Two Months In New York

Part 17

{Στην φωτογραφία είναι τα κουκλιά μας (Αθηνά και Στέφανος) στα εγκαίνιααααα}


Η Μάρθα με κοιτάζει καχύποπτα. Κι εγώ το ίδιο για να είμαι ειλικρινής. Σηκώνεται από την καρέκλα του γραφείου της και έρχεται προς το μέρος μου. Μάλλον κατάλαβε ότι αυτά που θέλω να της πω δεν πρέπει να τα ακούσουν και άλλοι. Για κάποιον λόγο η Μάρθα με καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει πολλές φορές τον τρόπο που σκέφτομαι. Μου φαίνεται περίεργο βέβαια...αλλά χαίρομαι που είναι έτσι τα πράγματα. Την αισθάνομαι δικό μου άνθρωπο και ας την γνωρίζω μονάχα δυόμιση με τρεις εβδομάδες.


"Έλα. Πάμε στην καφετέρια απέναντι από την Εταιρεία" μου λέει και ξεκινά να περπατά προς την έξοδο.


"Και τι θα γίνει με το πόστο σου; Αν ο Πρόεδρος αντιληφθεί ότι λείπεις;" την ρωτάω ανήσυχη.


"Μην αγχώνεσαι για αυτό. Δεν υπάρχει λόγος. Άλλωστε δεν πιστεύω ότι θα με έδιωχνε ποτέ. Έχω μεγαλώσει σε αυτή την Εταιρεία. Και φυσικά δεν εννοώ κυριολεκτικά...απλά δουλεύω πολλά χρόνια εδώ...που σχεδόν έχω μερίδιο σε όλη αυτή την επιχείρηση"


"Ωραία, καταλαβαίνω" της απαντώ και παρόλο που ξαφνιάζομαι από αυτά που ακούω την ακολουθώ. 


Φτάνουμε στην καφετέρια και καθόμαστε σε ένα τραπέζι με θέα προς την Εταιρεία. Παραγγέλνω έναν χυμό ροδάκινο και η Μάρθα ένα ice tea λεμόνι.


"Ξέρω γιατί θέλεις να μιλήσουμε" μου λέει ξαφνικά και πανικοβάλλομαι. Πώς στο καλό ξέρει; Εννοώ τόσο πολύ φαίνεται στο πρόσωπό μου; Ναι Αθηνούλα μου...κάνει μπαμ ότι τα μάτια σου φωνάζουν <Στέφανε>. Ή μήπως είναι ψέμα ότι θέλεις να σε βάλει κάτω και να σε φιλάει με τις ώρες;

Όπα, όπα, όπα....μισό. Καταρχάς εαυτέ....ποιος σε ρώτησε; Δεν βλέπεις ότι μιλάω με την Μάρθα; Μην ανακατεύεσαι σε παρακαλώ.


Τσούζει η αλήθεια Αθηνούλα μου;


Πάει τα έχω χάσει. Το ότι μιλάω με τον εαυτό μου και ότι μου απαντά κιόλας...αυτό ναι...με ξεπερνάει. Συνομιλώ με εμένα. Αν άκουγε κανείς τις σκέψεις μου θα τρελαινόταν. Ή θα με έστελνε απευθείας στο Τρελοκομείο. Τι να το κάνεις όμως όταν το τρελοκομείο είσαι εσύ από μόνος σου...οεοο; 


"Πώς ξέρεις;" την ρωτάω.


"Ξέρεις Αθηνά...είμαι καλός παρατηρητής. Βλέπω...αλλά δεν μιλάω. Μόνο όταν είναι απαραίτητο. Και χαίρομαι που ήρθες πρώτη να μου μιλήσεις...γιατί σκόπευα να έρθω από μόνη μου" μου αποκρίνεται. Τελικά είναι πολύ πιο  έξυπνη από ό,τι αφήνει τους άλλους να πιστεύουν.


"Και τι έχεις να πεις;" την ρωτάω.


"Εσύ θα μου πεις"


"Η αλήθεια είναι ότι έχω αρκετές απορίες...." πάω να της πω.


"...για τον Stefan" με συμπληρώνει και καταλαβαίνω ότι όντως ήξερε για ποιο πράγμα ήθελα να της μιλήσω.


"Ναι. Εννοώ...γιατί δεν τα πάει καλά με τον πατέρα του...τον πρόεδρο τέλος πάντων;"


"Είναι κάτι πολύ προσωπικό και δεν μπορώ να σου πω τίποτα...το μόνο που μπορείς να γνωρίζεις είναι ότι οι σχέσεις τους τα τελευταία χρόνια είναι το λιγότερο εχθρικές. Ο Stefan δουλεύει ακόμα στην Εταιρεία γιατί θέλει να είναι ανεξάρτητος και να πατάει στα πόδια του...αλλιώς θα είχε φύγει προ πολλού. Και με το δίκιο του." μου εξηγεί η Μάρθα και καταλαβαίνω ότι πράγματι κάτι έχει συμβεί ανάμεσα τους...αλλιώς δεν εξηγείται όλη αυτή η εχθρικότητα. Δεν την ρωτάω περαιτέρω για το θέμα γιατί ξέρω ότι δεν θα μου πει.



"Καταλαβαίνω. Έχω όμως και άλλη μία μεγάλη απορία. Δεν θέλω να παρεξηγήσεις την κατάσταση...απλά..."


"Ελεύθερος είναι Αθηνά" μου λέει πριν καν καλά την ρωτήσω. Μήπως διαβάζει τις σκέψεις μου; Το σίγουρο είναι ότι το πρόσωπό μου θα έχει αλλάξει χρώμα. Ένα βαθύ κοκκινάκι...Καίει κιόλας. 


"Εε...εγώ...δεν..."


"Σου ζήτησε να τον συνοδεύσεις;" με ρωτά.


"Τι αυτό δεν το ξέρεις;" την ρωτάω ειρωνικά. Πώς είναι δυνατόν να ξέρει πριν καν μιλήσω. Έχω αρχίσει να ανατριχιάζω.


"Για κάποιον λόγο ήμουν σίγουρη ότι θα το έκανε" μου λέει και την κοιτάζω γεμάτη απορία.


"Δεν ξέρω πώς μπορεί να ήσουν σίγουρη για κάτι τέτοιο...αλλά το θέμα είναι ότι ήταν αυτή η κοπέλα σπίτι του...με ένα παιδί. Μήπως έχει χωρίσει μαζί της;"


"Αν σε άκουγε κανείς τώρα θα γελούσε. Ή θα ξερνούσε." μου λέει και την κοιτάζω σαν χάνος.


"Τι εννοείς; Δεν καταλαβαίνω;" την ρωτάω γιατί αλήθεια δεν την καταλαβαίνω.


"Η Ελένη είναι κόρη μου. Και το παιδί της εγγονάκι μου" έλα μου;


"Αλήθεια; Και γιατί θα ήταν παράξενο να τα είχε με τον Stefan;"


"Ξαδέρφια Αθηνά. Πρώτα μάλιστα. Αλλά είναι σαν αδέρφια. Έτσι μεγάλωσαν. Τα υπόλοιπα αφορούν το παρελθόν του Stefan και δεν είμαι σε θέση να σου αποκαλύψω τίποτα άλλο. Ήθελα απλά να ξέρεις ότι έχει πολλά τραύματα αυτό το αγόρι. Έχει υποφέρει πολύ και αυτός είναι ένας από τους λόγους που συμπεριφέρεται άσχημα. Δεν είναι κακός. Άλλωστε...<σκυλί που γαβγίζει...δεν δαγκώνει>" μου λέει και μένω άναυδη.


"Δηλαδή για να καταλάβω...είσαι θεία του; Αδερφή του κ.Richman;" την ρωτάω και γελάει.


"Όχι φυσικά! Αδερφή της μητέρας του Stefan είμαι"


"Και η μητέρα του...;"


"Πολλά ρωτάς Αθηνά. Αν θες να τον γνωρίσεις....πλησίασέ τον"


"Έχεις δίκιο...απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται"


"Άσε τον χρόνο να σου δείξει τότε"


{...}