"Πώς βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη και τη δουλειά μου; Και αν αυτά τα δύο είναι για μένα συνώνυμα;"
Ονομάζεται Αθηνά Σωτηροπούλου, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια από τις σημαντικότερες ελλ...
Αρχίζει να με φιλάει με γρήγορους ρυθμούς και να με κατευθύνει προς το κρεβάτι. Κάνω τα αδύνατα δυνατά να με αφήσει αλλά δε με υπακούει. Έχει πιει και η αλήθεια είναι ότι αυτό με τρομάζει. Κάθε φορά που κάτι του συμβαίνει, καταφεύγει στο ποτό ως την εύκολη λύση και δεν καταλαβαίνει τι κάνει.
"Έτσι σε φιλούσε κι εκείνος; Σε αγκάλιαζε όπως εγώ;"
"Stefan σ-σταμάτα...σε παρακαλώ!" του λέω αλλά εκείνος αρνείται να το κάνει. Συνεχίζει να με φιλάει κατευθύνοντας το φιλί του προς το λαιμό μου και ανεβάζοντας με άτσαλες κινήσεις τη μπλούζα μου.
"Stefan! Άσε με! Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου!" του φωνάζω και νιώθω δάκρυα να κυλούν από τα μάτια μου κατά μήκος του προσώπου μου. Δε θέλω αυτόν τον Stefan. Δε μου αρέσει αυτή η όψη του εαυτού του.
Σταματάω να αντιστέκομαι και αφήνομαι στα δάκρυα μου. Εκείνος αντιλαμβάνεται τελικά ότι αυτό που πάει να κάνει είναι λάθος και αμέσως φεύγει από πάνω μου και σηκώνεται από το κρεβάτι. Με τα δυο του χέρια πιάνει το κεφάλι του και τον βλέπω πιο αναστατωμένο από ποτέ. Τι του συμβαίνει; Γιατί συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο;
Σηκώνει το βλέμμα του να με κοιτάξει και παρατηρώ ότι δείχνει λυπημένος. Κλείνει τα μάτια του για 2 δευτερόλεπτα και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Ανοίγει και πάλι τα βλέφαρά του και τα μάτια του συναντούν τα δικά μου.
"Συγγνώμη" μου λέει και χωρίς να μιλήσει περαιτέρω ανοίγει την πόρτα και φεύγει.
Τι έγινε τώρα;
Πριν προλάβω να επεξεργαστώ αυτό που μόλις συνέβη, το κινητό μου χτυπάει και, αν και δε γνωρίζω τον αριθμό, αποφασίζω να απαντήσω.
"Ναι; Αθηνά εσύ;" με ρωτά μια γυναικεία φωνή.
"Ποιος είναι;"
"Η Μάρθα είμαι κορίτσι μου...συγγνώμη για την αναστάτωση νυχτιάτικα...απλά είναι επείγον"
"Έλα Μάρθα...δε σε κατάλαβα...τι συμβαίνει;"
"Να...η αλήθεια είναι ότι ψάχνω τον Stefan...τσακωθήκαμε άσχημα πριν αρκετές ώρες και από τότε έχει εξαφανιστεί. Του στέλνω μηνύματα, τον παίρνω τη--"
"Μην ανησυχείς Μάρθα...ήρθε να με βρει στο ξενοδοχείο. Ωστόσο μόλις έφυγε... Για να είμαι ειλικρινής ήταν τύφλα".
"Κάτσε μισό...τι εννοείς τύφλα; Πάλι έπιασε το ποτό; Όχι Θεέ μου! Όχι πάλι!"
"Τι εννοείς Μάρθα;"
"Κοίτα κορίτσι μου...ο Stefan τα τελευταία χρόνια είχε πολλά προβλήματα...κυρίως στην προσωπική του ζωή και πάντα για να τα λύσει κατέφευγε στο ποτό. Έχει προκαλέσει πολλές ζημιές...να το πω έτσι...όντας κάτω από την επιρροή του αλκοόλ"
"Μάρθα...να σε ρωτήσω;"
"Πες μου"
"Ποια είναι αυτή η κοπέλα που ήρθε στην Εταιρεία; Τη γνωρίζεις...έτσι δεν είναι;" Για μια στιγμή ακούω μόνο τη Μάρθα να αναπνέει και, έπειτα, επικρατεί απόλυτη σιωπή.
"Κάτι μου λέει ότι θα μάθεις πολύ σύντομα Αθηνά"
"Μάρθα πες μου...την ξέρει και ο Stefan; Γιατί δεν πρέπει να μάθει ότι ήρθε στην Εταιρεία; Είναι μέρος του παρελθόντος του;"
"Καληνύχτα Αθηνά...συγγνώμη για την ενόχληση".
Πριν προλάβω να απαντήσω, καταλαβαίνω ότι μου το έκλεισε. Τι γίνεται σε αυτή την οικογένεια; Πρώτα ταράσσουν τον κόσμο και ύστερα με ένα συγγνώμη καθάρισαν; Τι στο καλό; Γιατί δε μου απάντησε σε αυτά που τη ρώτησα; Τι εννοούσε ότι ο Stefan ήταν αλκοολικός; Θα τρελαθώ.
Λίγες μέρες Αθηνά...λίγες μέρες έμειναν...
----------------- (Το επόμενο πρωί)
Ξυπνάω και αμέσως σηκώνομαι πάνω για να ετοιμαστώ. Με γρήγορους ρυθμούς αρχίζω να ντύνομαι, να χτενίζομαι και να βάφομαι. Παίρνω κλειδιά και κινητό και, όπως πάντα, κατεβαίνω στο ισόγειο. Βλέπω τον Κώστα και τον πλησιάζω.
"Καλημέρα Κώστα...πώς είσαι;"
"Καλά εσύ;"
"Καλά"
"Χαίρομαι" μου λέει και μου σκάει ένα χαμόγελο.
Ανταποδίδω και πάω να βγω προς την έξοδο.
"Να σου πω Αθηνά..." μου αποκρίνεται και γυρίζω προς το μέρος του.
"Τι συμβαίνει;"
"Ε...να...χθες το βράδυ, όταν σε γύρισα πίσω σταμάτησα λίγο κι εγώ στο ξενοδοχείο για να πάρω κάτι που ξέχασα αλλά όταν πήγα να φύγω με πλησίασε ο δικός σου"
"Ποιος...δικός μου;"
"Ξέρεις αυτός ο Stefan...ή όπως τον λένε"
"Σου είπε τίποτα;"
"Η αλήθεια είναι ότι ήταν μεθυσμένος...αλλά κάτι είπε κάποια στιγμή που μου έμεινε" μου λέει και τον κοιτάζω με περιέργεια. "Με ρώτησε αν ήσουν μαζί μου και μετά, πριν του απαντήσω, μου ζήτησε να σε προσέχω. Για να είμαι ειλικρινής...παραξενεύτηκα".
Να με προσέχει;
"Όλα καλά μεταξύ σας;" με ρωτά.
"Μάλλον όχι" του απαντώ. "Πρέπει να πηγαίνω Κώστα...τα λέμε"
"Γεια σου".
Παίρνω ταξί και φτάνω στην Εταιρεία. Πληρώνω και προχωρώ προς την είσοδο...αλλά πριν προλάβω να μπω μέσα, ένα χέρι με σταματά.
"Έχεις λίγο χρόνο;" με ρωτάει μια γνωστή γυναικεία φωνή και γυρίζω το βλέμμα μου προς αυτήν.
Η Βικτώρια!
"Ε-ε...;" την ρωτάω όντας σοκαρισμένη. Τι κάνει πάλι εδώ; Και τι θέλει από εμένα;
"Θα μπορούσαμε να πιούμε έναν καφέ;" με ρωτά και για λίγο το σκέφτομαι. Πρέπει να πάω μαζί της; Μήπως είναι παγίδα; Τι θέλει να συζητήσουμε; Και αν το μάθει ο Stefan; Η Μάρθα;
Όχι! Δε με νοιάζει αν το μάθουν...ούτε τι θα πουν.
"Ν-ναι...βεβαίως...απλά δεν έχω π-πάρα πολύ χρόνο"
"Μην ανησυχείς...δε θα σε καθυστερήσω" μου απαντά και ξεκινάμε για μια κοντινή καφετέρια.
Φτάνουμε στο μαγαζί, καθόμαστε σε ένα τραπέζι και παραγγέλνουμε. Η Βικτώρια δείχνει συνεχώς ανήσυχη και φαίνεται ότι βιάζεται να μιλήσει.
"Λοιπόν;"
"Λοιπόν...Αθηνά...έτσι δε σε λένε;" με ρωτάει. Δε θυμάμαι βέβαια να της συστήθηκα...αλλά ίσως ο πατέρας του Stefan της ανέφερε το όνομά μου.
"Ναι...από όσο θυμάμαι..."
"Έχεις χιούμορ βλέπω"
"Έτσι μου λένε" της απαντώ και εκείνη μου χαμογελά σηκώνοντας το ένα της φρύδι. Κάτι μου θυμίζει αυτή της η κίνηση.
"Τέλος πάντων...για να μη σε καθυστερώ...ήθελα να σου πω ότι...αν και δεν το ξέρεις...εμείς οι δυο έχουμε ένα κοινό"
"Τι κοινό; Δεν καταλαβαίνω...". Τι στο καλό λέει; Από πού και ως πού;
"Σε είχα για πιο έξυπνη η αλήθεια είναι αλλά τελικά..."
"Δε σου έδωσα αυτό το δικαίωμα"
"Είστε ακόμα μαζί με τον Stefan;" Τι με ρωτάει αυτή;
"Νομίζω ότι ήταν λάθος να έρθω. Καλύτερα να πηγαίνω"της αποκρίνομαι καθώς σηκώνομαι από την καρέκλα.
"Κάτσε...ακόμα δεν τελειώσαμε. Βιάζεσαι;"
"Ναι! Έχω και μια δουλειά ξέρεις...!"
"Ξέρω...πώς δεν ξέρω. Αλλά...για το καλό σου...κάθισε ήσυχα και ωραία στη θέση σου για να μην τη χάσεις και αυτήν".
Pardon? Μόλις με απείλησε;
Αποφασίζω να καθίσω και πάλι στη θέση μου και της ρίχνω μια δολοφονική ματιά.
"Ποια είσαι...και τι θες;"
"Ήρθα να πάρω κάτι που μου ανήκει...το ποια είμαι δε χρειάζεται για την ώρα να το γνωρίζεις". "Ένα πρέπει να ξέρεις: δε θα γίνουμε φίλες.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Δεν σκόπευα" της αποκρίνομαι.
"Είσαι και γλωσσού"
"Δε θα τα πάμε καλά...καθόλου καλά όμως".
"Έτσι μπράβο...τουλάχιστον πιάνεις το νόημα".
"Μπορείς να μου εξηγήσεις...τι θέλεις; Πού τον ξέρεις τον Stefan; Τον πατέρα του;Τη Μάρθα;"
"Γλυκιά μου...βιάζεσαι πάρα πολύ...σιγά σιγά θα σου λυθούν οι απορίες".
"Εγώ τι ρόλο έχω σε όλο αυτό; Τι θες από εμένα;" τη ρωτάω και ξεφυσάει.
"Έχεις αυτό που μου ανήκει καλή μου...και δε θα σε αφήσω σε ηρεμία αν δεν το πάρω πίσω..."
*************
Ναιιιι....και άλλο επεισόδιοοοο ^_^
Για να δούμε τι ρόλο βαράει αυτή η γυναίκα λοιπόν ;)))
