο;" τον ρωτάω και με κοιτάζει πονηρά.
"Δεν ήξερα ότι προτιμούσες να προχωρήσουμε στο ξενοδοχείο" μου λέει και αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Τι να κάνουμε λέει; Τον βλέπω να με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω και τότε συνειδητοποιώ ότι δεν φοράω το φόρεμα που είχα βάλει χθες αλλά μία τεράστια αντρική μπλούζα. Τότε είναι που τσιρίζω.
"Μην μου πεις ότι εμείς οι δύο...εννοώ...κάναμε κάτι; Δε θυμάμαι" του λέω ανήσυχη και εκείνος αρχίζει να γελά και ύστερα με κοιτάζει με βλέμμα όλο νόημα.
YOU ARE READING
Two Months In New York
Romance"Πώς βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη και τη δουλειά μου; Και αν αυτά τα δύο είναι για μένα συνώνυμα;" Ονομάζεται Αθηνά Σωτηροπούλου, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια από τις σημαντικότερες ελλ...
