Two Months In New York

Part 15

Τα χείλη του περνούν πάνω από τα δικά μου ξυστά και ύστερα απομακρύνει το πρόσωπό του από το δικό μου. Η καρδιά μου πάλλεται και τα χείλη μου μουδιάζουν στο σημείο που ακούμπησαν τα δικά του. Νιώθω ότι από στιγμή σε στιγμή θα εκραγώ σαν πυροτέχνημα και η αιτία θα  είναι αυτός. Δε λέει τίποτα. Μονάχα με κοιτάζει έντονα στα μάτια με ένα βλέμμα τόσο διαπεραστικό που με κάνει να ανατριχιάζω. Τι στο καλό μου συμβαίνει; Γιατί τα κάνει αυτά;


Δεν προλαβαίνω να πάρω απάντηση στα ερωτήματά μου. Φεύγει από πάνω μου και γυρίζει το βλέμμα του προς το απόλυτο κενό. Αναρωτιέμαι τι σκέφτεται. Τι σημαίνουν όλα αυτά που κάνει; 


Stefan's POV

Τι πήγα να κάνω; Γιατί κάθε φορά δεν μπορώ να συγκρατηθώ; Ποτέ δεν χάνω τον έλεγχο...εκείνη όμως πάντα με αποσυγκεντρώνει. Θέλω τόσο πολύ να την φιλήσω. Να νιώσω τα χείλη της πάνω στα δικά μου. Όμως δεν μπορώ. Δεν πρέπει. Θα ήταν μεγάλο λάθος να δεθώ μαζί της.


Με έχει τρελάνει. Το υπέροχο σώμα της και το αγγελικό πρόσωπό της. Τα μάτια της...και τα χείλη της. Δεν έχει νόημα όλο αυτό. Υπάρχουν πολλές σαν αυτήν. Πάρα πολλές.


Γιατί αυτή να είναι διαφορετική από τις υπόλοιπες; 


Την μισώ. Δεν θέλω να την βλέπω...αλλά μου λείπει όταν δεν είναι κοντά μου. Συνεχώς την σκέφτομαι και φέρνω στην μνήμη μου το σαγηνευτικό άρωμά της. Πώς μπορεί να σκέφτομαι έτσι για μια απλή γυναίκα; Τόσες έχω γνωρίσει στην ζωή μου...δεν μπορεί να την πάτησα έτσι.


"Μπορείς να πηγαίνεις Αθηνά. Σε περιμένουν στο εργοστάσιο" της λέω και δεν απαντάει. Φαίνεται σοκαρισμένη. Απλά ανοίγει την πόρτα και φουριόζα βγαίνει έξω. Κοίτα να δεις που τώρα θα με αποφεύγει κιόλας. Καλύτερα όμως έτσι. Καλύτερα και για τους δυο μας.


Πιάνω από το τραπέζι το ουίσκι. Είναι η μόνη σωτηρία μου αυτή την στιγμή. Πίνω. Και ξαναπίνω...

End Stefan's POV 


Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Φοβάμαι. Κάθε φορά βλέπω στα μάτια του κάτι που με αναστατώνει. Κάτι που δεν με αφήνει σε ησυχία.


Μόλις σχόλασα. Τον Στέφανο δεν τον ξαναείδα από την ώρα που έφυγα από το γραφείο του. Δεν νομίζω ότι εκείνος βγήκε από εκεί μέσα. Βγαίνω από την Εταιρεία και όπως κάθε φορά καλώ ταξί. Περιμένω 10 λεπτά και φτάνει μπροστά μου. Είμαι έτοιμη να μπω μέσα σε αυτό, όταν ένα χέρι με σταματάει. 


"Stefan! Έχεις τρελαθεί; Τι κάνεις;" τον ρωτάω αλλά απάντηση δεν παίρνω για κανέναν λόγο. 

Βγάζει το πορτοφόλι του και πληρώνει τον ταξιτζή, κάνοντάς του νόημα για να φύγει.


"Πας καλά άνθρωπέ μου; Τώρα πώς θα επιστρέψω στο ξενοδοχείο;" πάλι δεν απαντά. Βρε μπελά που βρήκαμε!


Με τραβάει από την μέση και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητό του. Η καρδιά μου είναι έτοιμη να σπάσει. Τι κάνει γαμ*το; 
Με βάζει στο αμάξι και κάθεται στην θέση του οδηγού.


"Stefan! Έχεις πιει!" του φωνάζω καθώς το άρωμα από ακριβό ουίσκι φτάνει στην μύτη μου.


"Και εσύ πού το ξέρεις;" Με ρωτά.


"Είμαι σίγουρη ότι το ξέρει ακόμα και ο θείος μου...τόσο πολύ που βρωμάει ουισκίλα" 


"Κόψε αυτό το υφάκι Αθηνά" μου λέει καθώς τα χείλη του πλησιάζουν και πάλι τα δικά μου.


Ε όχι ρε μ*λ*κ* δεν θα σε αφήσω να με κάνεις ό,τι θες. Δεν είμαι κανένα παιχνιδάκι σαν αυτές τις Barbie που κυκλοφορείς!
Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω κλείνοντάς την με δύναμη πίσω μου. Τρέχω όσο πιο μακριά μπορώ από αυτόν τον ηλίθιο. Λες και δεν ξέρω ότι θέλει να περάσει καλά μαζί μου και μετά να πετάξει <στα σκουπίδια> όπως όλες τις άλλες κατακτήσεις του. Άσε που λυπάμαι την γυναίκα του. Σε λίγο δεν θα χωράει να περάσει κάτω από την πόρτα. Νομίζω τα Χριστούγεννα ο Αη Βασίλης δεν θα χρειαστεί καν να ψάξει για τάρανδο. Αλήθεια την λυπάμαι.


Φτάνω με τα πόδια στο ξενοδοχείο. Είμαι λαχανιασμένη και τρέμω. Τα γόνατά μου πονούν. Στην είσοδο πετυχαίνω τον Κώστα ο οποίος μάλλον μόλις τελείωσε την βάρδιά του. Με κοιτάζει σοκαρισμένος και ανήσυχος ταυτόχρονα.


"Αθηνά! Τι σου συμβαίνει;" Με ρωτά αναστατωμένος. 


"Τίποτα. Εε...εννοώ...απλά είμαι πολύ κουρασμένη και ήθελα να τρέξω στο δωμάτιο και να πέσω με φόρα στο κρεβάτι" Τι φθηνή δικαιολογία Αθηνά!


"Αθηνά...σου έχω πει ότι δεν είσαι καλή στα ψέματα;"


"Συγνώμη απλά...είμαι πολύ ταραγμένη"


"Θέλεις να πάμε να πιεις κανέναν χυμό να ηρεμήσεις;" 


"Κώστα...λυπάμαι αλλά δεν θα είμαι καλή παρέα."


"Στο δωμάτιό σου τότε. Δεν υπονοώ τίποτα...όσο πρόστυχο και αν ακούστηκε!" μου λέει και σκάμε στα γέλια.


"Έλα...πάμε.


Ανεβαίνουμε τους ορόφους και φτάνουμε στο δωμάτιό μου. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνουμε μέσα κλείνοντάς την πίσω μας. Κάθομαι στο κρεβάτι και ο Κώστας μου φέρνει λίγο νερό από το ψυγειάκι. Πίνω και ύστερα κοιτάζω το πάτωμα. 


"Λοιπόν;" με ρωτά. Τι αμήχανο όλο αυτό.


"Δεν θέλω να σε σκοτίζω με τα δικά μου προβλήματα βρε Κώστα" 


"Δεν με σκοτίζεις. Ίσα ίσα που μου αρέσει όταν μιλάμε. Μπορείς να μου πεις ό,τι θέλεις. Είμαστε φίλοι...έτσι δεν είναι;" με ρωτάει και με αιφνιδιάζει. Ερώτηση παγίδα;


"Εμ...έτσι νομίζω" του λέω χαμογελώντας του.


"Ωραία λοιπόν...τι σου συμβαίνει;"


"Συνεχώς τσακώνομαι με τον Stefan...ο οποίος είναι εκείνος που βρήκες τις προάλλες στο δωμάτιό μου. Επίσης είναι ο <ξεναγός> μου στην Εταιρεία που πηγαίνω καθημερινά. Αλλά δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε. Πάντα μου πάει κόντρα και με μειώνει..."του λέω και με παρακολουθεί υπομονετικά.


"Συνέχισε" μου λέει και γνέφω.


"Δεν είναι όμως ότι μονάχα αντιπαθούμε ο ένας τον άλλον. Τον τελευταίο καιρό φέρεται παράξενα. Με πλησιάζει συνεχώς και είναι έτοιμος να με φιλήσει αλλά ποτέ δεν το κάνει. Τι θέλει να πετύχει; Γιατί παίζει έτσι μαζί μου;"


"Τυπική συμπεριφορά ενός ερωτοχτυπημένου" μου λέει. 


"Έλα μου;"


"Το αγόρι καίγεται για την πάρτη σου...αλλά κάτι τον απομακρύνει"


"Τι εννοείς;" τον ρωτάω.


"Αυτό δεν το ξέρω. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι έχει στο μυαλό του αλλά οι πράξεις του αυτό δείχνουν" μου εξηγεί.
"Σε έχει πιέσει ποτέ;" με ρωτάει και διακρίνω ένα βλέμμα μίσους στα μάτια του.


"Δεν είναι ότι με έχει πιέσει...απλά με κάνει να νιώθω σαν να παίζει κάποιο παιχνίδι και εγώ είμαι το αντικείμενό του"


"Αν σε ξαναπλησιάσει και απαιτήσει κάτι από εσένα που δεν είσαι διατεθειμένη να του δώσεις...να μου το πεις. Θα τον σκίσω τον παλιομ*λ*κ* αν σε πειράξει. Συγνώμη για τον άσχημο τρόπο που μίλησα...αλλά καταλαβαίνεις"


"Σε ευχαριστώ Κώστα"


"Σου είπα...θέλω και τα κάνω".


Ο Κώστας έφυγε και εγώ μπήκα να κάνω ένα ντους. Θέλω να βγάλω από το μυαλό μου όλη αυτήν την άσχημη μέρα. Αλλά μου είναι δύσκολο. Τον σκέφτομαι συνέχεια. 


Τελειώνω τον ντουζ μου και ετοιμάζομαι για ύπνο. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και κλείνω τα φώτα. Κλείνω και τα μάτια μου και με παίρνει ο ύπνος.


{...}


Ακούω την πόρτα να χτυπάει δύο φορές και ύστερα ανοίγω τα μάτια μου. Κοιτάζω το κινητό μου και η ώρα είναι 4:25 τα ξημερώματα. Ποιος στο καλό χτυπάει τέτοια ώρα; Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ανοίγω την πόρτα. Μπροστά μου βλέπω ένα μεγάλο πακέτο σε μορφή δώρου και πάνω σε αυτό έναν φάκελο.


Τι στο καλό είναι αυτό;



*********

Έλα μου ντεεεε....
Θα δούμε στο επόμενο <3

Σχόλιο? Αστεράκι? <3 <3 <3 


Kisses ;***