Two Months In New York

Part 31

"Μάρθα;!" φωνάζω με το που τη βλέπω αναίσθητη στο πάτωμα και αμέσως τρέχω κοντά της.

Ακουμπάω το σφυγμό της και προσπαθώ να καταλάβω αν είναι ζωντανή.
Ουφ! Δόξα τω θεώ. Είναι καλά.

Τρέχω να της φέρω λίγο νερό και της δίνω να πιει. Ανοίγει διστακτικά τα μάτια της και δείχνει ζαλισμένη.

"Π-Πού είμαι;"ρωτάει με δυσκολία και την κοιτάζω και πάλι ανήσυχη.

"Μάρθα...είσαι στην Εταιρεία...και πριν από λίγα δευτερόλεπτα σωριάστηκες. Τι έπαθες;" την ρωτάω και παρατηρώ ότι το βλέμμα της πέφτει για άλλη μια φορά στην όμορφη, ψηλή και ξανθιά γυναίκα και προς στιγμήν νομίζω θα ξαναλιποθυμήσει.

"Αθηνά...πήγαινε στο γραφείο σου και μη βγεις μέχρι να σε φωνάξω" σχεδόν με διατάζει. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της έχουν σκληρύνει.

"Μα μόλις--" πάω να πω αλλά με διακόπτει.

"Άκουσες τι σου είπα; Ειδοποίησε τον Stefan ότι η φωτογράφιση δε θα γίνει και πες του να μην έρθει" μου λέει πιο σίγουρη από πριν και ξεροκαταπίνω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σηκώνομαι.

"Εμένα με συγχωρείτε" λέω στη Βικτώρια και εκείνη χαμογελά. Κάτι δε μου κολλάει εδώ.

Προχωράω προς το γραφείο μου και πιάνω το κινητό μου από την τσάντα μου. Η Μάρθα μου είπε να ενημερώσω τον Stefan ότι η φωτογράφιση ακυρώνεται. Αν και δεν καταλαβαίνω το λόγο, νομίζω ότι πρέπει να κάνω αυτό που μου λέει.

Πληκτρολογώ τον αριθμό του και ακούω ότι καλεί.

"Αθηνά; Έφτασες; Πες στη Μάρθα ότι--"

"Stefan! Άκυρο για τη φωτογράφιση. Κάτι προέκυψε. Μην έρθεις"

"Έλα μου; Τι έγινε;"

Άντε τώρα να βρω μια δικαιολογία. Η Μάρθα ήταν σαφής ότι δεν ήθελε με κανένα λόγο να έρθει ο Stefan.

"Τ-Τίποτα...βασικά η φωτογράφος έπαθε γαστρεντερίτιδα και δεν μπορεί να παρευρεθεί" του αποκρίνομαι και με το ζόρι κρατιέμαι να μη γελάσω. Τι σκ*τα δικαιολογία Θεέ μου!

"Την καημένη. Κρίμα και είχα μπει στο πετσί του ρόλου" μου λέει γελώντας και ανακουφίζομαι που δεν κατάλαβε τίποτα.

"Α είσαι νούμερο τελικά!" του λέω και γελάω.

"Ναι...το νούμερο 1" μου λέει και αμέσως τον φαντάζομαι να σηκώνει το ένα του φρύδι όπως συνήθως.