"Πώς βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη και τη δουλειά μου; Και αν αυτά τα δύο είναι για μένα συνώνυμα;"
Ονομάζεται Αθηνά Σωτηροπούλου, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια από τις σημαντικότερες ελλ...
Δεν απαντώ. Για μερικά δευτερόλεπτα προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που της ανήκει και...το έχω εγώ. Δε γνωριζόμαστε...πώς θα μπορούσαμε να έχουμε κάτι κοινό μεταξύ μας; Γνωρίζουμε και οι δυο τη Μάρθα. Και τον πατέρα του Stefan...όπως ανακάλυψα χθες. Αλλά αυτό δε μου <ανήκει>. Τι ασυναρτησίες λέει, συνεπώς, αυτή; Για να σου ανήκει κάτι...θα πρέπει, αν μη τι άλλο, να είναι κάποιο αντικείμενο, κάποιο περιουσιακό στοιχείο ή ακόμα και κάποιος άνθρωπος. Άκυρο. Κανένας άνθρωπος δεν ανήκει σε κανέναν. Αλλά ακόμα και έτσι...ποιον άνθρωπο <έχω> που της ανήκει;
Stefan
Το όνομά του πετάγεται αμέσως στο μυαλό μου. Όχι. Δεν μπορεί να εννοεί αυτό.
Αλλά...γιατί με ρώτησε πόσο καιρό είμαι μαζί του; Πώς ξέρει ότι κάτι έχει συμβεί ανάμεσά μας; Και γιατί θέλει να μάθει;
"Δε βλέπω να απαντάς, πάντως, και αγχώνομαι. Άσε που μου φαίνεται ότι χλώμιασες". μου αποκρίνεται ξαφνικά και <ξυπνώ> από το λήθαργο των σκέψεών μου.
"Ε-ε...δεν είμαι πολύ καλά. Θέλω να φύγω. Πονάει το κεφάλι μου" της εξηγώ και εκείνη με κοιτάζει εξεταστικά.
"Όπως νομίζεις. Πάντως να ξέρεις πως εμείς οι δύο δεν τελειώσαμε" μου λέει και έπειτα πληρώνω και σηκώνομαι να φύγω.
Κατευθύνομαι προς την Εταιρεία και προσπαθώ να ηρεμήσω τις σκέψεις μου. Από την στιγμή που πέρασε από το μυαλό μου ότι μπορεί να εννοούσε τον Stefan...τα έχω παίξει. Όλα βγάζουν νόημα.
Η Μάρθα δε δείχνει να τη συμπαθεί. Δεν ήθελε με κανέναν τρόπο η Βικτώρια να συναντηθεί με τον Stefan. Ο πατέρας του Stefan...συναντήθηκε κρυφά μαζί της.
Αν ήξερα το παρελθόν του, θα μπορούσα να εξακριβώσω τι ρόλο έχει η γυναίκα αυτή στη ζωή του.
Κάποια φίλη ίσως; Κάποια γνωστή;
Σίγουρα γνωστή....αλλά το ερώτημα είναι ΠΟΣΟ γνωστή;
Φτάνω στην Εταιρεία και χωρίς πολλά πολλά κατευθύνομαι προς το γραφείο μου. Η Μάρθα δεν είναι στο πόστο της και η αλήθεια είναι ότι αυτό με ξαφνιάζει. Περνώντας έξω από το γραφείο του Stefan παρατηρώ ότι η πόρτα δεν είναι τελείως κλειστή. Ακούω ξαφνικά τον Stefan να φωνάζει στη Μάρθα και καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.
Λες να έμαθε...για την παρουσία της Βικτώρια; Σταματώ κοντά στην πόρτα και προσπαθώ να ακούσω τη συζήτηση τους. Λάθος. Το ξέρω. Δεν πρέπει να επεμβαίνω σε προσωπικά ζητήματα.
"ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΜΙΛΗΣΕΙ ΘΕΙΑ!"
"Δε γινόταν αγόρι μου! Θυμάσαι τι πόνο σου προκάλεσε αυτή η γυναίκα;"
"ΈΒΑΛΕΣ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΝΑ ΕΡΘΩ...ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΨΕΜΑΤΑ! ΓΙΑΤΙ;"
"Stefan...σε παρακαλώ....ηρέμησε. Ήταν για το καλό σου".
"Ξαναήρθε...θεία. Τι θέλει από τη ζωή μου; Δεν είχε φύγει;" τη ρωτάει και τον ακούω να...κλαίει; "Δεν είπε ότι δε θα επιστρέψει; Πες μου θεία...πες μου! ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΙΛΑΣ;" συνεχίζει.
"Stefan...μην...μην κλαις για εκείνη. Δεν της αξίζει αγόρι μου. Η Αθηνά σου αξίζει εσένα. Την έχεις δει πώς σε κοιτάζει όταν της μιλάς;"
"Θεία...όχι. Ούτε η Αθηνά δεν μου αξίζει. Καμιά τους. ΌΛΕΣ ίδιες!"
Στη φράση του αυτή...σκαλώνω. Όλες ίδιες. Αλήθεια; Τις έχει δοκιμάσει ΟΛΕΣ; Πάω να φύγω αλλά εκείνη την ώρα βγαίνει η Μάρθα από το γραφείο και αμέσως με βλέπει.
"Αθηνά;" μου λέει όσο πιο σιγανά μπορεί και ταυτόχρονα κλείνει την πόρτα. "Πόση ώρα...είσαι εδώ;" με ρωτά και αισθάνομαι να κοκκινίζω.
"Τ-Τι εννοείς...πόση ώρα; Εγώ...α-απλά περνούσα απέξω..." της αποκρίνομαι και δε δείχνει να πείθεται.
"Έλα μαζί μου Αθηνά...θέλω να μιλήσουμε"
"Έχω δουλειά Μάρθα...συγγνώμη"
"Όπως νομίζεις...απλά να ξέρεις ότι δεν εννοούσε αυτά που είπε στο τέλος. Τα είπε πάνω στο θυμό του και τη στεναχώρια του...εσένα θέλει" μου εξηγεί.
"Άστο Μάρθα...μην κουράζεσαι. Εγώ άλλωστε...δεν έχω έρθει για να μείνω. Φεύγω σε λίγες μέρες και το σίγουρο είναι ότι θα του αδειάσω τη γωνιά.
"Τον πλήγωσε ανεπανόρθωτα αυτή η γυναίκα Αθηνά. Τον έκανε να αισθανθεί σαν σκουπίδι".
"Να σου πω κάτι; Δε με ενδιαφέρει! Και ξέρεις γιατί; Γιατί με κάθε τρόπο προσπαθώ να του δείξω ότι δεν έχω σκοπό να παίξω με τα συναισθήματα του και εκείνος ως αντάλλαγμα παίζει με τα δικά μου. Ναι...να καταλάβω ότι έχει πληγωθεί. Να δεχτώ ότι δεν μπορεί να εμπιστευτεί εύκολα...αλλά γιατί πρέπει να ανεχτώ τα παιχνίδια του, τις προσβολές του; Νομίζει πως στη δική μου ζωή είναι όλα ρόδινα; ΕΕ;" της λέω και εκείνη τη στιγμή, πριν προλάβει να μου απαντήσει το οτιδήποτε ανοίγει και πάλι η πόρτα και βγαίνει από το γραφείο του ο Stefan.
Με το που με βλέπει αρχίζει να ξύνει ελαφρώς το σβέρκο του και γυρίζει προς τη Μάρθα. "Μάρθα εγώ θα είμαι έξω. Αν με χρειαστείς τηλεφώνησέ μου"
"Stefan...ξέχασες κάτι" του λέει η Μάρθα και γυρίζει να την κοιτάξει.
"Τι ξέχασα;"
"Ούτε ένα καλημέρα δεν είπες...Βλέπεις κόσμο. Δεν είναι σωστό".
"Όχι Μάρθα δε χρειάζεται με το ζόρι" πετάγομαι εγώ και αμέσως, χωρίς να πω τίποτε άλλο φεύγω και κατευθύνομαι προς το γραφείο μου.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω μου.
Τα νεύρα μου! Με έχει τρελάνει!
Νομίζω πρέπει να ηρεμήσω. Κάθομαι στην καρέκλα μου και παίρνω βαθιές αναπνοές. Αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο το θείο μου...που για να είμαι ειλικρινής, μου φαίνεται ότι με έχει ξεχάσει.
------------
Stefan's POV
Πειράζει που το μόνο που θέλω είναι να εξαφανιστώ; Να φύγω μακριά από όλους και από όλα. Χωρίς να με νοιάζει τίποτα και κανένας... Ήρθε πάλι εκείνη. Έχουν περάσει τέσσερα (4) χρόνια από τότε. Από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Γιατί εμφανίστηκε τώρα την τύχη μου; Εκείνος φταίει για όλα! Εκείνο το κάθαρμα που θέλει να λέγεται και πατέρας μου! Το ξέρω ότι έχει βάλει το χεράκι του για να γυρίσει εκείνη πίσω.
Αν τη δω...πώς να συμπεριφερθώ; Τι πρέπει να κάνω; Δε σημαίνει τίποτα για εμένα. Ανήκει στο παρελθόν. Αλλά την τύχη μου...! Έχει επηρεάσει από τότε τη ζωή μου!
Η Αθηνά...τι μου φταίει; Πρώτη φορά μετά από αυτά τα τέσσερα χρόνια...που νιώθω και πάλι ερωτευμένος. Αισθάνομαι ότι άρχισαν τα κομμάτια μου να κολλάνε...από τότε που την πρωτοείδα. Καμιά άλλη δε με έχει κάνει να νιώσω όπως η Αθηνά...ούτε καν η πρώην μου! Αλλά είμαι μαλ*κας και δεν της αξίζω. Εκείνη...έχει πληγωθεί και εγώ το μόνο που καταφέρνω με τη συμπεριφορά μου είναι να την κάνω να νιώθει τιποτένια.
Εχθές είχα πιει. Πήγα να κάνω κάτι που δε θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου. Φοβάμαι ότι θα την χάσω και αυτήν. Θα φύγει...και η ζωή μου δε θα έχει νόημα.
Βγαίνω έξω και η καρδιά μου σταματά. Η Βικτώρια.
Το βλέμμα της συναντά το δικό μου και με κοιτάζει για μερικά δευτερόλεπτα. Με πλησιάζει αργά με τον ίδιο αριστοκρατικό τρόπο που περπατούσε πάντοτε. Δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ίδια παρέμεινε.
"Γεια σου Στέφανε"
*****************
Δεν μπορείτε να πείτε...έχω κάνει ρεκόρ...μέσα σε 3 μέρες 3 επεισόδια.... φιλάκιααα <3 ^_^
