Two Months In New York

Part 32

Δεν μπορώ να καταλάβω. Η γυναίκα αυτή φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά τον πατέρα του Stefan. Οι δυο τους κάθονται σε ένα τραπέζι και συζητούν. Ομολογώ ότι αυτό δεν το περίμενα. Η Βικτώρια, όπως μας συστήθηκε...μάλλον είναι γνωστή σε όλη την οικογένεια. Το περίεργο όμως ήταν η αντίδραση της Μάρθας όταν την είδε. 

"Με συγχωρείτε δεσποινίς...ψάχνετε κάτι;" γυρίζω, τρομαγμένη, αμέσως το βλέμμα μου προς το πρόσωπο που μου μιλάει και είναι μια σερβιτόρα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και την κοιτάζω. 

"Όχι, συγγνώμη, απλά περιμένω το αγόρι μου να έρθει για να καθίσουμε" της λέω θέλοντας να αποφύγω περαιτέρω ερωτήσεις και εκείνη νεύει. 

Στέκομαι λίγο πιο κοντά στο τραπέζι που κάθονται η Βικτώρια και ο πατέρας του Stefan, προσπαθώντας φυσικά να μη με πάρουν χαμπάρι...γιατί απλούστατα αυτό θα σήμαινε καταστροφή. 
Δεν μπορώ να ακούσω τι λένε. Ναι, ξέρω είναι λάθος όλο αυτό...δεν πρέπει να κρυφακούω. Άλλωστε, δεν πιστεύω ότι με αφορά άμεσα. 

Πάω να κάνω ένα βήμα προκειμένου να φύγω, αλλά <<πέφτω>> πάνω σε μία διακοσμητική γλάστρα και ξαφνικά γίνομαι το επίκεντρο όλης της προσοχής. Κλείνω τα μάτια μου και προσεύχομαι πρώτον, να μη με κοιτάζουν η Βικτώρια και ο πατέρας του Stefan και δεύτερον, να είναι απλά ένας εφιάλτης όλο αυτό.

"Δεσποινίς Σωτηροπούλου....και εσείς εδώ;" ακούω μία πάρα πολύ γνωστή φωνή και γυρίζω διστακτικά το πρόσωπό μου. Όπως το φαντάστηκα. Ο κ.Richman με κοιτάζει με βλέμμα γεμάτο ειρωνεία...σαν να κατάλαβε ότι βρίσκομαι εδώ εσκεμμένα. 

Χαμογελώ θέλοντας να διώξω τη νευρικότητα και την ντροπή που νιώθω αλλά το βλέμμα της Βικτώρια με κάνει να νιώθω ακόμα πιο αμήχανα.

"Καλησπέρα σας κ.Richman. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα μία γνωστή μου να έρθει αλλά δεν μπορεί να παρευρεθεί τελικά...οπότε αποφάσισα να φύγω. Είμαι όμως...αρκετά αδέξια...όπως προσέξατε και...ναι. Καταλάβατε. Εγώ να πηγαίνω, να μη σας ενοχλώ. Γειά σας!" τους αποκρίνομαι και είμαι έτοιμη να φύγω όταν ο κ.Richman με φωνάζει και αμέσως στρέφομαι προς αυτόν.

"Δεσποινίς Σωτηροπούλου"

"Παρακαλώ...πείτε μου" τον παροτρύνω και εκείνος κοιτάζει πρώτα τη Βικτώρια και ύστερα εμένα.

"Αν σας είναι εύκολο...μην αναφέρετε ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ότι με είδατε με την κ.Αδαμοπούλου. Σκέφτομαι να κάνω μια νέα επέκταση στην Εταιρεία και δε θέλω κανένας να γνωρίζει. Τουλάχιστον...όχι ακόμα" μου λέει φανερά ανήσυχος και καταλαβαίνω αμέσως ότι αν ανοίξω το στόμα μου...πάει και η συνεργασία μας. Καλύτερα, άλλωστε, να βλέπουμε...παρά να μιλάμε, όπως λέει και μία γνωστή παροιμία.

"Μείνετε ήσυχος κ.Richman. Από τη μεριά μου...δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα" του λέω χαμογελαστή και έπειτα φεύγω. 

Βγαίνω από το μαγαζί και ξεφυσάω. Γιατί στο καλό έπρεπε να είμαι τόσο αδέξια; Γιατί να δώσω τόσο στεγνά τον εαυτό μου από μια γκάφα μου; Τι θα κάνω τώρα; Δε θέλω να ζήσω άλλο μέσα σε όλη αυτή την παράνοια. Θέλω να γυρίσω πίσω και όλα να είναι όπως πριν.

Καθώς χάνομαι στις σκέψεις μου, νιώθω το κινητό μου να δονείται και το βγάζω από το παλτό μου. Κοιτάζω το όνομα και είναι ο Πέτρος. Προς στιγμήν...τον είχα ξεχάσει. Θέλω να του μιλήσω. Θέλω να δω και πάλι τον Πέτρο που ξέρω...να τον αγκαλιάσω και όλα μου τα προβλήματα να εξαφανιστούν. Ούτε Νέα Υόρκη, ούτε Stefan ούτε τίποτα. Τη ζωή μου πίσω θέλω...

Σηκώνω το τηλέφωνο και ξεροκαταπίνω. 

"Παρακαλώ;"

"Ούτε τον αριθμό μου δεν έχεις κρατήσει;" με ρωτά και νιώθω άσχημα.


"Όχι Πέτρο...τον έχω κρατήσει. Και εσένα σε θυμάμαι...δε σε έχω ξεχάσει" του λέω για να τον προλάβω και τον ακούω να ξεφυσάει από την άλλη πλευρά.

"Αθηνά...φεύγω. Θα ήθελα αν έχεις χρόνο...να μιλήσουμε. Είναι για τελευταία φορά. Στο υπόσχομαι" 

"Κι εγώ νομίζω ότι πρέπει να συζητήσουμε"

"Θα περάσω με το αυτοκίνητο (που νοίκιασα) να σε πάρω. Που βρίσκεσαι;" με ρωτά.

"Έλα να με πάρεις από την Εταιρεία" του αποκρίνομαι και κλείνουμε. Σταματάω το πρώτο ταξί που περνάει και του ζητώ να με αφήσει απέξω από την Εταιρεία. Αρκετά προβλήματα έχω...δεν θέλω να μου την πει που δεν ήμουν στη δουλειά.


Περνάνε πέντε περίπου λεπτά και ο Πέτρος φτάνει στην Εταιρεία. Σταματά ακριβώς μπροστά στην είσοδο και αρχίζω να προχωρώ προς το μέρος του. Προτού όμως ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου ακούω, για άλλη μια φορά μέσα στη μέρα, κάποιον να με φωνάζει.

"Αθηνά"

Γυρίζω να αντικρίσω...την γνωστή πια φυσιογνωμία του Stefan. Διάφορα συναισθήματα με κατακλύζουν. Η απογοήτευση, όμως, είναι αυτή που με κυριεύει. Απογοήτευση...γιατί πίστευα ότι ένα φιλί μαζί του σήμαινε το ίδιο και για τους δυο. Πόσο έξω έπεσα; Είμαι...άλλη μία από τις πολλές...